Broken Home ft. 5sos

Hoofdstuk 14

POV Avalinde

'Ava, wacht nou even', zucht Luke als ik mijn bed uit begin te klimmen. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, ik ben een bitch tegen hem geweest. Zonder reden. Ik wil niet dat hij me haat. We leven zo goed als onder hetzelfde dak.' Michael pakt me bij mijn schouders vast, waardoor ik me meteen probeer los te wringen. 'Michael, laat me los. Alsjeblieft.' Michael schudt zijn hoofd. 

'Michael, laat haar los', zegt Luke zacht achter me. Michael kijkt hem verbaasd aan en laat me langzaam los. Ik haal opgelucht adem en voel een hand op mijn schouder.

'Waarom moet iedereen me aanraken? Blijf gewoon van me af!' roep ik uit, terwijl ik me omdraai. Luke kijkt me verbaasd aan. Zijn hand hangt nog in de lucht. Ik zucht. 'Luke, sorry.'

'Het maakt niet uit, Ava. Ik weet dat je het niet zo bedoeld.' Luke pakt mijn hand vast. 'Maar rust eerst even wat uit. Je hebt net een nachtmerrie gehad.' Ik schud mijn hoofd.

'Het gaat prima', mompel ik, terwijl ik mijn hand los ruk. 

'Zo klonk het niet', zegt Calum zacht, terwijl hij naar de grond kijkt. Ik kijk de jongens vragend aan.

'Je-uh. Je zei dat je dan maar dood moest', zegt Michael ook zacht. Mijn ogen worden groot.

'Zei ik dat echt?' vraag ik verbaasd. Ze knikken alle drie. 'Shit. Maak je geen zorgen, het was in mijn droom. Het is niet echt.'

'Wil je er over praten?' vraagt Luke zacht, waarna ik mijn hoofd schud.

'Misschien later. Ik wil eerst met Ashton praten.' Luke knikt even. Michael en Calum stappen opzij, zodat ik er langs kan. Ik loop snel richting de lounge, maar Ashton zit er niet. De deur staat open. Ik zucht even, voor ik naar buiten stap. Het felle licht prikt in mijn ogen, maar ik negeer het. Ik plaats mijn hand boven mijn ogen en kijk om me heen. 

Ik zie Ashton een eindje verderop tegen een gebouw zitten. Zijn knieën zijn opgetrokken tegen zijn borst en zijn handen zitten in zijn haar. Ik loop langzaam die kant op. Ashton lijkt me eerst niet door te hebben, maar uiteindelijk valt zijn blik toch op mij. Hij schudt zijn hoofd even en wendt zijn blik af. 

'Hey', zeg ik zacht, terwijl ik naast hem ga zitten. Ashton reageert niet. Ik bijt even op mijn lip. 'Het spijt me dat ik zo'n bitch tegen je ben geweest.' Ashton snuift even en kijkt mij dan aan.

'Kijk, ik snap dat je moeite hebt met dat stiefmoeder/stiefbroer-gedoe. Maar jij bent niet de enige die daar moeite mee heeft.' Ik kijk naar mijn handen en slik even. 

'Dat is het niet', zeg ik zacht. 'Echt niet. Je lijkt me super om als broer te hebben, Ash.' Ik slik weer en friemel wat met mijn handen. 'I-Ik heb wat moeite met het vertrouwen van mensen.'

'Hoe komt dat?' vraagt Ashton zacht, terwijl hij dichterbij schuift. Ik sluit gespannen mijn ogen. 

'I-Ik ben verkracht, Ashton.' Ik open langzaam mijn ogen weer en zie Ashton me verbaasd aankijken. De tranen komen weer op, waardoor Ashton zijn arm om mij heen slaat. Ik verstijf en probeer hem weg te duwen, maar Ashton laat het niet toe.

'Laat me je troosten', zegt hij zacht. 'Alsjeblieft, Ava. Ik wil er voor je zijn.' Ik knik langzaam en probeer wat te ontspannen, terwijl Ashton me in zijn armen trekt. De tranen beginnen te stromen. 'Shh, het is goed. Gooi alles er maar uit.'

'Dankje', zeg ik met een waterige glimlach als ik weer wat rustiger ben. 'En sorry voor je t-shirt', grinnik ik. Ashton kijkt even naar zijn natte t-shirt, wat zo ontstaan is door mijn tranen en haalt zijn schouders op.

'Het is maar een t-shirt. Ik vind het belangrijker dat het goed met jou gaat.' Ik kijk weg en friemel weer wat met mijn vingers. 'Hoe lang is het geleden?' Ik haal mijn schouders op.

'Vijf jaar.' Ik zucht even. 

'Is dat waarom je bang bent voor aanrakingen?' Ik knik langzaam. 'Maar bij Luke heb je het niet', merkt hij op. Ik schud mijn hoofd.

'Minder', corrigeer ik hem. 'Bij hem heb ik het ook wel, maar minder.' Ashton knikt even.

'Wat is er precies gebeurd?' Ik slik en schud mijn hoofd even.

'Het was na de scheiding van mijn ouders. Nolah zat bij mij in de klas en besteedde ineens veel aandacht aan me. Nog niet eens op die manier. Gewoon als vrienden. Ik vertrouwde hem, deelde mijn verhalen en gevoelens met hem. Ik heb zoveel nachten uitgehuild bij hem, omdat ik zo zat met de scheiding. Uiteindelijk heeft hij me alleen maar gebruikt om me bij hem in bed te krijgen. Vaker dan één keer. In totaal vier keer', zeg ik zacht. 'Ik kwam er pas achter dat hij me seksueel misbruikte, toen één van zijn vrienden naar me toe kwam om het me te vertellen. Ik was er kapot van en-' Ik schud mijn hoofd. Ashton fronst even en pakt mijn hand vast, waarna hij er een zacht kneepje in geeft.

'En-Wat?' vraagt hij zacht. Ik schud mijn hoofd en sta op, terwijl ik mijn tranen afveeg. 'Ava?'

'Laat het, oké?' Ik klem mijn handen in mijn haar en begin weer te huilen. 

'Ava, je kunt me alles vertellen', zegt Ashton zacht. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, dit niet. Dan ga je je alleen maar meer zorgen om me maken. Dat doet iedereen als ze het weten', snik ik. Ashton slaat zijn armen om me heen en drukt mijn hoofd tegen zijn borst. Ik laat het toe en begin weer in zijn t-shirt te huilen. 

'Weet Luke het?' vraagt Ashton zacht na een tijdje. Ik knik in zijn shirt.

'Ja. Hij heeft me zo goed als betrapt.' Ik wurm mezelf uit Ashton's armen. 'Maar zelfs hij weet nog niet alles.'

'Ga je het hem vertellen?' Ik haal mijn schouders op.

'Uiteindelijk wel', zeg ik zacht. 'Maar het heeft zijn tijd nodig. Het is niet makkelijk om hierover te praten.'

'Neem je tijd', zegt Luke achter me. Ik schrik op en draai me om. 'De pauze is voorbij. Ik moest jullie ophalen van de chauffeur.' Ashton en ik knikken en lopen achter hem aan richting de bus.