I remember... All the times you told me how beautiful I am.... The way you looked at me.. I always thought of having you in forever. I always thought of seeing you everyday with that oh so gorgeous smile. I always thought of you stargazing with me each passing night. I always wanted to say how much you mean to me...
I'll miss your eyes... Your lips.. your hugs and kisses... Your beautiful voice... Your smile... I'll miss calling you anything I want....
I am really sorry for being stupid.
Marion... I'm sorry for not being the best girl ...For always rejecting you... For saying those painful words...
For leaving you...
I love you... and I always will... Walang nagbago sa kung gaano kita kamahal...
But that's too much... I've hurt you... Thousand times... At ayokong makitang nasasaktan ka...
I'm sorry for not believing you...
Sobra sobra na ang nagawa ko sayo...
I don't know how.... But it's really hard...
Can I ask you a favor,?
Please.... Find a nice girlfriend... Yung hindi ka sasaktan tulad ko.
I know I'm over reacting....
But this is for us...
Goodbye,Love...
Ps. Mamimiss ko yung Monster ko. :"(
--
Kusang pumatak ang luha ko nang mabasa ko ulit ang sulat na iniwan ni Jana sa hospital kung saan ko sya dinala...
It's been three months....
Pero ganun pa rin ang epekto skin...
Ang sakit.. Sobrang sakit pa din.
Iniwan niya ako...
Iniwan niya kami..
Hindi ko alam... Hindi ko alam kung paano sisimulan yung bawat araw ng bakasyon na wala siya...
I always try to contact her.... I always try to reach her in facebook... But... It will took forever...
Ayokong sumuko...
Ayokong gawin yung pabor niya...
Hihintayin ko na lang siya hanggang sa bumalik na ulit sya sa Pilipinas..
Nakakainis lang. Kasi sinabi pa ni Kevin sakin na sa London na sila ng pamilya nya for 'good'
Masakit para sakin yun.
Yung iwan ako? Put*ngna lang.
I've been a drunkard.
At sobrang galit na galit sina Mama sakin nun..
But they can't blame me because I'm broken...
Pero wala e.
Naghilamos ako at tsaka pumunta sa school.
Third year na kami
And it's been a week since the class has started.
Ang tanga ko lang. Alam niyo kung bakit?
Kasi pumapasok ako ng maaga para abangan siya.
Walang masama sa pagbabakasakali diba?
Lahat ng lugar na pinupuntahan niya... Namin... Sinubukan kong kalimutan..
Pero etong pusong 'to!
'Tong pesteng pusong 'to!. Hindi magawa-gawa..
Balik ss dating gawi, tinuon ko ang sarili ko sa mas maraming bagay.
At doon ko talaga nalaman kung gano katotoong tao sina Luke.
It's really hard for them too.. Lahat kami naninibago.. Lahat kami... Ramdam ang kawalan niya..
Kaya alam kong naiintindihan nila ako kung hindi ko sila pansinin na parang tulad lang ng dati.
Papunta ako ng classroom..
Pero nagtagis ang panga ko ng makita ko si Tala.
Yumuko ito at saka tumakbo...
Nararapat lang sa kanya.. Sa kagaguhan ko na pinalala niya.
Humingi siya ng tawad sakin at bilang kapatawaran. Sinabi ko sa kanyang lumayo siya sakin at sa mga taong mahal ko.
She accepted it, she has no choice but to accept that fact.
Pagkapasok ko sa pinto...
Napalingon ako sa bakanteng upuan sa tabi ko...
I don't let anyone to sit right beside me. Not anyone... Not Luke not Chester Not Abby and not LM..
Yah. I'm being the Monster again.
I'm not used to it pero kusang lumabas iyon..Lalo na kung galit ako at lalong lalo na kung nasaktan ako.
Hindi ako galit sa kanya. Kasi hindi ko siya masisisi. Nagagalit ako sa mga nasayang na araw dahil sa kagaguhan ko. Kainis. :/
Tinuon ko ang sarili ko sa dalawang bagay. Sa pagbabasketball at pinipilit kong haaay mag-,aral.
Yun kasi yung gusto niya. Ang mapanatili ko yung ranking ko sa taas.
Prof: Uhmm Mr. Medina?
Natigil ako sa pag-iisip ko nang tinawag ako ni Prof Gomez.
Marion: Sir?
Prof: Someone will occupy that chair beside you. Kasi wala ng vacant.
Marion: Sir? No! What if bumalik si Jana? Edi hindi ko siya makakatabi?
Napansin kong napangiti si sir
Prof: Hindi sa pinapasama ko ang loob mo ha? Nag-enroll siy dito para mag-aral. At hanggang 35 students lang ang pwede. Eh kung hindi si Jana ang pang, 35? It means, sa ibang klase siya nararapat sumabay.
Marion: Nakita nyo na po ba yun? Anong pangalan?
Prof: Hindi ko pa nakikita. Ininform lang ako ng councilor.
Marion: Fine.
Yun lang sinagot ko. Well, I think this is the best way to start forgetting her.
After class. Pumunta ako ng gym.
May magtatry-out na mga first year.
Ah. Alam ko na 'to. Kakalabanin namin sila.
Nakita ko si coach na kumaway sakin.
Napatingin ako kay Kevin at tinanguan ko lang sya
Coach,: Oright! Yang mga senior niyo na yan, they started just like you. At ngayon? Mga scholar na yang mga yan. At lumalaban sila sa iba pang mga university. And isa pa, exempted sila sa dalawang subjects. Isa na ron ang P.E. Out of 20, mamimili kami ng 10 na magtatry-,out, at tatlo lang ang kukuhain namin. Is that clear?
Nagsimula na akong panuorin sila sa training nila.
Some do well. Haaay
Nakalaban namin ang ilan, at nakauwi na ako.
Alam niyo bang hindi ako pinapansin ni Maru?
Nakakamiss din ang kakulitan nun. Tsk.
I should've stay... Hindi ko pa nasasabi sa kanya...
