KORKAK

14 ∞ Ölüler

Sanırım baya geç kaldım.Bu aralar çok yoğunum.Kusura bakmayın.Yazim hatalarim var sanirim.Özür dilerim!İyi okumalar!

Josef Salvat - Diamonds (Live) 

Hiç boşlukta debeleniyor gibi hissettin mi? Ben hissettim.Şuan tamda onu yaşıyorum.Elimden kaçıp giden sevgi kavramı yok oluyor.Ne yapsam fayda etmiyor.Pes etmek bana yakışmaz.Oldum olası başarının peşinden koşan bir kızım.Çünkü bunu bana annem öğretti.Pes etmemeyi ondan öğrendim.Saçlarımı okşarken kulağıma hayatımda her zaman,nerede olursam olayım, mutlu olmamı fısıldamıştı.Şimdi neredesin anne?

Hangi lanet olası çöplüğün içindesin?O lanet cehenneminden gün yüzüne çıkıp, bir zamanlar masum olarak tanıdığın Lydia'nın annesi olmalısın.Babam artık yok anne.Artık onun kızı karatoprak.O kahverengi ıslak şey onun yorganı.Baba'mıda özlüyorum anne.Terk ettiğin adamı neden köpek gibi özlüyorum?Ve,sen...Bunların sorumlusu sensin anne!

Senden nefret ediyorum!Bu halde olmamım tüm yol açtığım;Salak olmayı,sorumsuz bir anne olmayı,yeri gelince sürtük olmayı sen seçtin!

Hayatımda verdiğim,vereceğim kararlar gözümün önünde bir bir firar etsede,sımsıkı gözlerimi yumdum.Soğuk iliklerime kadar işliyordu.Titreyen dudaklarımı birbirine bastırdım.Yağmur durmaksızın yağıyordu.Pencereye yapışmış bir vaziyette durduğum için ağlayasım geliyordu.Cenin pozisyonunu alarak ayaklarımı oynatmaya başladım.Sanki birşeyler geçecekmiş gibi...

“Sen yanımda yokkende mutlu olabilirim,anne.” kendi kendimi teselli ederken ayağa kalkmaya çalıştım.Dışımdan güçlü bir Lydia yapısı olmasa da,masumluğu en derinlerime gömdüm. “Siz olmadan da ayakta durabilirim.Dengemi sağlayabilecek yaştayım.On sekiz.Sadece on sekiz.Büyüdüm ben.Büyüdüm değil mi baba?” Avuç içime sıcak nefesimi üflemeye başladım.Kendi kendime konuşuyordum.Paranomanyaklaşmış gibi hissediyordum.

Babam'ın beni öptüğü görüntüler tıpkı bir senaryo şeriti gibi dalgalandı.O, beni çok seviyordu.Minik kızına ne oldu?Minik kızı öldürdüm mü?Baba'mın yanına mı gömdüm?Belkide yakıp,külünü denize serpmişimdir?

“Hayır,hayır.Ben büyümedim.Aslada büyüyemeyeceğim.” İçimdeki karanlıkta iki ses vardı.Birine sorular sorarken,diğeri cevaplıyordu.Bunlar kalbim ve beynim miydi?Zaten herşey kalbim sayesinde olmamış mıydı?Annem gibi ondanda nefret ediyordum.Şimdi yağan yağmur gibi yok olmak istiyordum.Sadece bir günlük yok olma duygusunu tatmak.Bir güncük.Ne olacak ki?

Yerden destek alarak ayağa kalkmaya çalıştım.Ayaklarım birbirine dolanarak bunu engelledi.Sonuç olaak yeri boyladım.Zemine değen vücudum sayesinde ağzımdan boğuk bir inleme kaçtı.Pes etmeyecektim.Zorlukla kalktığımda üzerimdeki hayali tozları çırptım.Gökyüzünde bir şimşek çaktı.Yerimden sıçrarken,gözlerimdeki ıslaklığı bile silmedim.O kadar umursamaz olmuştum ki...Tanrım,resmen o'a benziyordum.

Kapalı olan kapıyı titreyen elim ile açmayı başardım.Tek istediğim şey; Annem gibi çekip gitmekti.

Bir gram uyku gözüme girmemişti.Esnesem bile yinede uyuyamamıştım.Sinir bozucu olan birazcık dalıp geri uyanmamdı.Evet,bu defa bir rüya görmüştüm.Kabus değil.

İletlediğim kapıdan kolidora doğru geçiş yaptım.Saatin kaç olduğundan bile haberim yoktu.Yelkovan ve akrep ters yönlere işliyordu sanki.Ama her halükarda zaman akıp gidiyordu.Kolidor bile ev gibi soğuktu.Yorganın altında bile ısınamamıştım.Ev sahibinin olan yatakta bile yatamamıştım.Mis kokulu yatak bana cehennem gibi gelmişti.

Salona adımlamadan önce mutfağa ilerlemeye başladım.Ağzım susuzluktan yapış yapış olmuştu.Mutfağa geldiğimde kapaklı olan rafı kaldırıp bardak aldım.Terzağın üzerinde durun dinlendirilmiş suyu bardağa koydum.Bardağı elime alarak sürahiyi geri yerine koydum.Elimde suyu yudumlayarak yürümeye devam ettim.Salonun kapısına geldiğimde durdum.