Her First, His Last "COMPLETED*

"Her First, His Last" Chapter 22 "Emotions"

Chapter 22

“Emotions”

(a:n ayan na nga po ang update DIBA?? Ikaw talag celi.. terorista ka kahit kelan.. Haha.. Pero natuwa naman ako na lagi mo tinitingnan to kung may update na.. hehe.. salamat huh.. Mwuahugs.. Oh, ayan na.. Basahin muna, bago mag-vote at comment.. Sa mga silent readers, pwede naman magparamdam... :) )

[Kate’s POV]

Kate nasan ka??

Bakit ayaw mong sagutin yung tawag ko??

Sh*t.. Itapon mo pa yang cellphone mo.. Walang silbi..

Nasa ospital ako ngayon. Pumunta ka dito sa sacred Hospital.. Kasama ko si John..

Kate nasan ka na ba??!!

 

 

“Manong pwede pubang pakibilisan?? Dadagdagan ko na lang po yung bayad ko.. Pakiusap lang, kailangan kong makadating kaagad sa ospital.. Please……”

“Sige ho’ Ma’am..”

Ngayon ko lang nabasa yung mga text ni Yuan.. Kung hindi ko lang sana pinatay yung phone ko.. Kung hindi lang ako nag-inarte, sana kanina pa ako nandun.. Ano kayang nangyari sakanya?? Diyos ko, Lord, ingatan nyo po sya..

Pagdating namin sa ospital agad kong hinanap yung room ni John.. Nakita ko ang isang pamilyar na lalaki sa tapat ng kwarto..

“Yuan??” Nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata.. Wala ni isang salita ang lumabas sa bibig nya.. Pero ramdam kong may hindi magandang nangyari.. Diyos ko, wag naman po sana..

Pumasok na ako sa loob ng kwarto at nakita ko ang ina ni John na mugto na ang mga mata.

“Tita??”

“Katerine, ija… Si John………….. iniwan na nya tayo… Wala na si john Katerine.. Wala na sya..”

Hindi ito totoo.. Hindi.. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.. Parang lahat ng nangyari noon bumalik.. Yung panahong mag-isa ako sa ospital sa mga oras na naghihingalo na si Mama.. Nasaksihan ko lahat yung paghihirap na dinanas nya.. Akala ko nakalimutan ko na ang lahat ng yun at kaya ko ng harapin ang ganitong bagay, pero hindi pala..

Naramdaman ko na lang na unti-unti ng nababasa ang pisngi ko.. Blangko ang utak ko.. Hindi na ako nakagalaw sa kinatatayuan ko para man lang yakapin ang mga magulang ni John o para man lang lapitan si John..

“John…... Patawad..” Yun lang at nag-unahan na ang mga luha ko.. Wala akong nagawa para sakanya.. Nanghihina ang mga tuhod ko dahil pakiramdam ko matutumba na ako sa kinatatayuan ko nang maramdaman ko ang pagyakap sakin ng isang taong..