Unraveled Ties and Love's Demise

3

"Susunod ako."

Lumaki akong namulat sa mundo ng pagmamahal. Noong elementary ako ay sobra sobra ang paniniwala ko sa pag-ibig na yan. Mula sa pamilya ko, mga pinsan, at mga kaibigan. Naniniwala ako na pag-ibig ang bubuo sa mundo, and magbibigay ng katahimikan sa bawat isa. Na pag-ibig ang susi sa lahat. Naniwala ako kahit hindi ko alam kung hanggang saan at kailan ang paniniwalang iyon.

Not until..................

"Daddy, when will Mommy come home?", my grade 9 self was asking my Daddy. He's drinking a brown thing in a glass with ice cubes.

"Tomorrow, baby. Sleep now okay? ", he said and kissed me on my head.

Natulog ako gaya ng sabi ni Daddy. Akala ko gigising ako dahil sa ingay ng alarm clock pero nagising ako dahil sa bangayan ni Mommy at Daddy.

"Sige sumama ka na sa lalaki mo! ", rinig kong sigaw ni Daddy.

Alam ko na may lalaki si Mommy. Narinig ko iyon ng minsang mag away sila ni Daddy.

"Hindi ka ba nahiya, Lucia? Ang lalaki na ng anak natin, ngayon ka pa nagkalat! ", Daddy's voice thundered over their room. Nakasilip ako sa pintuan ng kwarto nila.

"Bakit ako mahihiya? Ang dapat kong ikahiya ay ang paniwalain ang sarili kong mahal pa kita kahit hindi na! ", sumigaw si Mommy at umiiyak na ako.

"See? Wala kang kwentang babae! ", sinampal ni Daddy si Mommy at doon ako napasigaw.

Napatingin silang dalawa saakin at mabilis akong tumakbo papunta sa kwarto ko.

"Eiana, open the door, anak. ", kinatok ako ni Mommy.

"STAY AWAY FROM ME! ", sigaw ko at nagtago sa kumot ko. I am highschool but I still act like a child.

Sumama si Mommy sa lalaki niya. And Daddy? Palagi siyang nag uuwi ng babae sa bahay namin.

That time, nawalan ako ng paniniwala sa salitang pag-ibig. Love for me is a trash. A piece of crap.

"Hi! ", palagi akong kinukulit ni Kurt kahit hindi ko siya pinapansin.

I am a cold student during my college years. I am a freshman and he is a second year. Ilang buwan na niya akong kinukulit at ilang buwan ko na din siyang hindi pinapansin.

"Uy, Eiana naman. Be friends with me. "

Friends my ass. Tumayo ako sa inuupuan ko at iniwan siya doon. Akala ko titigilan na niya ako pero nagpatuloy pa din siya. And after two years, niligawan niya ako, but I rejected him.

"Hindi ako aalis dito hanggang hindi mo sinasabi saakin kung bakit! ", he is holding my arm. Hindi naman iyon mahigpit.

"What reason do you want Kurt? Una palang sabi ko na sayo na friendship lang ang maiibigay ko sa iyo dahil hindi pwedeng magkaroon ng tayo!", binawi ko ang braso ko sa kaniya.

"Bakit nga hindi, Eiana. ", huminahon ang boses niya.

"Because I can't give you the love that you want. Wala na akong tiwala sa salitang yan. Hindi ko na pinaniniwalaan ang salitang yan. ", pumatak ang luha ko ng maalala ang mga alaala na hanggang ngayon ay dala ko.

"I will made you believe again, Eiana! ", marahan niyang hinawakan ang dalawa kong balikat.

"How would I believe if I don't even know how to to do it? ", yumuko ang at ngumisi.

"Nagawa mo na. ", napatingala ako sa kaniya.

"W.. what? ", nanginig ang labi ko.

"You already do. Mahal mo na ako. ", ngumiti siya at pinunasan ang luha ko. "Give me my chance at hindi kita bibiguin.", hinalikan niya ang noo ko.

I tried and we worked. I became a maritime surveyor and he is a seaman.

After eleven years of being a boyfriend-girlfriend relationship, nagpasya na kaming magpakasal. Hindi muna kami nagpasya na magkaroon ng anak ng anak dahil gusto muna naming kami muna at napagdesisyonan din kase namin na pagkatapos ng isang taon ay magkaroon na ng anak.

But I never thought another tragedy will happen.

"Go. ", hinalikan niya ang noo ko. "Susunod ako.", iyak na ako ng iyak.

Lulubog ang barko. Two hours. Kailangan na naming umalis dito sa gitna ng laot, para mabalikan pa ang asawa ko kasama ang iba pa.

"No, I will stay! ", umiling ako kay Kurt.

"Please, Love, sumakay ka na. Huwag mo na akong pahirapan dito. ", hinawakan niya ang balikat ko. "Kapag sumama ako don, lulubog ng mas mabilis ang barko.Go. Susunod naman ako eh. ", tiningnan niya ang mga kasamahan niya at unti unti silang lumapit saamin. Ngumiti siya saakin at tinalikuran ako. Pwersahan akong binuhat ng mga kasamahan niya at inilapag sa sasakyan namin.

"Ibalik niyo ako doon! ", sigaw ko pero umandar na ang sinasakyan namin.

Ibalik niyo ako sa asawa ko. Pumikit ako. Ibalik niyo ako.

Kurt.......

Napadilat ako ng marinig ang ingay ng mga kasamahan ko.

"Lulubog na sila! "

"Bakit to nilihim? "

Kitang kita ko ang paglubog ng barko. Nagmadali ako sa pagpunta sa operator ng sinasakyan namin. Twelve lang kami na nandito.

"Anong nangyayari? Ha? Ano ba? ", patuloy ang pagbuhos ng luha ko.

"Pasensya na po, sabi po kase ni captain,wag daw po ipaalam sa inyo na lulubog na sila sa oras na ito. Una pa lang po kase alam na nila na wala na pong pag-asa na maayos kaya pinauna po yung mga babae na crew pero kulang ang ship's boats dahil marami pong pasahero ngayon kaya naiwan po sila doon. ", nanginginig ang lalaking nagpapaliwanag saakin.

"Ibalik mo! ", sigaw ko at sinabunutan siya pero inawat ako ng mga kasamahan.

"Sorry po Mam pero wala na po tayong magagawa. "

And I am now standing in front of his grave, still mourning. Isang taon na pero hindi ko pa din matanggap.

"Nasaan ka na? Akala ko susunod ka? Love.. " bumuhos ulit ang luha ko.

Hindi ko alam na maniniwala pa ako sa
pag-ibig. Akala ko hindi na ulit. All I believe is love is a destroyer. But Kurt made me believe that I can still love and he also taught me many things about love.

"Susunod ako."

That is you're assurance to me but you didn't do it.

-S.