Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 11

POV Avalinde

Die nacht zit ik in de woonkamer van ons appartementje, alleen. Ik kan sinds de dood van mijn moeder moeilijk in slaap komen. 's Nachts krijg ik nachtmerries over haar. 

De jongens liggen al een paar uur te slapen. Ze waren dan ook doodop toen ze klaar waren met het concert, wat ik ook wel begrijp. Het lijkt me zwaar, zo lang op een podium te moeten staan, die warme lampen die op je gericht staan en dan ook nog te moeten dansen en zingen.

Ik hoor ergens een deur open gaan en kijk om me heen. Mijn blik kruist met die van Luke, die me vervolgens verbaasd aan kijkt. 'Wat doe jij nog op?' Ik haal mijn schouders op.

'Kon niet slapen', mompel ik, terwijl ik weg kijk. Ik hoor Luke richting de badkamer lopen en wrijf in mijn ogen. Ik ben doodop, maar ik durf niet meer te slapen. Ik ben té bang voor de nachtmerries. 

'Vertel', zegt Luke, terwijl hij naast me neerploft op de bank na een paar minuten. Ik zucht even en kijk voor me uit. 'Ava, alsjeblieft. Ik kan zien dat je ergens mee zit. Waardoor kun je niet slapen?' Ik haal mijn schouders op.

'Nachtmerries', mompel ik zacht. 'Over mama.' Luke slaat een arm om mijn schouders heen en ik verstijf. 

'Ontspan', mompelt Luke. 'Ik ben het maar. Ik zou je nooit wat aan doen, dat weet je toch?' Ik haal mijn schouders op, waarna Luke zucht. 'Waar gaan je nachtmerries over?' vraagt hij dan zacht.

'Het zijn telkens anderen. Sommigen gaan over vroeger, anderen gaan over twee weken geleden. Bij andere nachtmerries zie ik haar ineens voor me, maar dan lijkbleek of als een zombie.'

'Heftig', mompelt Luke. Ik knik.

'Ja', zeg ik zacht. Het is even stil. Een ongemakkelijke stilte. Ik kijk opzij. Luke staart een beetje voor zich uit, dan weer naar beneden en krabt dan wat aan zijn nek. 'Ik-uh. Het spijt me', zeg ik zacht. Luke kijkt verbaasd op. 

'Waarvoor?' Ik haal mijn schouders op.

'Ik weet dat je het niet zo meende, met die scheermesjes. Dat je het alleen maar zei omdat je je zorgen maakte en bang was dat ik in de verleiding zou komen. Ik neem het je niet kwalijk dat je het zei. Je deed het alleen maar om mij te beschermen tegen mezelf.' Luke slaat zijn armen om me heen en ik verstijf weer, voor ik mijn armen om hem heen sla en mijn gezicht tegen zijn schouder druk. 

Dit heb ik de afgelopen dagen gemist. Het voelt vreselijk om ruzie met hem te hebben. Ik heb hem nodig, vooral nu. Ook al ben ik nou zo'n drie weken clean, alsnog heb ik de neiging wel om een mes te pakken en het over mijn vel heen te laten glijden.

Ik ril even bij die gedachte. Ik wil er niet aan denken, maar het gaat vanzelf. Ik ben het inmiddels zo gewend. Het is zo slecht om te doen, maar toch kan ik niet meer zonder. 

'Je durft niet meer te slapen, of wel?' vraagt Luke zacht. De tranen schieten in mijn ogen en ik schud mijn hoofd. Luke trekt me stevig tegen zich aan. Langzaam rollen de tranen over mijn wangen.

'Luke?' fluister ik na een tijdje. Luke humt wat. 'I-Ik. De neigingen zijn heftiger geworden de afgelopen dagen', fluister ik nog steeds. Luke verstijft even. 

'J-Je hebt niks gedaan toch?' Ik schud langzaam.

'Ik wilde het doen', zeg ik zacht. 'Gisternacht kon ik ook al niet in slaap komen. Toen ben ik naar de keuken gelopen en heb ik een mes gepakt. Maar ik kon het niet. Ik wilde jou geen pijn doen.' Luke laat me los en kijkt me verbaasd aan.

'Je wilde mij geen pijn doen, terwijl je jezelf pijn wilde doen? En dat terwijl je boos op mij was?' vraagt hij ongelovig. Ik knik langzaam.

'J-Ja. Ik weet het, het klinkt stom. Maar als ik mezelf pijn doe, dan ben jij verdrietig. En dat kon ik jou én mij niet aan doen. Ik zou me zo schuldig voelen dan.' Ik kijk naar beneden, waar mijn handen in mijn schoot liggen. 'I-Ik ben bang, Luke.'

'Waarvoor?' vraagt Luke zacht. Hij wrijft met zijn duim een paar tranen van mijn wang af. Ik slik even. 

'D-Dat ik jou kwijt raak. D-Dat ik dan compleet in zal storten. Zonder jou weet ik me geen raad meer', zeg ik zacht. 'Je bent zo belangrijk voor me geworden in de afgelopen drie weken. Je kijkt dwars door me heen, helpt me van mijn slechte gewoontes af, zorgt ervoor dat ik weer iets meer kan genieten van mijn leven. Je bent er voor me, ook al loop je niet naast me of zit je niet in dezelfde ruimte als mij.' 

Luke kijkt naar beneden. Er staat kippenvel op zijn armen. 'Je raakt me niet kwijt', zegt hij, terwijl hij mijn handen vastpakt. 'Maar ik kan er niet altijd voor je zijn. Ik kan niet altijd bij je in de buurt zijn.' Ik knik langzaam en trek mijn handen uit de zijne. 'Maar ik probeer er altijd voor je te zijn. Je kunt me altijd wakker maken als je je niet goed voelt. Je kunt me altijd appen, ook al is er iets waar je eigenlijk niet over wilt praten. Ik ben er voor je, Ava. En ik zal er altijd voor je zijn.' Ik glimlach zwak naar hem.

'Luke?' vraag ik zacht. Hij knikt, als teken dat ik verder moet praten. 'Wil je bij me blijven vannacht? Ik durf niet alleen te slapen.' Ik kijk weer naar beneden.

'Ja, natuurlijk!' Hij pakt mijn hand weer vast en trekt me overeind. 'Kom op, dan gaan we slapen!' Ik grinnik even om zijn enthousiasme en loop achter hem aan naar mijn kamer.