Róża Cottano

8// Meredith Jennings

Wysiadłam z auta i od razu znalazłam się w ramionach Dereka. Uśmiechał się szeroko i kręcił mną wokół własnej osi. Iskierki szczęścia w jego oczach i ta radość na twarzy, uszczęśliwiały także i mnie. Jego szept tuż przy moim uchu, że po raz kolejny przyniosłam mu szczęście sprawił, że przytuliłam go jeszcze mocniej. Jego wygrana była moim ulubionym momentem w każdym wyścigu. Po prostu radość ogarniała nasze ciała. A tłum, który wykrzykiwał jego imię i ludzie klepiący go po plecach, dodatkowo potęgowały uczucie euforii.

-Gratulacje Derek! - gdy tylko zostałam postawiona na ziemi, to Lena zajęła moje miejsce. Uśmiechnęła się szeroko i złożyła na jego policzku pocałunek.

Nagle wszyscy zaczęli do nas podchodzić i składać gratulacje. Ogarnęło mnie dziwne uczucie. Ludzie tutaj byli o wiele bardziej mili, weseli. Nawet współzawodnicy podeszli i złożyli gratulacje. I to wyglądało szczerze, nie tak jak w Nowym Jorku. Tutaj ludzie byli zdecydowanie inni.

Odsunęłam się od Dereka i po chwili znalazłam się poza tłumem. Oparłam się o ciemny samochód i odetchnęłam. Dzisiejszy wieczór należy do Gomeza, a ja niekoniecznie muszę tam być. Powinien świętować ze swoimi przyjaciółmi.

-To przypadek, że opierasz się właśnie o mój samochód? - zachrypnięty głos za mną sprawił, że na chwilę moje ciało się spięło.

Powoli odwróciłam się i stanęłam oko w oko z Vincentem. Szczerze przyznam, że unikałam tego jak ognia. Po ostatnich informacjach nie mam ochoty na rozmowy z nim czy kłótnie. Najzwyczajniej w świecie powinnam stąd odejść. Jednak jego czarne spojrzenie było zbyt intensywne. Cały on sprawiał takie właśnie wrażenie. I nie ważne jak wyglądał, czy miał na sobie koszulę, czy zwykłą bluzę, doskonale wiedziałam jaki jest. I świadomość tego powstrzymywała mnie przed zrobieniem jakiejś głupoty.

-Musimy porozmawiać.

Pokręciłam głową i przymknęłam oczy, chcąc sprawić, by zniknął. Jednak on wciąż tam stał, a ja nie miałam jak uciec. Wszyscy, których znałam, stali gdzieś wśród tych wszystkich ludzi i świętowali. Dodatkowo byli całkowicie nieświadomi mojej znajomości z Cottano i wolałabym, aby tak pozostało. Są wspaniałą paczką przyjaciół i nie chciałbym wprowadzać do ich życia chaosu. Dlatego postanowiłam grać. Udawać, że nic się nie stało. W końcu w tym byłam najlepsza.

-Nie wydaje mi się, aby było o czym.

Zmarszczył lekko brwi i spojrzał na coś za mną. Chciałam się odwrócić i zobaczyć o co chodzi, ale nawet nie zdążyłam tego zrobić, bo nagle kolorowe światła i odgłosy syren stały się głośne, a na placu zapanowało zaniepokojenie. Nie miałam dokąd uciec. Nie znałam dobrze tego miejsca i nie miałam swojego samochodu, żeby jakoś się stąd wydostać.

-Do auta, już!

Donośny krzyk Vincenta zadziałał na mnie jak płachta na byka. I mimo, ze nie chciałam z nim w tym momencie mieć nic do czynienia, posłuchałam go. Natychmiast podbiegłam do drzwi i zajęłam miejsce pasażera. I gdy ja zapinałam pas, on już ruszył. Ludzie co chwila pojawiali się przed maską, co było niezwykle irytujące.

Po chwili szatyn skręcił gwałtownie w lewo i przejechał pomiędzy dwoma drzewami ustawionymi bardzo blisko siebie. Po kolejnym zakręcie byliśmy już na prostej, żwirowej drodze. I wydawać by się mogło, że nic nam nie stanie już na przeszkodzie. Nawet już odetchnęłam z ulgą, bo jednak spotkanie z policją w takim miejscu z pewnością miałoby jakieś konsekwencje. Chociaż akurat nad tym bym się zastanowiła, bo w końcu jestem tu razem z Cottano, a oni zapewne mają jakieś kontakty na komisariacie. I kiedy już chciałam o to zapytać, chłopak gwałtownie zahamował, a tuż przed maską pojawiła się śliczna blondynka o przestraszonych, błękitnych oczach. Patrzyła przez chwilę na kierowcę, a później swój wzrok przeniosła na mnie. Strach przemienił się w szok. Czułam na sobie jej niedowierzanie. Gdy Vincent zatrąbił, powolnym krokiem odsunęła się na bok, więc ruszyliśmy dalej. Jednak ja nie potrafiłam oderwać od niej spojrzenia.