Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 19

POV Avalinde

De dagen gingen snel voorbij. Vandaag is het alweer de dag dat we naar Australië vertrekken en daarbij ook gelijk de dag dat ik mijn vader ga vertellen over het snijden van de afgelopen tijd. 

We zitten nu in de bus, of nou ja. We liggen. Het is drie uur 's nachts en ik kan niet slapen door de spanning. 

Met een zucht draai ik me weer om in mijn bunker. Ik hoor het zachte gesnurk van de jongens om me heen, wat me ergens laat glimlachen, maar aan de andere kant voel ik me nou nog meer alleen. Zij kunnen rustig slapen, terwijl ik de enige ben die nog met haar ogen open ligt te piekeren over de uitkomsten van deze dag. 

Zou papa boos zijn als hij weet dat ik in een terugval zit? Zal hij me weer naar een kliniek sturen? Zou ik dat willen? Het was daar zo saai en die dagelijkse gesprekken waren zo irritant. Elke dag moest je vertellen hoe je je die dag voelde, of je nog neigingen hebt gehad sinds de laatste ontmoeting en je moest één ding benoemen van die dag waarop je trots was. 

De eerste paar dagen zei ik bij dat laatste dat ik er trots op was dat ik uit mijn bed ben gekomen. Het begon als een sarcastische of geïrriteerde opmerking. Ik wilde daar niet zijn en dat liet ik ook merken. De eerste paar dagen heb ik zoveel mogelijk op mijn eigen kamer gezeten. Ze moesten me zelfs naar de dagelijkse activiteiten slepen. Tijdens die activiteiten ging je werken aan het vertrouwen van mensen en het stevig in je schoenen staan. 

Een paar weken later begon ik uiteindelijk toch mijn draai te vinden in de kliniek en begon ik na de activiteiten in de gezamenlijke woonkamer te zitten. Daar leerde ik een meisje kennen, Claudia. Zij had ongeveer hetzelfde meegemaakt als mij, behalve de verkrachtingen dan. Zij werd al jaren gepest om haar gewicht en uiterlijk, terwijl ze in mijn ogen zo dun als een sprietje was. Ik had haar toen verteld dat ik jaloers was op haar figuur, waarop zij hetzelfde tegen mij zei. Ik had haar verbaasd aangekeken en mijn shirtje wat omhoog getrokken, waarna ik een vetrol had vastgepakt. 

Claudia had gelachen en mijn voorbeeld gevolgd, waarna ze zei: 'Laten we BellyBuddies worden!'

Zo gezegd, zo gedaan. Claudia en ik werden beste vrienden en eindelijk voelde ik me ergens echt thuis. Ik had eindelijk vrienden gemaakt, iets wat ik voor die tijd niet had. Claudia en ik deelden alles met elkaar. Onze gedachten, wat we die dag meegemaakt hadden, gevoelens voor de jongens die daar rond liepen. 

Om de twee weken was er een bezoekersdag. Als mijn ouders langs waren geweest, ging ik naar Claudia. Voor Claudia kwamen er altijd een paar vrienden op bezoek. Bijna altijd zat Aaron daar bij. Zo heb ik Aaron ook leren kennen. 

In het begin vertrouwde ik Aaron niet. Door Nolah was ik bang voor bijna elke jongen en qua gedrag kwam hij heel erg overeen met dat van Nolah. Maar uiteindelijk leerde ik hem beter kennen en kwam ik erachter dat hij totaal niet zoals Nolah is. Aaron zou niemand pijn durven doen. Deels door wat Claudia is overkomen, maar ook deels omdat dat niet in zijn aard zit. 

Daar komt bij dat Aaron homo is en dus niet naar mij zal kijken op die manier. 

Langzaamaan begon ik Aaron steeds meer te vertrouwen. Toen ik uit de kliniek kwam, had ik nog steeds contact met Aaron en Claudia. Claudia ging een studie volgen en leerde daar Riley  kennen. Omdat ik nog steeds met Claudia om ging, leerde ik haar ook kennen. Ik had met haar nooit eenzelfde band gehad als ik met Claudia en Aaron had, maar dat maakte me niet veel uit. Ik had eindelijk vrienden en daar was ik blij mee. 

Na een tijd besloot ik ook om een studie te gaan volgen. Daar heb ik Kate leren kennen. Kate prikte al snel door me heen. Ze had al snel door als het niet goed met me ging en praatte dan urenlang met me, tot ik me weer beter zou voelen.

Een paar maanden later kon ze het echter niet uit me praten. Doordat ik het druk had met mijn studie, had ik niet veel tijd meer voor Claudia. Ik merkte niet dat het slecht met haar ging, dat ze weer een terugval had. Blijkbaar werd ze weer gepest, maar niemand wist daar iets vanaf. 

Het werd Claudia teveel. Veel te veel. En dat was het moment dat ik mijn beste vriendin verloor. 

Misschien was dat wel het moment dat ik weer begon met snijden. Ik voelde me verantwoordelijk voor Claudia's dood en ik voelde me ellendig. Kate verzekerde me dat het niet mijn schuld was, maar ik geloofde haar niet. Ik had Claudia in de steek gelaten. 

Ongemerkt rollen er een paar tranen over mijn wangen, gevolgd door zacht gesnik. Snel plaats ik mijn hand voor mijn mond, om de snikken te dempen. 'Ava?'

Het gordijntje van mijn bunker wordt open getrokken, waardoor Luke tevoorschijn komt. Hij kijkt me bezorgd aan en komt dan naast me liggen, waarna hij zijn armen opent. Langzaam kruip ik in zijn armen, terwijl hij ze strak om me heen slaat en me probeert te troosten.

Na een tijdje ben ik dan toch weer rustig geworden en drukt Luke een kus op mijn kruin. 'Het komt allemaal goed', fluistert hij zacht. Ik knik langzaam en leg dan mijn hoofd op zijn borst.