Touches | JJK (DEVAM ETMEYECEK)

3.6

+40 oya yeni bölüm. Oy sınırı aynı. :(( 🤧

Seung Wan

Sadece bir anlığına dünyanın durmasını istedim. Min Yoon Gi'nin gözlerinin, benim görünce başka yere çevrilmesinden 1 salise öncesinin, tamamen durmasını istedim. Kafasını benden hiç çevirmesin istedim. Ancak, Min Yoon Gi kafeteryanın en ucuna, sırtı bana dönük olacak şekilde oturmuştu bile. Mark'ın nefesi kulağıma çarptığında, transtan çıkıp bedenini kendimden uzaklaştırdım. "Mesafene dikkat et," diye tısladım yüzüne doğru.

Elleri teslim olurcasına havaya kalkarken, şortumu düzeltip ayağa kalktım ve kafeteryadan çıkıp bahçeye doğru yürüdüm. Arkama dönüp kaç defa baktığımı bilmiyordum. Herbir adımımın ardından, çaresizce arkama baktım. Herbir nefesimde, onu aradım.

Nerede kaldın, Yoon Gi?

Gözyaşlarıma hâkim olmazken, okulun bana iyi gelmediğini anlayıp çantamı bile umursamadan, okuldan çıkıp koşmaya başladım. Yoon Gi'nin beni umursamadığının farkındaydım. Beni öptüğü gece, bir şeylerin farklı olduğunu düşünerek ne kadar zavallı olduğumu anladım. Onun dünyasında, bana yer yoktu. Bunu da açıkça belli ediyordu, gerçi... yine de kalbimi umursamadan paramparça etmesini kabullenemiyordum. Kabullenmek istemiyordum.

Uzaklaşabildiğim kadar uzaklaştığımda, kendimi deniz kenarında buldum. Gözüme ilişen boş banka doğru yürüyüp sakince otururken, biraz üşüdüm. Gök gürültüsünden anladığım kadarıyla, yağmur geliyordu. Denizin dalgalarının sesini dinledim, bir süre. Bir süre, düşündüm. Düşüncelerin arasında sıkışıp kalana kadar... gözümden bir damla yaş süzülüp kuma damladığında, birkaç damla yağmur suyu da gözyaşımı takip etti. O an da, yanıma oturan bir beden hissettim. Şaşkınlıkla yanıma dönüp bakarken, Mark'ın suratıyla karşılaşmayı beklemiyordum. Beklediğim... başkasıydı.

"Neden geldin?" Diye sordum, pürüzlü sesimle. Derin bir nefes çektiğini duyduğumda, dizlerimi kendime çekip çenemi dizlerime yasladım. "Sanırım olanların sorumlusu benim," diye mırıldanıp bankta iyice yayılırken, dudağımı dişleyip ona yan bir bakış attım. "Aslına bakarsan, bu onun normal hâli. Sen alevime benzin dökmüş oldun." Ufak bir kıkırdama sesi duyduğumda gözlerimi kapattım. Mark şu an umurumda olan son insandı. "Özür dilerim, Wenwen." Gözlerimi devirmeye bile mecalim yoktu. Yağmur şiddetini arttırdığında, hiç ses çıkarmadan öylece oturdum.

Yeterince sırılsıklam olduğumu hissettiğimde, yanımdaki beden kıpırdandı. Sırılsıklam olmak beni rahatlatmıştı. Sırılsıklam âşık olmaktan daha rahat bir durumdu en azından. Ağlanacak hâlime, gülecek durumdaydım. Kalbim buraya oturduğumdan beri sakinleşmişti ancak, aniden aklıma düşen Yoon Gi'nin yumuşak yüzüyle beraber, eski bozuk ritmine yakalanmıştı. Benim üzerimdeki aptal etkisi bundan ibaretti sanırım...

Kendime yalan söylemeyi bırakmalıyım.

O, bütün dengemi bozuyordu, aynı kalbimin ritmini bozduğu gibi. Beni avuçlarının arasına alıp istediğini yapıyordu. Onun için keyif vermeyen sıkıcı bir oyuncaktan başka bir şey değildim sanırım. "Üşüteceksin, seni eve bırakayım." Mark'ın sesini yağmur sağanağının uğultulu gürültüsünde zar zor duyabilmiştim. Ona cevap vermeden yerimde oturmaya devam ederken, ayağa kalktığını gördüm. Bakışlarımı ona yöneltmeden aynı konumumda oturmaya devam ettim. Tüm dertlerim zaten büyük bir baş ağrısıyken, bir de onun başımı daha çok ağrıtmasına izin vermeye niyetim yoktu.

Elleri kolumu kavradığında, bağırdım. "Ne yapıyorsun? Bırak beni!" Israrla beni çekiştirmeye devam ederken, "Seni burada bırakamam, üşüteceksin," gibi cümlelerle kafamı şişiriyordu. Kolumu ondan kurtarmaya çalışırken, bağırmaya devam ettim ve o an, geldiğini hiç fark etmediğim bir beden Mark'ı sertçe itti ve kolumdan tutup beni arkasına aldı. Mark sinirle önümdeki bedene dönerken, "Ne yaptığını sanıyorsun sen!?" Diye bağırdı. Önümdeki bedense, ellerini ıslanmış ceplerine sokup çenesini kaldırdı. "Sana onu bırakmanı söyledi," diye ukalaca söylendi.