Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 7

POV Avalinde

'Wil je wat vertellen over die kliniek?' Ik schud mijn hoofd. We zitten al een tijdje in stilte. 'Of over iets anders? De scheiding van je ouders, bijvoorbeeld?' Weer schud ik mijn hoofd. Luke zucht even. 'Oké, dan niet. Ik begrijp het, het zijn natuurlijk heftige onderwerpen. Neem je tijd. Als je erover wilt praten, dan ben ik er voor je.' Ik kijk opzij en glimlach zwak.

'Thanks.'

Luke glimlacht terug, maar kijkt dan al snel weer serieus voor zich uit. 'Kun je mij één ding beloven?' Ik kijk hem vragend aan, al voel ik de vraag al aankomen. 'Dat je stopt met jezelf pijn te doen?' Ik slik en haal mijn schouders op.

'I-Ik weet het niet, Luke.' Luke pakt mijn hand vast en ik slik even. Ik wil hem terug trekken, maar Luke legt zijn andere hand er overheen. 'L-Luke.'

'Rustig. Ik doe je niks. Beloofd.' Ik zucht, sluit mijn ogen en haal even diep adem. 'Je moet het me echt beloven, Ava. Het doet me pijn je zo te zien.' Ik kijk weg van zijn blik. 

'Ik kan het niet beloven, Luke', zeg ik zacht. 'I-Ik wil wel stoppen, a-alleen-'. Verder kom ik niet. Ik schud mijn hoofd. 

'Als je het wilt, beloof het me dan. Alsjeblieft, Ava.' Ik schud mijn hoofd weer.

'Ik kan het je niet beloven, Luke. Ik ga die belofte breken, dat weet ik nou al.' Luke slikt even. 'Het spijt me, Luke. Ik kan het echt niet. De neiging-'. Weer kom ik niet verder. Luke schudt zijn hoofd. Een traan rolt over zijn wang.

'Weten je ouders het?' Ik schud mijn hoofd. 'Je vrienden?' Ik haal mijn schouders op.

'Aaron wel. Kate heeft wel iets door volgens mij. Riley niet.'

'Ik heb een deal voor je.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Jij beloofd dat je jezelf niet meer zult snijden. En dan beloof ik dat ik het niet tegen je ouders vertel.' Mijn ogen worden groot.

'Ben je me nou aan het chanteren?' Luke haalt zijn schouders op.

'Dat ligt er aan. Wat vind jij chanteren? Ik vind het gewoon een goede deal.' Ik schud mijn hoofd. 

'Dit kun je niet maken, Luke.' Luke haalt zijn schouders weer op. Ik rol met mijn ogen. 'Als ik het je beloof, dan moet ik er moeite voor doen. Het is niet zo makkelijk om te stoppen, Luke. En als ik het dan toch één keer per ongeluk doe, dan ga jij het vertellen tegen mijn ouders. Dan zit ik zo diep in de problemen.' Ik klem mijn hand in mijn haar. De andere heeft Luke nog steeds vast. En om de een of andere reden vind ik dat niet erg. Voor deze keer dan. 'Straks sturen ze me weer naar de kliniek!', mompel ik in paniek.

Luke geeft een kneepje in mijn hand. 'Zorg er dan voor dat dat niet hoeft te gebeuren.' Ik schud mijn hoofd, maar zucht dan. Luke steekt zijn hand naar me uit en kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Beloofd?'

Ik kijk Luke even aan en pak dan - met lichte tegenzin - zijn hand vast. Het is beter voor me en ik wil zelf ook al zo lang stoppen, maar ik kan het niet alleen. Ik heb hier hulp bij nodig.

'Maar op één voorwaarde.' Luke kijkt me verbaasd aan. 'Dat jij me gaat helpen.' Luke glimlacht even naar me.

'Natuurlijk ga ik je helpen. Wat denk jij dan? Je gaat deze strijd niet in je eentje aan!' Ik glimlach terug en bijt even op mijn lip. 

'Bedankt, Luke.' Luke knipoogt naar me. 

'Geen probleem.'

De dagen daarna gaat het goed. Luke, Ashton en ik hebben nummers uitgewisseld. Ashton weet nog niet waarom ik zo raar reageerde. Luke ook niet, bedenk ik me nu. Ik reageerde in eerste instantie zo raar omdat ze het hadden over hun muziek en welk nummer mijn favoriet is. Nou is Broken Home niet perse mijn lievelingsnummer, bij verre na niet! Maar het is wel het liedje dat voor mij de meeste betekenis heeft, en daarom is het mijn favoriet. 

We hebben de afgelopen dagen veel samen gedaan. Ook hebben we een paar keer de andere jongens, Michael en Calum uitgenodigd. Samen zijn het een stel idioten, echt waar! Ik heb deze week zoveel gelachen, dat ik voor een moment mijn situatie vergat. 

Tot vandaag. 

Vandaag is de dag dat ik weer naar mijn moeder ga. En zoals altijd, ben ik best gespannen. Het is altijd de vraag wat ik aan zal treffen. Ik heb al een paar keer meegemaakt dat ze dronken was. Of dat ze net in een woede-uitbarsting zat. Maar ik heb ook wel eens meegemaakt dat ze zichzelf had verwond.

Met trillende handen zoek ik naar mijn huissleutel. Als ik hem dan eindelijk heb, laat ik hem weer uit mijn handen vallen. Ik vloek even en raap snel mijn sleutels op van de grond. Ik zucht even, voor ik de sleutel in het slot steek en hem omdraai. Langzaam open ik de voordeur.

'Mam! Ik ben weer thuis!' roep ik door het huis heen. Het is stil en een akelig gevoel trekt door me heen. Het is nooit stil als ik weer thuis kom. Ze maakt altijd een geluidje, al is het maar een geïrriteerde kreun of wat gemompel. 

In afwachting van wat ik aan zal treffen, stap ik verder het appartement in. Ik zet mijn tas neer op mijn kamer en begin dan te zoeken. In haar slaapkamer is ze niet. Ik voel aan het matras, maar het is koud. Ze is dus al een tijdje uit bed. 

Ik frons als ik haar ook niet op de bank zie liggen in de woonkamer. 'Mam?' Paniek maakt zich meester. Het is vrijdagavond, dus ze is ook niet naar therapie. Dat is het enige waarvoor ze naar buiten komt. 'Mam?'

Ik loop door naar de keuken, waar ze ook al niet is. Dan kan er nog maar één plek zijn; de badkamer.

Met tegenzin loop ik naar de badkamer. Ik klop op de deur. Als ik nog steeds niks hoor, open ik langzaam de deur. Ik hap naar adem en zet geschrokken een stap naar achter. Als ik de muur tegen mijn rug aan voel drukken, laat ik me snikkend op de grond zakken.