Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 16

POV Luke

Tijdens het concert kijk ik een paar keer naar Ava, om mezelf ervan te verzekeren dat alles goed gaat. Ik zing mijn stukje van She looks so perfect en zie dat Ava dan mijn kant op kijkt. Ze zwaait even en ik glimlach terug.

'You look so perfect standing there,
In my American Apparel underwear.
And I know now that I'm so down.
Your lipstick stain is a work of art.
I got your name tattooed in an arrow heart.
And I know now that I'm so down.'

Ava kijkt blozend naar beneden en ik grinnik, voor ik weer richting het publiek kijk. 'En dan nu het laatste lied van de avond: Broken Home!'

'They would yell, they would scream, they were fighting it out. 
She would hope, she would pray, she was waiting it out.
Holding on to a dream,
While she watches these walls fall down.'

Terwijl Calum begint met het refrein te zingen, kijk ik weer richting Ava. Ik zie haar nog net de ruimte verlaten. 'Fack', mompel ik zacht. Natuurlijk vlucht ze de ruimte uit! Dit nummer doet haar alleen maar denken aan de scheiding. 

Als Calum klaar is met het refrein en zijn stukje, zing ik het refrein. Laat dit nummer alsjeblieft zo snel mogelijk afgelopen zijn. Dan kan ik kijken bij Ava of het wel goed gaat. 

'Hey, mom, hey, dad
When did this end?
Where did you lose your happiness?
I'm here alone inside of this broken home.
Who's right, who's wrong?
Who really cares?
The fault, the blame, the pain's still there.
I'm here alone inside of this broken home, this broken home.'

Michael zingt zijn stukje, waarna we het refrein weer samen zingen en Calum de laatste zin alleen zingt. Het publiek juicht. 

Ik breng mijn microfoon naar mijn mond en begin weer te praten. 'Bedank allemaal! Jullie waren geweldig!' Ik snel het podium af en voel de blikken van de jongens in mijn rug branden, maar ik negeer het. Ik moet zo snel mogelijk Ava vinden. 

'Ava?', roep ik bezorgd als ik backstage kom. Ze zit niet in de kleedkamer. 'Fack! Waar is ze?'

'Dat meisje?', hoor ik een man vragen. Ik knik en kijk hem vragend aan. 'Ze is naar buiten gerent. Volgens mij richting jullie tourbus.' Ik bedank de man snel en ren naar buiten. 

Ik zucht opgelucht als ik de deur van de tourbus open zie staan en sprint naar binnen. 'Ava?' Ik hoor snikken van achteruit de bus komen en loop langzaam die kant op. 'Hey', zeg ik zacht, terwijl ik mijn hand op haar schouder leg. Ze draait zich naar me om en kijkt me met betraande ogen aan. 'Kom hier.' Ik open mijn armen voor haar. Ze bedenkt zich geen moment en springt het bed uit, om vervolgens in mijn armen te springen. Ik sla mijn armen stevig om haar heen en til haar dan voorzichtig op. Met haar in mijn armen loop ik naar de lounge van de bus. Ik zie nog net hoe de jongens de bus binnen stormen en gebaar naar Ava. Ze kijken haar bezorgd aan. 

'Ik haat dat nummer', mompelt ze tegen mijn schouder. Ik ga met mijn hand door haar haar heen en voel haar iets ontspannen. 

'Shh. Ik weet het', zeg ik zacht. 'Gooi alles er maar uit.' Ze knikt en klemt zich aan me vast.

'Ik heb het zo met haar te doen', hoor ik Michael zacht zeggen. Ik ben op de bank gaan zitten, met Ava op mijn schoot. Ik kijk over haar schouders heen richting de jongens. Calum staat met tranen in zijn ogen toe te kijken. Hij heeft altijd al een zwak gehad voor mensen die huilen. Negen van de tien keer moet hij zelf ook huilen. 

Michael merkt ook op dat Calum de tranen in zijn ogen heeft staan en slaat een arm om hem heen. Ashton staart een beetje voor zich uit. 

Ava wordt langzaamaan wat rustiger, tot ik haar regelmatig adem hoor halen. Ze is in slaap gevallen. 'Ik breng haar naar de bunkers', mompel ik zacht, waarop de jongens knikken. Ashton kijkt op en loopt achter me aan. 'Kun je het gordijn opzij schuiven?', vraag ik zacht aan Ashton, die knikt en het gordijn opzij schuift. Voorzichtig leg ik Ava in het bed neer. Ik zucht even en leg dan de deken over haar heen. 

'L-Luke?', vraag Ashton dan voorzichtig. Ik kijk hem vragend aan, terwijl ik het gordijntje dicht schuif. 'A-Ava. Snijdt ze zichzelf?' Ik kijk hem geschrokken aan. Hoe is hij erachter gekomen? 

Langzaam knik ik. 'Ze heeft zichzelf gesneden, voor een langere tijd', zeg ik zacht. Een traan rolt over Ashton's wang heen. Ik trek hem in een knuffel. 'Ik heb haar betrapt, die avond dat ze het huis uit vluchtte. Haar mes stak onder haar hoofdkussen uit.'

'D-Doet ze het nog steeds?' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, ik help haar. Ik heb haar mesjes in beslag genomen en ik houd haar in de gaten.' Ashton knikt even en laat me dan los. 

'Pas goed op haar, Luke', zegt hij zacht. 'Ze is zo kwetsbaar.' Ik knik een beetje. 'Ze vertrouwd jou. Ik weet haar verhaal inmiddels ook, van Nolah.' 

'Heeft ze het verteld?', vraag ik verbaasd. Ashton knikt.

'Gisteren, toen ik de bus uit was gelopen en ze me achterna ging. Toen heeft ze me haar verhaal verteld. Over de verkrachtingen.' Ik kijk richting het gordijntje. 'Ik denk dat er nog meer aan de hand is', zucht Ashton, die ook naar het gordijntje staart. Ik knik instemmend.