Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 17

POV Avalinde

Ik word wakker van het getril van de tourbus en kijk even verbaasd om me heen. Ik kan me niet herinneren dat ik in een van de bunkers ben gaan liggen. 

Gapend gooi ik mijn benen over de rand van het bedje, waarna ik van het bed af spring en richting de chillruimte loop. Waarschijnlijk zitten de jongens daar ook. 

Zodra ik de chillruimte binnen stap, verstommen de gesprekken en kijken ze allemaal mijn kant op. 'Goedemorgen, schone slaapster!', roept Michael, waarop ik met mijn ogen rol. Ik plof tussen Luke en Ashton in. 

'Hoe laat is het?', vraag ik, terwijl er weer een gaap uit mijn mond ontsnapt. Ashton grinnikt even, terwijl Luke op zijn mobiel kijkt.

'Half twee.' Ik kijk Luke met grote ogen aan, die begint te lachen. 'Ja, je hebt echt zo lang geslapen. Nou ja', mompelt hij. Ik kijk hem vragend aan.

'Afgezien van de nachtmerries die je hebt gehad, heb je lang geslapen.' Ik kijk Ashton verward aan. 

'Nachtmerries? Ik kan me niks herinneren.' Ashton bijt even op zijn lip.

'Je hebt zelfs geslaapwandeld', zegt Calum zacht. 'Michael vond je op de grond, voor Luke's koffer. Toen hij vroeg wat je aan het doen was, antwoordde je dat je je wilde scheren.'

'Michael maakte mij wakker, omdat hij het niet helemaal vertrouwde', zegt Luke zacht, waarna hij mijn pols vast pakt. 'In de tussentijd had je een scheermes gevonden en hem kapot gemaakt.' Hij gebaard naar mijn polsen en mijn ogen worden groot. 

'I-Ik wilde mezelf niet eens snijden', breng ik uit. 'H-Heb ik me nou echt gesneden in mijn slaap?' Luke knikt langzaam, terwijl de tranen in zijn ogen staan. 

'Het heeft een half uur geduurd voordat we je rustig in bed hadden gelegd. Toen hebben we besloten om je om de beurt in de gaten te houden.' Luke laat mijn pols weer los. Ik trek mijn benen op tegen mijn borst en sla mijn armen om mijn benen heen. 

'Ava', zegt Ashton zacht. 'Misschien is het beter als je hulp gaat zoeken. Professionele hulp. Dit gaat de verkeerde kant op.' Ik bijt op mijn onderlip en knik langzaam. 

'J-Jullie hebben gelijk. Ik zal hulp opzoeken.'

'En', begint Ashton voorzichtig. 'Luke en ik hebben het er even over gehad, maar wij denken dat het beter is dat je vader er ook vanaf weet.' Ik spring op van de bank, precies op het moment dat de bus afremt. Ik val op de grond. Meteen knielt Luke bij me neer en probeert hij me overeind te helpen, maar ik sla zijn handen weg. 

'Blijf van me af', snauw ik naar hem. Luke kijkt me geschrokken aan. 'Je weet dat ik niet wil dat mijn vader hier vanaf weet!' Ik kruip overeind en sla mijn armen over elkaar. 

'Ava, dat is het beste', zegt Ashton zacht, die achter Luke is komen staan. 

'Jij bepaald niet wat het beste voor mij is, Ashton!' De chauffeur roept naar achteren dat we een half uur pauze hebben. Ik loop meteen richting de deur, gooi hem open en storm naar buiten. Ik hoor de jongens achter me aan komen. 'Laat me met rust!'

Ik begin van ze weg te rennen en hoor ze nog wat roepen, maar ik negeer het. Ik moet weg hier. Het kan me niet schelen dat we ergens in de middle of nowhere zijn en dat ik niet weet waar ik naartoe ga. Het kan me ook niks schelen dat ik nog in mijn kleding van gisteren rondloop en dat mijn haren alle kanten opstaan. Het kan me ook niks schelen dat mensen me verbaasd nakijken. Ik moet gewoon weg. Weg van de jongens.

Waarom heb ik me ook over laten halen om mee te gaan met de tour? Luke dacht dat het een goede afleiding voor me zou zijn, maar de tour heeft alleen maar drama opgeleverd voor mij. Gisteren met dat lied, Broken Home. Een paar dagen geleden met die nachtmerrie waarna Ashton weg liep van me. De ruzie met Luke aan het begin van de tour.

We zijn nou een paar weken onderweg en we hebben nog zeker een paar maanden te gaan, maar ik ben er nou eigenlijk helemaal klaar mee. Ik wil gewoon naar huis, al betwijfel ik of het daar beter zal zijn. Wat moet ik in hemelsnaam doen met mijn vrije tijd? Ik kan wel met Kate, Riley en Aaron afspreken, maar zij hebben ook gewoon school. Zelf moet ik ook naar school eigenlijk, maar ik twijfel er de laatste tijd aan of ik de opleiding door zal zetten. Ik zit de laatste tijd weer zo erg met mezelf in de knoop en dan is zo'n opleiding nogal heftig. Sowieso is de opleiding al heftig, maar als je zelf met die onderwerpen struggelt is het echt een hel. 

Verderop zie ik een bankje staan. Ik sprint er naartoe en laat me er op neerzakken. Ik trek mijn benen weer op, waarna ik mijn armen om mijn benen heen sla. 

Mijn leven is fucked up.