Güller Ve İnsanlar [TAMAMLANDI]

Güller Ve İnsanlar 15

Güller Ve İnsanlar 15.Bölüm :'

 İyi okumalar güller*-*

      Sevdiklerinize gül verin. Gülünüz yoksa gülüverin!
Bu da günün sözü :D

---

  Gözümü açamasam da gözümün önünde bir aydınlık olduğunu hissedebiliyordum. Gözümü ne zaman açmaya çalışsam kör edici bir ışık beni engelliyor ve gözlerim yanıyordu. Yavaş yavaş bu aydınlığa alışıyordum.

''Maria.''

''Ona Maria demeyi bırak Roseanne!''

''Çeneni kapalı tut Alita yoksa bu sefer gerçekten beni kimse tutamaz.''

Ah hadi ama! Burada bile bela eksik olmuyor başımdan en iyisi gözlerimi açmamak.

''Hasta yakınları artık odadan çıkabilir mi?''

''Elbette doktor hanım.''

Odadaki gürültü sona erdiğinde anlamıştım ki bir doktor gelip gürültü yapan hasta yakınlarını odadan çıkardı. Aydınlığa alışan gözlerimi yavaşça açtım , odada kimse yoktu. Böylesi daha iyiydi , en azından beni düşünme bahanesiyle başımda dolanan tilkiler ve kendine sakladığı sırları olan bir aile bireyinden uzak kalmış oluyordum. Tilkiler demişken... Bayan Alita neden buradaydı? Uçağın kalkmasına iki dakika vardı ben yola çıktığımda. Taksiciyle ise en az iki dakika boyunca kavga etmiştik ,  yani onlar çoktan yol almış olmaları gerekirken ne işleri vardı burada? Tahmin ettiğim gibi , onlar uçağa binmemişti. Hah , gelsin bana çözülecek bir olay daha!

Sıkılmaya başlamıştım , artık ne yapsam boş geliyordu. Bazen buralardan uzaklaşmak ve bu insanların hiçbirini tanımıyormuş gibi davranmak istiyordum. Elimdeki imkanlar aslında bunu yapmaya yetiyordu , neden yapmıyordum ki? Bütün bu olaylardan uzaklaşmak... Ne Maria ne de Ophelia olmak. Ne Roseanne'ı ne de Bayan Alita'nın ailesini görmek istemiyordum. Aslında Roseanne'ı görmek istiyordum çünkü ne de olsa annem sayılırdı. En son ne yapıyordum ben? Ah hayır! Bunun bir önemi yok. Daha fazla beklemek istemediğimden dolayı , yataktan yavaş bir şekilde kalkmaya çalıştım ama sol kolumda hissettiğim ağrı beni olduğum yerde durmaya zorladı.

İğne , iğneden nefret ederdim.Küçüklükten beri hep korkulu rüyam olmuştu ve şimdi de nefret ediyordum bir şey değişmemişti. Kalktığım yere hafifçe geri yatarken kolumun acımaması için öyle bir özen gösterip , titiz davranıyordum ki saatçide bile yoktu bu titizlik. Böyle demişken.. Ben nasıl dayandım o kadının benim parmaklarımı kırmasına hayret ediyordum. Hani şu hastanede Roseanne ile konuşmaya getirilirken. Gerçi o konuşma gerçek bile değilmiş ki...