Kaşlarım şaşkınlıkla havaya kalkarken "Abla bu ne?" diyebildim sadece. Meryem abla ise yüzünde küçük bir tebessümle "Aç içini anlarsın. Ömer "Evlenme teklifi ettim ama yüzük alamadım içimde kaldı, bunu bari son anda yetiştir." dedi. Ben de getirdim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🤍
Yüzümdeki yorgun tebessümle fısıldayarak "Onu sevmiyorum. Tıpkı onun beni hiçbir zaman sevmediği gibi." Dedim ve gözümden akan damlayı sildim.
Gücümüz bazen bazı şeylere yetmezdi. Her bir zerremiz acılar içinde kıvranırken dudaklarımız riyakar ve mürai bir tutumla gülümsemeye çalışırdı. Ama sadece çalışırdı. Benim durumum da öyleydi şu an.
Gülümsemeye çalıştığım zaman o kadar yapmacık duruyordu ki annem bile dün eve geldiğimiz zaman bende bir şeyler olduğunu anlamıştı, ama sormuyordu. Belki de soramıyordu.
Ben de işime geldiği için her şeyi boş vererek evimizin önüne çıkmıştım. Evimiz müstakil olduğu için küçük bir bahçesi vardı ve bazı kediler annem sürekli mama koyduğu için burada yaşamaya karar vermişti.
Şu an sevdiğim Tombi de o kedilerin birinin üç ay önce doğurduğu yavrusuydu. Kafasını kaldırıp simsiyah tüylerinin aksine ışık saçan yeşil gözleriyle bana bakınca kafasını severek "Bakma öyle bana, yalan söyleyecek halim yok ya. Ama kalbim kırılıyor işte. Salak mıyım neyim? Unut gitsin değil mi! Niye acıyorsa hala!" dedim ve tekrar akan yaşlarımı sildim.
Bana sanki acımı hissediyormuş gibi bakıyordu. Bakışlarının altında ezilerek "Ya bakma öyle Tombi. Bundan sonra üzülmek de yok söz veriyorum. Sadece bizimkiler var. Gülümsemek var. Ağlamak yasak!" dedim.
Tombi suratıma hırsla miyavlayınca "Ay özür dilerim. Tabii ki sen de varsın. Alınma hemen!" dedim ve minik kafasına bir öpücük kondurdum.
Dün tüm enerjim çekilmişti ve ruh gibi gezmiştim gün boyu ama gece tüm yüklerimden kurtulmuştum. Yatsı namazından sonra biraz uyuyarak uyanmış ve Teheccüd namazımı kılarken yüreğimin ağırlığıyla gözyaşlarımı tutamamıştım ve gecemi Allah ü Teala'ya yakarmakla geçirmiştim. O'ndan bana bir kapı açmasını ve ailemin huzuru için mutlu olmamı sağlamasını dilenmiştim tüm acziyetimle.
Ailem benim için onca fedakarlık yapmıştı ben de onlar için yapmak zorundaydım o yüzden dayanmıştım Allah-ü Teala'ın kapısına. Bir de tövbe etmiştim tüm günahlarım için, nasuh tövbesi (en samimi hal ile ve geri dönmemek üzere edilen tövbe) etmiştim hem de ve bol bol Kur'an-i Kerim okumuştum.
Kabre girdiğimde ışık, kıyamet gününde şefaatçim olacak şey okuduğum Kur'an'dı. Kalbim kırık olabilirdi, hastalıklarla mücadele ediyor olabilirdim ama O yani Allah-ü Teala kalbi kırıkların da Rabbi'ydi. O her zaman yanımdaydı. Bana herkesten daha çok merhamet eden de O'ydu, hakkımda en hayırlısını bilen de O'ydu.
