Niecodzienne problemy syna Snape'a /zawieszone

Rozdział 27

Obudziłem się nagle.

Nic mi się nie śniło, po prostu w pewnym momencie otworzyłem oczy, czując ból w klatce piersiowej. Usiadłem na łóżku, kaszląc jakbym tonął. Nawet nie wiedziałem jak wiele jest osób w pokoju, dopóki nie uniosłem wzroku. Znowu zacząłem kaszleć, bo się zakrztusiłem widząc całą zgraję idiotów.

Był Potter, mój ojciec, Wilson, Lupin, Lenore, Granger, Alphonse, Weasley'owie a nawet Smith. Czy przyszedł dać mi w zęby? Nie zdążyłem go o to zapytać, bo kiedy tylko się do tego zebrałem, drzwi się otworzyły i do środka wszedł Malfoy.

- No nareszcie, palancie! Już zacząłem wybierać garnitur na twój pogrzeb! - zawołał ślizgon dość wysokim głosem, machając rękoma. Podszedł do mojego łóżka, tylko po to żeby zgnieść moje żebra. Kwiknąłem z paniką, czując że moja dusza jest wyciskana przez nos.

- Agg.. ehhkkk... Afoy ty... Gyyy...

Blondyn nagle odsunął się, chwytając leżącą na stoliku gazetę, którą walną mnie po głowie.

- CO TY IDIOTO W OGÓLE, ZGINĄŁEŚ PRAWIE!

- Ała, ty dupkuuu! - krzyknąłem, myśląc, że jak będę chory to mi zrobi herbatki, a nie odprawi tortury godne starego śmierciożercy. Chłopak odskoczył, wyglądając jakby się czegoś przestraszył. Cóż, wszyscy wiemy, że to niezła tchórzofretka, ale bez przesady! Aż tak źle wyglądałem?

- Mogę obejrzeć twoje kły z bliska, Panie? - zapytał nagle Alphonse, na co zamrugałem nieźle zdziwiony. Kły?
W ciągu jednej chwili wszyscy zaczęli wrzeszczeć na tego biednego chłopaka, a ja już oczami wyobraźni zobaczyłem jak robi z nich sałatkę mięsną, swoim scyzorykiem.

- Hej! Przestańcie się drzeć! - wrzasnąłem, czując, że od tego hałasu boli mnie głowa. Boże, co za panikary. Na szczęście obecni w pokoju zamknęli buźki. Odetchnąłem, próbując uporządkować myśli.

- Ustalmy pewne fakty. Dobrze pamiętam co się ostatnio stało więc... czy naprawdę jestem wampirem? - zapytałem bardzo wolno, tak jak się mówi do pięciolatków. Czarodzieje przez kilka sekund trwali w szoku, więc chyba było z nimi gorzej niż myślałem.

- Tak. - powiedział Snape tonem, którym przemawia się na pogrzebach. Czyli tym na co dzień. Uśmiechnąłem się podle, patrząc na przestraszonego Malfoy'a.

- No patrz, jeszcze raz mnie walnij a zostanie z ciebie sflaczała poduszka. - odparłem sprawiając, że chłopak nerwowo zamrugał. Jednak moja wesołość nie trwała długo. Myślę, że to było chwilowe uczucie z powodu tego, że w ogóle żyję. W jednym momencie spadło mi na głowę tyle pytań, że poczułem się bardzo zagubiony. Snape chyba zauważył moje wahanie, bo sprawnie wszystkich wygonił, tak żebyśmy mogli porozmawiać w cztery oczy.

Przez dłuższą chwilę nie gadaliśmy, bo Severusek wyglądał na nieźle wkurzonego i jeżeli by się miał odezwać, to pewnie tylko po to, żeby poczęstować mnie jakąś wybitną klątwą. W końcu jednak zaczął swój wywód, kiedyś musiał.

- Coś ty najlepszego zrobił? - zapytał Snape słabym głosem, siadając na krześle obok mojego łóżka. Przygryzłem wargę, widząc, że mężczyzna naprawdę, naprawdę się martwi.

- Czy ty wiesz co ja przeżyłem przez ciebie? Masz pojęcie?

- Nooo... Hmm... Mogę sobie tylko wyobrazić. - odparłem cicho, odwracając wzrok. Nienawidzę patrzeć jak się tak zadręcza. To było o wiele gorsze, niż jego ostre docinki albo kpiny.

- Nie jestem w stanie opisać tego co czułem, kiedy musiałem pozwolić wampirowi cię przemienić. Zgadnij dlaczego do tego doszło. Oprócz tego, że tak jak powiedział Potter, zamieniłeś swój mózg na działkę.