Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 21

POV Avalinde

Uiteindelijk zijn we dan bij ons huis aangekomen. Wij zijn de eersten die afgezet worden met de tourbus. Calum, Michael en Luke worden hierna pas afgezet, omdat zij nog iets verder weg wonen. 

Ik geef Calum en Michael beiden een korte knuffel, wat ergens nog steeds onnatuurlijk aanvoelt door mijn angst, maar ik negeer de angst. Of, nou ja, ik probeer de angst te negeren. Ik voel alsnog de zenuwen door mijn lichaam gieren, maar ik wil het niet. Ik wil deze jongens onvoorwaardelijk kunnen vertrouwen, net zoals ik bij Aaron doe. Deze jongens betekenen net zoveel voor me als Aaron en ik besteed zelfs meer tijd met hen, dan dat ik met Aaron doe. 

Als ik voor Luke sta, kijk ik ongemakkelijk opzij. Hij doet nog steeds afstandelijk en heeft geen woord meer tegen me gezegd sinds vanmorgen, toen hij boos de ruimte verliet omdat ik hem niet wilde vertellen waarom ik die nacht huilde. Ik weet niet zo goed wat ik nou moet doen. Moet ik hem nou een knuffel geven als afscheid? Moet ik hem gewoon ongemakkelijk gedag zeggen, zonder iets erbij?

Ik kijk over Luke's schouder heen, waar Ashton staat. Hij kijkt me vragend aan. Ik bijt op mijn lip en haal ongemerkt mijn schouders op. 

'Doe je voorzichtig?', hoor ik Luke ineens zacht vragen. Ik kijk verbaasd op en zie dat hij het tegen mij heeft. Snel knik ik. 'Succes met je vader straks. Laat me weten hoe het ging.' Weer knik ik. Luke lijkt in tweestrijd met zichzelf te zijn, maar uiteindelijk opent hij zijn armen, waar ik met een opgeluchte zucht in ga staan. Luke sluit zijn armen om me heen en langzaam voel ik mijn spieren ontspannen. 

'Ben je nog boos?', vraag ik voorzichtig, een beetje bang voor wat hij zal antwoorden. Luke slaakt een zucht. 

'Nee', zegt hij dan zacht. 'Ik ben niet meer boos. Maar waarom wilde je het me niet vertellen? Normaal gesproken vertel je me alles. Het voelde alsof je me niet meer vertrouwde.' Ik zucht een keer diep en leg mijn hoofd tegen zijn borst aan.

'Het', begin ik, maar er ontstaat weer een brok in mijn keel als ik terug denk aan de reden waarom ik moest huilen. 'Het is nogal een heftig en emotioneel verhaal. En ik weet niet of ik er klaar voor ben om dat te vertellen.'

'Ik ben er voor je als je er klaar voor bent om erover te vertellen', zegt hij zacht, terwijl hij me dichter tegen zich aantrekt. Ik glimlach en sluit mijn ogen even. 

'Dank je, Luke. Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten', zucht ik dan. 'Je bent belangrijk voor me geworden, Luke. Het voelt alsof ik je al jaren ken. Je voelt echt als mijn beste vriend.' Luke trekt zijn spieren samen, waardoor ik hem even een stukje van me af houd en hem verbaasd aankijk. 'Is er iets?'

Luke glimlacht snel naar me en schudt zijn hoofd. 'Nee, niks. Koude rilling', legt hij lachend uit. Zijn lach bereikt zijn ogen niet, waardoor ik even frons. Daarna haal ik mijn schouders op. Als er iets is, zal hij het wel zeggen. Toch? 

'Ava, ben je er klaar voor?', hoor ik Ashton zacht achter me vragen. Ik knik en laat Luke los, terwijl ik hem nog een kleine glimlach gun. 

'Ik spreek je snel weer. Jullie allemaal.' Ik kijk de groep rond en kijk ze allemaal even aan, behalve Ashton. Die leeft letterlijk in hetzelfde huis als mij, dus die ga ik de aankomende tijd veel zien en spreken. 'Zorg goed voor jullie zelf', grinnik ik dan. 'En geniet vooral van je tijd bij je familie.'

'Komt goed', stelt Michael me gerust. Calum knikt instemmend, terwijl Luke wat afwezig voor zich uit staart. 'Succes met je gesprek straks! Laat het me weten hoe het ging.' Ik knik snel.

'Natuurlijk. Ik zal een appje in de groep sturen', beloof ik ze. 'Maar nu moeten we echt gaan', grinnik ik, waarna ik afscheid neem van de jongens en achter Ashton de bus uit stap. Ik sluit de deur achter ons en kijk even naar het huis voor ons, waarna ik een diepe zucht slaak. Ashton draait zich naar me om en slaat een arm om me heen.

'Het komt goed', beloofd hij me. 'Ik ben bij je en ik ga je helpen.'