Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 9

POV Avalinde

'Ava, kom je? De jongens zijn er!' Ik pak mijn koffer op en loop langzaam richting de trap. Zodra Ashton mij ziet staan, rent hij naar boven. Met een glimlach pakt hij mijn koffer over.

'Ik draag hem wel voor je.' Ik glimlach zwak naar hem en volg hem dan de trap af. Luke trekt me in een knuffel als ik beneden ben, die ik accepteer. Bij Luke beginnen knuffels normaal te voelen, net zoals dat ik dat had bij Aaron, mijn beste vriend. Ik durfde hem eerst niet te knuffelen, omdat ik bang was dat hij net zoals Nolah was. Het heeft een tijd geduurd voor ik hem eindelijk vertrouwde. 

'Ben je er klaar voor?' vraagt Luke zacht aan me. Ik knik langzaam. 

'Ik denk het?' breng ik twijfelend uit. Luke laat me weer los en kijkt me even onderzoekend aan, voordat hij tevreden knikt.

'Mooizo.' Ik draai me om naar mijn vader en geef hem een knuffel.

'Pas goed op jezelf, lieverd.' Ik glimlach en trek hem even dichter tegen me aan.

'Jij ook, pap. En het spijt me van wat ik deze week tegen je zei. Natuurlijk mis jij mama ook. Jullie zijn zolang samen geweest.' Ik laat hem weer los en geef hem nog een kneepje in zijn schouder. De tranen staan bij hem in de ogen, net als bij mij. 

'Bedankt voor je excuses. En het is je vergeven. Ik begrijp waarom je zo reageerde. Je was kapot van het nieuws.' Ik kijk naar de grond en knik.

'Alsnog is dat geen excuus. Ik had niet tegen je uit moeten vallen.' Mijn vader trekt me in zijn armen en ik zucht even.

'Het is je vergeven, lieverd. Maak je geen zorgen.' Hij laat me weer los en ik geef hem een zwakke glimlach.

'Bedankt, pap.' Iemand slaat zijn arm om mijn schouders heen en ik verstijf.

'Rustig', zegt Luke zacht naast me. 'Ik ben het.' Ik ontspan weer en zucht even. 'Kom. We moeten gaan.' Ik knik en zeg nog voor de laatste keer gedag tegen mijn vader en Anne Marie, die ook bij ons sliep deze week. Ik heb haar niet veel gesproken of gezien, maar ik heb de afgelopen week bijna niemand gesproken of gezien. 

'Luke, kan ik je nog even onder vier ogen spreken?' vraagt mijn vader, nog voordat we de tourbus in stappen. Ik kijk mijn vader verbaasd aan.

'Uh. Ja, natuurlijk.' Luke laat me los en kijkt me nog even aan. 'Ik ben er zo weer.' Ik knik en stap achter Calum de tourbus in. We komen aan in een lounge-gedeelte met aan weerszijden van de bus een lange bank. In het midden staat een tafeltje. Ik plof op de bank neer tegenover de jongens en trek mijn benen op tegen mijn borst, waarna ik mijn armen er omheen sla. 

Ashton kijkt me aan, slikt even en loopt dan naar me toe. Ik volg zijn bewegingen en ril even als hij naast me komt zitten. Ashton glimlacht even naar me en wilt zijn armen om me heen slaan. Ik duik in elkaar en schud mijn hoofd. Ik verwacht Ashton's armen om me heen te voelen, maar ik voel niks. Langzaam kijk ik op en zie ik dat Ashton me ongemakkelijk aan kijkt. 

'Ik-uh. Ik wilde zeggen dat het me spijt van je moeder.' Ik knik en kijk dan weer naar beneden. 

'Bedankt', zeg ik zacht, terwijl ik de tranen in mijn ogen voel branden. Ashton staat weer op en loopt terug naar zijn plek. Ik haal opgelucht adem. Als ik even later weer iemand naast me voel, kijk ik geschrokken op. Luke glimlacht even naar me en slaat zijn arm om mijn schouders heen. Ik ril weer even, maar stel mezelf gerust en laat me vervolgens tegen Luke's schouder aan zakken. 

Ashton kijkt me verbaasd aan, maar zegt er niks van. 'Gaat het?' vraagt Luke zacht aan me. Ik haal mijn schouders op en slik de brok in mijn keel weg.

'Mwah.' Ik sluit mijn ogen en zucht even. 'Ik mis haar.'

'Ik weet het', zucht Luke. 'Heb je... You know?' vraagt hij zacht. Ik open mijn ogen weer en kijk hem vragend aan. Luke kijkt even naar de jongens, die aan het klooien zijn op de bank tegenover ons en wrijft vervolgens met zijn vinger over zijn arm heen, terwijl hij mij vragend aankijkt. Ik schud mijn hoofd langzaam.

'Ik wilde het wel, maar-'. Verder kom ik niet. Ik schud langzaam mijn hoofd.

'Maar?' vraagt Luke zacht. 

'Maar ik had niks om het mee te doen', zeg ik zacht. Luke heeft al mijn scheermesjes ingenomen, voor de zekerheid. En mijn mes had hij ook nog steeds in bezit. 

Luke knikt even. 'Ik heb je scheermesjes bij me. Voor het geval je je wilde scheren', zegt Luke zacht. Ik knik. Het moet wel weer, de haartjes op mijn benen worden weer donkerder. 'Maar ik blijf er wel bij.'

'Vertrouw je me zo weinig?' vraag ik zacht. Dat raakt me best wel. Ik ben nou al twee weken clean en alsnog vertrouwt hij me niet. Nou klinkt twee weken heel weinig, maar voor mij is dat lang. Ik sneed me elke dag, soms meerdere keren op één dag.

Luke bijt even op zijn lip. 'Zo bedoelde ik het niet.'

'Hoe bedoelde je het dan?' vraag ik boos. De jongens kijken verbaasd op. Luke slikt even. 

'Ik maak me zorgen om je, daarom zei ik het', zegt Luke zacht. Ik snuif even en sta op van de bank. 

'Nou, bedankt voor je bezorgdheid', zeg ik boos, terwijl ik met mijn ogen rol. 

'Ava-', begint Luke maar ik onderbreek hem.

'Nee. Niks "Ava". Laat me met rust, Luke. Het is duidelijk.' Ik loop naar de achterkant van de bus en schuif een gordijn achter me dicht. Blijkbaar ben ik nou bij de bedden aangekomen. Ik klim in één van de hogere bedden en schuif het gordijntje wat ervoor kan opzij. Ik sla de deken over me heen, waarbij ik nog een keer mijn hoofd en elleboog stoot aan het plafond en de muur achter me. Ik zucht diep en leg dan mijn hoofd op het kussen neer.