Aranyhid • markhyuck

yine yuvandasın

Baharlar lanetlidir.
Bunu Mark bir çok kez deneyimledi aslında. Hayatının en kötü günlerini her bir bahar vakti yaşamasının yanı sıra tüm güzelliklerinde ona ağaçların çiçek açışında gelmesi büyük bir ironi.

İki uçurumu birleştiren uzun ince cam köprü üzerinde yürürken ikinci kez kırılıyor bugün. Hendery'in gözlerinde gördüğü hayal kırıklığı derisini kesiyor, canını yakıyor.
Haechan onu o koridorda ardında bırakıp gitti çünkü. Görmek istemedi. Ne kadar çabalasada kapısının önüne diktiği adamları geçemedi. Bu yüzden bari dostlarımı kurtarayım dedi Mark. Aşktan yana yüzünün güleceğini düşünmek gibi bir hataya gözü kapalı düştü zamanında. Haklıydıda.
Karşısındaki ona inanmaz gözlerle bakan Hendery'e onu affetmesi için yalvarmak istiyor. Çünkü Haechan'a yalan söylediyse eğer bunun iki belki üç katını söyledi Hendery'e. Üstelik onun yürek sızısınıda dahil etti yalanlarına.

Hendery'in Dejun gibi olmayacağını tahmin ediyor aslında. Hendery onu sarmaz bu saatten sonra.
"Sen bize yalan söyledin?" Sesinde her ne kadar iğneleyicilik olsada içinde hala Mark'ın 'şaka yaptım' diyeceği umudu var. Ne yazık ki sadece umut. Mark hepsine çok daha fazlasını yaptı.
Ani bir hareketle kapının yanında dikilen Dejun'a dönüyor Hendery. Gözlerinin ateş saçması gerekiyor aslında ama çok sakin duruyorlar. Hiç olmadığı kadar ruhsuz bakışları.
"Dejun bizi parmağında oynatmış. Seni, beni, Haechan'ı hepimizi parmağında oynatmış." Histerik bir gülüş bırakırken yüzündeki gülümseme birkaç saniye sonra hızla soluyor. Biliyor çünkü biricik Dejun'unda bir şeyler var. Uzun zamandır yeşil gözlü sevdiceği boğuluyormuş gibi. Geceleri sürekli ondan özür diliyor.

O an anlıyor işte. O zaman ardından dönen olayların farkına varıyor. Sahiden hak ettiler mi bunu? Dejun bunu nasıl yapabildi?
"Sende biliyordun değil mi?" Sesi hiç olmadığı kadar parça parça. Mark'ta, Dejun'da Hendery'i ilk kez böylesine paramparça görüyorlar.
"Özür dilerim." Dejun'un titreyen sesinin ardından odadadaki herkesin gözleri kapanıyor. Mark Johnny nerde bilmiyor. En son Taeil'in peşinden gittiğini gördü. Haechan ona sırtını döndü. Yüzünü dahi görmek istemedi. İşin kötü yanı haklıda. Sesini çıkaramıyor sadece ölümünün geleceği günü bekliyor.
Yanan canının acısı ağlama hissi getirsede Mark onu bastırmaya çalışıyor.
"Neden peki? Niye bize bunu yaptın? Ben birine ilk kez güvenmiştim Mark. Dejun'u ilk kez gönül rahatlığıyla birinin yanına bırakabildim. Sikiyim bunu niye yaptınız? Ben sizi için neydim? Sana iyi bir dost olamadım mı?" Sorularını hızla sıralarken dolu gözlerini, yaşları dökülmesin diye odanın her tarafında gezdirip duruyor. Dejun ona nasıl yalan söyleyebildi? Bunu düşünmek bile canını daha çok yakıyor. Ona hiçbir şey olamamış mıydı şimdi kadar? Bu kadar mı önemsizdi onun için?
"Her şeyi anlatsam dinler misin beni? Yalanlarım olmadan." Mark'ın kana bulanmış sesi beyaz çiçeklerin üzerine dökülürken diğer iki genç vücutlarındaki irkilmeyle ona bakıyor. Dejun ağır ağır artık üzerinde ölü çiçekler olan sandalyesine oturduğunda Hendery konuşmaya başlıyor.

Dışarıda yağan yağmurun aksine kimse ağlamıyordu burda.

"Nasıl güveneceğim sana bu saatten sonra?" Mark'a dönüp konuştuğunda hala içindeki öfkeyi atamadığını fark etmesi uzun sürmüyor. Birde hala yüreğinin en büyük sızısına akıtıyor zehrini. Onu sevmeye bile kıyamazken gözlerini öyle bir öfke bürünmüş ki ne yaptığının farkında değil.
"Sana defalarca sordum Dejun. Bana dedim... bana anlat ki sana yardımcı olayım dedim. Gözlerime bakıp nasıl yalan söyleyebildin? Senin için azıcık kıymetim yok muydu? Bu saatten sonra nasıl yolumuza gözüm kapalı devam edeyim? Nasıl seveyim seni Dejun?" Masanın üzerindeki yumruk şeklindeki ellerini minicik eller sarmaya çalıştı saniyelerce.
"Öyle deme Hendery yalvarırım. Bunu söyleyemezdim bir kez dinle ne olur." İnceldiği yerden kopmuştu sahiden. Nasıl gelmişlerdi bu hale. Kapıdan tekrar yaralı dönen askerle mi? Neler öğrenmiştide her şey bu kadar berbat hale gelmişti. Mark her şeyi nasıl mahvetmişti.