Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 1

POV Avalinde

'Mam.' Mijn moeder kijkt op. Ze ligt - zoals altijd - tot laat in de middag in haar bed. De kamer is donker en het is lastig te onderscheiden of ze wakker is, maar ik hoorde haar bewegen. 'Kom je je bed even uit?' Ze kreunt.

'Nee, ik wil blijven liggen!' Ik zucht als ze zich weer omdraait en haar deken over haar hoofd heen trekt. Zo gaat het bijna elke dag. 

'Mam, kom op. Ik moet zo weg.' Ze schiet overeind.

'Waar ga je heen? Ga je me verlaten?' Haar onderlip begint te trillen. 

'Ik ga zo weer naar papa.' Mijn moeder snuift even en pakt een drankfles van de grond af. Ze zet de fles aan haar mond en neemt een flinke slok. 'Mam, het is nog maar half vier! Zet die fles neer!' Mama schudt haar hoofd en neemt nog een grote slok.

'Nee. Als ik wil drinken, dan drink ik. Je bent mijn mama niet', grinnikt ze. 

'Als jij je dan ook eens als een moeder zou gedragen', mompel ik zacht. Ik stap op haar af en trek de fles uit haar handen. Ze maakt een protesterend geluidje.

'Geef terug!'

'Nee!' zeg ik streng. 'Je gaat nou je bed uit, zodat je je medicijnen kunt innemen. Daarna ga ik naar papa.' Ze slaat haar armen boos over elkaar heen als ik de deken van haar af trek. 'Mam, kom op. Ik moet zo weg.'

'Verlaat me maar weer voor die klootzak.' Ze stapt haar bed uit en begint te schreeuwen. 'Doe die klootzak de groeten van me!'

'Mam', begin ik, maar ze stapt op me af.

'Niks "mam". Ga maar weer weg. Is hij belangrijker voor je dan ik ben? Is dat waarom je elke week weggaat?' Ze staat nou vlak voor me. Ik slik even en zet een stap naar achteren. 

'Mam, je weet dat we dat hadden afgesproken met de kinderrechter. Ik zou om de week naar jullie toe gaan. Ik ben nou een week bij jou geweest, dus ga ik nou een week naar papa.' Ze begint te huilen. Van de dreigende houding van net is niks meer te zien. Ik sla mijn armen om haar heen. 'Shh, mam. Er is niks aan de hand. Ik ben er volgende week weer.'

'Ik wil niet dat je weggaat!' snikt ze. Ik slik de brok in mijn keel weg. Elke week gaat het zo. Elke week is het zo lastig om afscheid van haar te nemen, omdat ze dit doet. Ze maakt het me zo lastig om afscheid te nemen. Elke week ga ik weg met een schuldgevoel, omdat zij het bij mij inpraat. 'Ga alsjeblieft niet.'

'Mam, ik moet wel. Het is volgens de afspraak. Ik heb het recht om papa net zoveel te zien als jou.' Ik laat haar langzaam weer los. 'Kom je? Dan maak ik wat te eten voor je en kun je wat drinken.' Ze knikt even en loopt dan achter me aan naar de keuken. 

Eindelijk. Nou zorgen dat  ze wat eet, haar medicatie binnen krijgt en dan kan ik eindelijk naar papa.

Ik hou van mijn moeder, echt waar. Maar het is zo lastig om voor haar te zorgen als ze haar buien heeft. Dit van vandaag is nog niks. Ze kan ook ineens uit haar slof schieten. Haar woede-uitbarstingen zijn verschrikkelijk om mee te maken. Meestal vlucht ik dan naar mijn kamer of naar een vriend van me en ruim daarna alles op. Meestal gooit ze dan van alles omver of gooit ze drankflessen kapot tegen de muur. Daarna vind ik haar altijd huilend op haar bed of op de grond, tussen alle rommel. 

Ze heeft ook wel eens een woede-uitbarsting gehad als ik samen met haar in dezelfde ruimte was. Ze heeft me wel eens geslagen, mijn keel dichtgeknepen of een drankfles naast mijn hoofd kapot gegooid. Sindsdien ben ik best bang voor haar woede-uitbarstingen, omdat ik weet waartoe ze dan in staat is. Ze kan er niks tegen doen, dat is het meest zielige. Ze wilt het zelf niet. Ze wordt gedwongen door de stemmen in haar hoofd. Ze wordt er helemaal gek van, zegt ze altijd.

Ze loopt nou al acht jaar bij de therapeut en een psychiater. Niet dat het veel helpt. Sinds de scheiding vijf jaar geleden ging het al meer bergafwaarts, maar sinds drie jaar geleden al helemaal. Toen begon haar alcoholverslaving. Sindsdien kan ze geen dag meer zonder. Het helpt tegen haar stemmen, zegt ze altijd. Ik probeer er voor te zorgen dat ze zich niet elke dag klem zuipt. 

'Ga maar op de bank zitten. Ik maak wat te eten voor je. Wil je een eitje?' Mama gaat op de bank in de woonkamer zitten en staart voor zich uit.  Ik zucht even en besluit alsnog een ei voor haar te bakken. Dat kan ze altijd wel waarderen. En dan heeft ze een goede bodem voor de rest van de dag. Dan komt de drank toch niet zo goed binnen. 

Ik WhatsApp mijn beste vriend Aaron dat ik zo richting mijn vader ga rijden. Hij woont daar in de buurt, dus misschien wil hij nog afspreken ofzo vanavond. Ik kan wel even afleiding gebruiken na deze week. Deze week had mijn moeder weer veel last van stemmingswisselingen en heeft ze ook een paar keer geprobeerd zichzelf te snijden. Ik voel me altijd zo schuldig als ik haar dan alleen moet laten om naar mijn vader te gaan. 

Aaron weet van de hele situatie. Net als Kate en Riley, mijn beste vriendinnen. Ik spreek eigenlijk alleen met ze af als ik bij mijn vader ben. Ik weet niet precies waarom ik niet wil dat ze bij mijn moeder komen. Deels zal het schaamte zijn, misschien dat het andere deel angst is? Angst dat mijn moeder flipt en ze pijn doet?

'Kijk eens, mam.' Ik zet het bord met het gebakken ei voor haar neer. Ze staart nog steeds voor zich uit. 'Mam.' Ze reageert niet als ik met mijn hand voor haar gezicht langs ga. Ik zucht even en zet een glas water met haar pillen voor haar neer, voor ik een kus op haar voorhoofd druk. 'Mam, ik ga naar papa. Tot volgende week!'

Whoop! Het eerste hoofdstuk van Broken Home! Laat me weten wat je ervan vind, ik ben benieuwd!

Het boek zal dagelijks geupdated worden.