That Blazing Night (COMPLETED)

Chapter 21

Nakalabas na ako ng ospital mahigit dalawang linggo narin. The moment i was discharged of the hospital, i locked myself up in my room and cried my whole heart all night. Not wanting someone to talk to.

Hindi ko lang talaga alam kung bakit hindi man lang pinatagal sakin. Parang pinatikim lang sakin saglit pero hindi ko pala makukuha.
Kung hindi ba ako nahimatay ay buhay pa si Isaac? Kung pinilit ko bang imulat lang ang mata ko ay buhay pa sya? Baka kasalanan ko. Kasi kung hindi ako pumikit noon ay sana nakita ko yung anak ko, nakita ko kung anong nangyari. Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit may narinig  akong umiyak? Kung patay na sya nung lumabas ay bakit may narinig akong umiyak?

Narinig kong may kumatok kaya lumingon ako rito. I didn't stand up to open the door. May susi naman sila kaya na nila yan. Still in the corner of my room sitting. Thinking and grieving. Bumukas ang pinto at bumungad si Kyla na may dalang tray na may lamang pagkain.

"Bat ang dilim naman dito?" Tanong nya bago binuksan ang ilaw. Nilapag nya yung tray sa side table ko bago tumingin sa akin.

"You should eat lia. Ilang linggo narin na puro junkfoods at kung ano ang kinakain mo. You should eat real foods. It's not healthy anymore." Hindi ako sumagot kaya yumuko si kyla at pinulot ang mga balat ng jungfoods na kinain ko at nilagay ito sa isang malaking plastic. Tumingin sya sakin bago lumapit sa pinto.

"Fix yourself lia. You can grieve but not like this."

That night iniisip ko. Will be Isaac hapoy if he see his mom like this? Kung buhay pa talaga si Isaac ay kailangan kong ayusin ang buhay. I believe that my son is alive and he will comeback. He will. I cleaned my room and enrolled for the school. I'll finish my studies so when my son will come back he will be proud of me and i can support him.

The first day of my school came. Me and kyla have the school. Advance lang sya ng isang year dahil nga tumigil ako. Nakausap namin ang principal at sinabi na i would just take some exams kasi isang sem lang naman ang hindi ko natapos, para magkaparehas na kami ng year ni lia. Pumasok na ako sa room na sinabi at nakita kong apat lang ang upuan doon. May isang lalake na nakaupo sa likod at dalawang babae naman ang nasa harapan. Ngumiti yung isang babae na may brown na buhok sa akin samantalang yung isang babae na may blue highlights ang buhok ay inirapan ako.

Umupo na ako sa isang upuan na nasa likod. Magkakalayo ang upuan namin. Pumasok naman ang isang matandang babae na sya sigurong proctor namin. Umikot sya samin at binigay ang isang makapal na folder. Tinignan ko iyon parang 30 pages yata o sobra pa.

"You have 2 hours to finish the test. Your time starts right now." Agad akong nagsimula sa pagsagot. Medyo nahirapan ako dahil yung iba mga lessons ay hindi ko na maalala pero natapos ko naman ito.

"Come back at 4:30 for the results. It will be posted on the bulletin board."
Kumain muna ako sa isang cafe at inaantay na mag 4:30 pagbalik ko sa university ay nakita ko na may nakapaskil na sa bulletin board.
Lumapit ako roon at nakita ko ang pangalan ko na isa sa mga nakapasa.

Months passed and Our graduation day came, I'm with Kyla walking to the stage. Masaya ako dahil finally, I'm a psychologist now. I looked up on the sky and wished that Isaac was here. My baby. Tears came down from my eyes and i wiped it lightly not wanting my makeup to smudge. Dad looked at me and smiled, his eyes are teary. He showed me a thumbs up and he nod encouraging me to continue walking.

"I'm sure that your son is so proud of you. Lia. His mom is now a psychologist despite of the things you have been. You still manage to achive your dreams" Sabi ni kyla bago ako niyakap. Niyakap ko rin sya pabalik. I just wished that he was here.

Natapos na ang graduation at umuwi kami sa condo. Hinatid kami sa condo. Pagbukas ng elevator ay nakita ko ang isang pamilyar na pigura. Broad shoulders, White skin and dark black hair. He looked back and i saw his face. Lumapit sya sakin agad ng makita nya ako. Niyakap nya ako ng mahigpit.

"L-lia, I'm sorry." Paulit ulit syang humingi ng tawad sa akin. Kumunot ang noo ko. Why is he sorry? What did he do? What for? Tatanggalin ko sana ang braso nya mula sa pagkakayakap sakin pero hindi nya tinanggal, lalo nya pang hinigpitan ang pagkakahawak sa akin.

"It's my fault, I'm sorry." Bulong nya sakin. Anong kasalanan nya? Pilit kong tinanggal ang pagkakayakap nya sa akin para maharap ko sya.

"What is your fault? Why are you saying sorry?" Umiwas sya ng tingin pero pinaharap ko sya sakin. Tinignan ko ang mga mata nya at nakita ko ang lungkot roon. Tears was rolling down his cheeks yet he managed to wipe it and look away again.

"It's my fault, Isaac.." Hindi nya na natapos ang sinasabi nya. Naginit ang ulo ko. What did he do?! Anong nangyari? Hindi ko maintindihan.

"We didn't lost Isaac, he's alive." Masaya ako dahil sa narinig ko sa kanya. Tama ang hinala ko na buhay pa ang anak ko pero bakit wala sya? Sino yung baby na inilibing namin? Bakit pinalabas na patay na sya?

"Where is he?" Tanong ko kay hiro. Tumikhim muna sya bago sumagot na parang nahihirapan sa sasabihin.

"Nakay Mary." Hindi ko napigilan ang galit ko.

"Bakit nakay mary ang anak ko?! What's happening Hiro?! Hindi ko maintindihan! Sasabihin mong buhay ang anak ko tapos ngayon na kay mary."

"She kidnapped the Isaac. Ayaw nyang makipag divorce ako sa kanya. She stole him from the hospital."

————————————

Author's Note:

I know a lot happened in this chapter.
Gusto ko na lang kasing tapusin ito.
25 chapters lang yata ito or 30. I dont know. HAHAHA.

Thank you for reading! See you tomorrow!

*sending virtual hugs and kisses.