Güller Ve İnsanlar [TAMAMLANDI]

Güller ve İnsanlar 9

   Aşağı indiğimde üç kişi masaya oturmuştu , konuşmuyorlardı. Ben gelince bütün yüzler bana dönmüştü , o zaman kimin kim olduğunu az çok tahmin edebilmiştim. Yaklaşık elli yaşında , saçlarının uçları hafif hafif beyazlamış bir adam ; Bay Verchel , Bayan Alita'nın eşi olmalıydı. Masanın diğer ucunda Bayan Alita'nın oğlu Saber oturuyordu. Sanırım Bayan Alita henüz söylememişti benimle alakalı olan konuyu. 

   Masaya doğru yürümeye başladım , yanlarına geldiğimde Bayan Alita'nın oturduğu sandalyenin çaprazındaki sandalyelerden birine oturdum. Bayan Alita konuşmaya başladı.

''Açıklayacağım konudan önce , Saber , oğlum hoş geldin. Biliyorum , uzun bir yolculuk  yaptığın için baya yorgun olmalısın. Fakat senin de bir an önce bu konuyu öğrenmen gerektiğini düşünüyorum. Bay Verchel'e önceden söylemek istedim o yüzden şuan da bilmeyen tek kişi sensin.''

  Bay Verchel'e baktım. Ona baktığımı görünce samimi bir şekilde gülümsedi. Aynı şekilde karşılık verdikten sonra Saber'a bakmaya devam ettim. Yüzünde sıkılmış ve bir an önce bu gergin durumdan kurtulmak istiyormuş gibi bir ifade vardı. Gözlerini Bayan Alita'dan bir kez bile ayırmıyor , doğrudan ona bakıyordu. Bayan Alita oğlunun sıkılmış yüzünü görünce devam etti.

''Sana sormadan böyle bir şey yaptığım için kendimi çok suçlu hissediyorum , fakat işler aceleye geldi. Maria , tanıyorsundur değil mi? Roseanne'nin kızı ve onunla yaşıyordu. Ama artık yaşamıyor annesiyle sorunları var ve uzun süre önce aralarındaki bağ koptu.''

Aramızda bir bağ var mıydı ki?

''Bende Maria'yı küçüklüğünden beridir tanıyorum ve senin ölmüş ikizin olan Ophelia'nın yerine koyuyordum. Maria'yı annesi artık istemeyince dayanamadım ve ölmüş olan Ophelia'nın yerine koydum. Basit bir şekilde değil Maria artık Ophelia olarak yaşayacak sanki hiç Maria olmamış gibi. Ophelia'nın kimliği , Ophelia'nın odası , Ophelia'nın ailesi...Artık senin kardeşin o , ve bizim  kızımız Ophelia.''

   Sonunda söylemişti. Bay Verchel'e önceden söylediği belli oluyordu , yüzünde hiç bir şaşırma ifadesi göremiyordum. Saber'a baktım , ne düşündüğünü anlayamıyordum. Yüzünde hiç bir duygu göremiyordum. Muhtemelen Bayan Alita'nın cümlelerinden ne söyleyeceğini anlamış gibiydi.

''Bana sormadan böyle bir şeye kalkışmanız açıkçası biraz görgüsüzce oldu fakat siz mutluysanız ve kabul edebiliyorsanız bende mutlu olurum..''

   Bayan Alita oğlunun kendisine görgüsüz demesini duymamış gibi davranarak mutlu bir şekilde oğluna gülümsedi ve yanına gitmeye hazırlandı ama...

''Ama kabul edemem.''

Bayan Alita ve Bay Verchel'in yüz ifadeleri değişti ve hayal kırıklığına uğradıkları gözlerinden okunuyordu. Anne ve babasının yüz ifadelerini gördükten sonra Saber konuşmaya devam etti.

''Kabul etmeye çalışacağım , biliyorsunuz biraz zamana ihtiyacımız var , hepimizin.''

   Bayan Alita ve Bay Verchel oğullarının ne demek istediklerini anlamışcasına gülümsediler. Aslında Saber'ın dedikleri doğruydu , çok küçükken sadece bir iki kez gördüğü bir kızı hemen ailesinden biri olarak kabul etmesi biraz zordu ve zaman isterdi. Asıl Bay Verchel ve Bayan Alita'nın hemen kabul etmesi kulağa daha tuhaf geliyordu.

   Saber çok yorgun olduğunu ve odasına gidip biraz dinleneceğini söyledi. Ondan sonra Bay Verchel işi olduğunu söyleyip çıktı ve Bayan Alita'da arkadaşlarıyla buluşacağını söyleyip çıktı. Masada oturan tek ben kalmıştım ve burada durmak istemiyordum. Nedense aşırı iğrenç hissediyordum kendimi. Dışarı çıktım , temiz havanın yüzüme vurmasını hissetmek iyi gelmişti. Bahçeye hiç bakmadığımı düşünerek , evin arka tarafına doğru yürümeye başlamıştım. Arka tarafta olan bahçe daha büyüktü ve benim penceremden burası gözükmüyordu. Şöyle bir göz gezdirince bahçenin boş olmadığını fark ettim. Havuz , şezlonglar , minderler , masalar , sandalyeler..