IDK ✿ l.h ✓

✿ 14. Musimy porozmawiać.

Luke cały czas trzymał mnie  w swoich objęciach. Westchnęłam. Nie chciałam psuć tej chwili. Jednak musiałam.

- Chodź do środka, porozmawiamy.

Chłopak przytaknął i mnie puścił. Po chwili wszedł do mojego pokoju. Usiadł na łóżku i zatopił głowę w rękach. Po chwili popatrzył na mnie i już nie widziałam tego uśmiechu, ale znów w jego tęczówkach widniał ból.

- Sky, pozwól mi to wytłumaczyć - wybełkotał.

- Luke, jutro powiesz mi wszystko na spokojnie. Jesteś teraz pijany i... - wymamrotałam.

- Nie - gwałtownie przerwał mi, jednocześnie wstając z miejsca. - Jutro nie będę potrafił.

Kolejny raz westchnęłam. Nie wiedziałam co robić. Nadal byłam zdezorientowana tą nagłą atencją z jego strony. Ale mimo wszystko pochlebiało mi to i złapałam się na tym, że sama zaczęłam coś czuć do tego chłopaka.

- Dobra, mów.

Luke zaczął chodzić po pokoju w te i z powrotem. Wydawał się jakby nie wiedział co ma powiedzieć najpierw. Jeszcze raz przeczesał ręką włosy.

- Sky, ja... - zaczął. - Ja muszę cię przeprosić za to co się stało. Nie wiem dlaczego ją pocałowałem... Boże! Dlaczego ja to zrobiłem?! Ale teraz naprawdę żałuję. Ja nie chciałem cię zranić. Nie chcę być tym, przez którego będziesz płakała... Ja... Przepraszam cię. Nie mogę nic więcej zrobić...

Nie miałam pojęcia co powiedzieć. Widziałam, że to wszystko co powiedział było szczere, widziałam to w jego oczach. Przynajmniej tak mi się wydawało. Gdy nic nie odpowiedziałam Luke nadal mówił:

- Na początku miałaś być kolejną. Tylko, że gdzieś w między czasie poznałem cię. No i już. Zakochałem się w tobie. A teraz, gdy jesteś daleko, cierpię. Najgorsze jest to, że wiem że ze mną będzie ci źle. A mimo to chcę mieć cię obok.

- Luke, pościelę ci w pokoju gościnnym. To był stanowczo zbyt długi dzień.

Wiem, że zachowałam się okropnie. On mi przecież wyznał, że jestem dla niego kimś ważnym, że mnie kocha... Nie potrafiłam ot tak mu przebaczyć. Za duża się tego nazbierało.