Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 13

POV Avalinde

'Wat gebeurde er nou net?' vraagt Luke zachtjes als we samen in de bus zitten. Ik haal mijn schouders op en kijk naar mijn vingers.

'M-Mijn moeder stormde wel eens zo op me af. Daarna sloeg of schopte ze me altijd', zeg ik zacht. Luke trekt me dichter tegen zich aan.

'Waarom ging je nog naar je moeder, terwijl ze je alleen maar pijn deed?' Ik haal mijn schouders op.

'Ze deed me niet alleen maar pijn. Ik was het enige wat ze nog had. Zonder mij zou ze helemaal alleen zijn. Dat kon ik haar niet aandoen', zeg ik zacht. Luke's hand gaat door mijn haar heen. 'Ze was niet altijd zo. Vroeger was ze mijn beste vriendin. Ze veranderde door haar psychische stoornissen.'

'Is dat waarom je Toegepaste Psychologie studeert?' Ik haal mijn schouders op.

'Het zal er voor een deel mee te maken hebben. Maar ik was altijd al geïnteresseerd in psychologie.' Luke knikt even.

'Waarvoor zat je eigenlijk in de kliniek?' Ik slik even en schud mijn hoofd.

'Kunnen we het hier later over hebben? Ik ben moe en de andere jongens kunnen elk moment de bus binnen stappen.' Luke knikt begrijpend. Opgelucht sluit ik mijn ogen en ik laat een diepe zucht.

'Probeer maar wat te slapen. Ik blijf bij je.' Ik hoor de deur open gaan en kijk geschrokken op. De jongens lopen luid pratend naar binnen. 'Hey, shh. Ava probeert net te slapen.' Meteen zijn de jongens stil en gaan ze op de bank tegenover ons zitten. Ik kijk Luke even aan en sta op. Luke kijkt me vragend aan.

'Ik ga naar de bunkers', zeg ik zacht. 'Dan kunnen jullie ook gewoon jullie ding doen.'

'Sleepwell, Ava', glimlacht Michael naar me. Ik glimlach terug en de andere jongens wensen me ook nog welterusten, voor ik richting de bedden loop. Luke komt me achterna.

'Wil je dat ik bij je blijf?' Ik haal mijn schouders op, maar schud dan toch mijn hoofd. 

'Ga maar naar je vrienden. Ik wil je niet ophouden.' Luke knikt langzaam. Ik klim het bovenste bed in. Luke leunt nog even op de rand van het bed met zijn hoofd en kijkt me onderzoekend aan. 'Ik overleef het wel, Luke. Maak je geen zorgen. En anders ben je in een mum van tijd bij me.' Luke knikt langzaam, nog niet helemaal overtuigd. 

'Oké dan', zucht hij na een tijdje dan toch. 'Sleepwell', fluistert hij zacht. Ik glimlach en sluit mijn ogen. 

'Ava!' Ik kijk op bij het horen van mijn moeders stem en zie haar in de deuropening van mijn slaapkamer. Ze heeft een fles drank in haar handen, zoals bijna altijd. Ik glimlach zwak naar haar en focus me weer op mijn verslag.

'Wat is er, mam?' Ze wankelt naar mijn bureau toe en klapt mijn laptop dicht. Ik kan nog net op tijd mijn handen wegtrekken. 'Mam, what the fack? Ik was bezig voor school!'

'Altijd maar school, werk, papa, bla bla bla', zucht mijn moeder verveeld, terwijl ze de fles drank weer aan haar lippen zet. Ik zucht en sta op. Ik probeer voorzichtig de fles drank uit haar handen te pakken, maar ze heeft me door. Ze grinnikt even en trekt de fles bij me weg. 'Na-ah. Mijn drank!' Ze neemt weer een flinke slok en weer probeer ik de fles uit haar handen te pakken.

Tevergeefs.

'Blijf van mijn drank af!' gilt ze, terwijl ze me wegduwt. Ik struikel over mijn boekentas en beland met mijn achterhoofd op de punt van mijn bureau. Een pijnlijke kreun ontsnapt uit mijn mond. Mama grijnst en wankelt weer mijn kant op. 'Net goed. Moet je maar niet aan mijn drank komen.'

Lachend zwalkt ze de kamer uit, mij weer alleen achterlatend. Met trillende handen ga ik naar mijn achterhoofd, waar ik al meteen wat vochtigs voel. 'Oh nee', mompel ik zacht. Langzaam breng ik mijn handen naar voren, waarvan mijn vingers kleven onder het bloed. 'Fack.'

Met trillende handen zoek ik naar mijn telefoon. Zodra ik hem gevonden heb, bel ik mijn vader. Al snel neemt hij op.

'Ava, wat is er aan de hand?' Ik begin zacht te snikken.

'M-Mama duwde me opzij toen ik haar drank probeerde te pakken en toen ben ik met mijn achterhoofd tegen de punt van mijn bureau aan gekomen', snik ik in de microfoon. Mijn vader begint te lachen en verbaasd kijk ik naar mijn telefoon.

'Net goed. Dat zal je leren je niet telkens met andermans zaken te bemoeien.' Hij hangt op en ik begin nog harder te huilen. Snel druk ik op het nummer van Aaron.

Na een tijdje neemt hij op. Inmiddels begin ik zwarte vlekken te zien. 'A-Aaron, help', mompel ik, terwijl ik mijn ogen dichtknijp.

'Jou helpen?' grinnikt Aaron aan de andere kant van de telefoon. 'Nah, niet zoveel zin in. Ga maar ergens anders zielig lopen doen. Bye, bitch!' Ik laat mijn telefoon uit mijn handen vallen en rol mezelf op op de grond.

'Dan ga ik maar dood.'

'Ava! Wordt wakker!' Geschrokken open ik mijn ogen en ik vlieg overeind, waardoor ik met mijn hoofd tegen het plafond aan kom.

'Auw', kreun ik, terwijl ik me terug laat zakken in het matras. Ik sluit mijn ogen weer door de pijn en het felle licht.

'Shit. Gaat het?' hoor ik Luke bezorgd vragen. Ik leg mijn arm over mijn voorhoofd heen en knik langzaam. 'Had je een nachtmerrie?' vraagt hij zacht. Weer knik ik, waarna ik mijn ogen open. Luke staat naast het hoofdeinde, terwijl hij me bezorgd aankijkt. Naast hem staat Ashton, met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. Daarnaast staan Michael en Calum, die mij ook allebei bezorgd aan kijken.

'Wil je vertellen wat er is gebeurd?' vraagt Ashton zacht, waarop ik mijn hoofd schud. Ashton zucht even en pakt mijn hand. Geschrokken trek ik hem terug, waardoor Ashton me verbaasd aankijkt. 'Ik wil je alleen maar helpen, Ava.'

'Dat kan ook zonder me aan te raken', snauw ik naar hem. Ashton's gezicht betrekt. 'Ash, sorry. Ik wilde je niet afsnauwen', zeg ik snel, maar Ashton schudt zijn hoofd.

'Nee, laat maar zitten.' Hij loopt de ruimte uit. De jongens kijken hem verbaasd na, terwijl ik me met een zucht weer achterover laat vallen.