Atıştırmalık Oneshotlar |YoonKook ✓

Kural 1: Asla ev arkadaşını öldürmeye kalkışma Pt.2

Göz kapaklarımı araladığımda bana bakan bir çift göz ile karşılaştım. Kısa bir an ne olduğunu hatırlamaya çalışsam da daha sonra aklıma düşen dünün anılarıyla derin bir nefes aldım.

Bu sırada Yoongi hâlâ beni izliyordu.

Ona güzel bir gülümseme verip yatakta yanına doğru kaydım. Dün beni sevdiğini söylemişti ve artık hislerimi gizlemek zorunda değildim?

"Günaydın"

Sesi yeni uyandığından dolayı hafif pürüzlü çıkmıştı. Kahvelerini kahvelerimden ayırmıyor ve alnına düşen gri tutamlardan hiçbir şekilde rahatsızlık duymuyordu. Dayanamadım ve uzanıp her saç telini özenle kenara çektim. Ona ufak da olsa temas etmiş olmak beni uyandırmıştı.

Tanrım, Yoongi'nin yatağındayım!

"Beni yatağıma taşıyacağını söylemiştin..."

Kurduğum cümle karşısında aniden gözlerini kaçırmış ve dirseği üzerinde doğrularak odayı incelemeye başlamıştı

"Hah, çok ağırsın Kook. Buna inandın mı cidden?"

Dudaklarına yerleştirdiği gülümsemesiyle tekrar bana bakmıştı. O an yapmak istediğim tek şey yüzünü yumruklamaktı

"Sebebi bu yani? Ağır olmam??"

Başını sallamasıyla yastığı suratına atmam bir oldu. "En azından küçük bir bedenim yok!"

Yalan söylüyordu, dün her şeyi duymuştum işte. Şimdi nasıl olur da sebebini ağır olmama bağlayabilirdi? Üstelik ağır falan deği-

Alnıma isabet eden yastıkla kalkmaya çalışan bedenim yere yuvarlanmıştı.

Bu bir savaş ilanı!

Ayağa kalkıp tekrar yatağa tırmandım ve elime geçen her yastığı -buna yorgan da dahildi- üstüne atmaya başladım.

"AĞIR OLDUĞUM İÇİN BURADAYIM YANİ ÖYLE Mİ!? KISA BACAKLARIN TAŞIYAMADI TABİ BENİ"

Son yastığı da fırlatıp "Min küçük Yoongi!" diye bağırmıştım.

Bir dakika...

O son firlattığım yastığa benzemiyordu. Siktir kafasını kırdım!

"Yoongi... İyi misin?"

Yastık ve yorgan yığınlarından kurtulup kafasına isabet ettirdiğim çalar saati eline aldı ve öfkeyle bana baktı. Çok korkunç görünüyordu...

"Min Yoongi küçük ha? Sana öyle olmadığımı kanıtlamamı ister misin?"

Keskin ve bir o kadar sinirli bakışlarıyla ağır ağır üstüme gelmeye başladı. Ben de bu sırada usulca geri geri gidip odadan çıkmaya çalışıyordum. "Y-Yoongi, ben sinirle söyledim, i-inan bana"

Hareketleri hızlanmaya başlayınca koşarak odadan tamamem çıktım. Sikeyim peşimden geliyordu!

"Kaçma!"

Koridorun sonundaki odama koşup hemen kapayı kapatarak kilitledim, dışarıda kalmıştı.

"Jungkook aç şu kapıyı"

"Hah! Ne oldu yakalayamadın mı? Spor yapmamanın zararları işte, güçsüz kaldın tabi"

Kapının arkasından gelen gülme sesleriyle kaşlarımı çattım. Neye gülüyordu?

"Küçük ve güçsüz öyle mi?"

"E-evet?"

Kapıdan gelen güm sesiyle geri çekilip duvara yaslandım. KAPIYI KIRACAK!