Önce ufak bir gülümseme gördüm yüzünde. Öncesi yokmuş gibiydi ve öncesine burkulmuş bir gülümsemeydi sanki. Sonra imalı imalı baktı yüzüme ve "Eylül'lerin yerini Nisan'la doldurabileceğini mi sandın?" dedi. O an içimden sadece susmak geldi. Öyle de yaptım zaten. Üzme der gibi... Bitme, gitme der gibi sustum.
Benden her gidişinde kendisini Kasım'ların eline koyduğunu unutmuş gibiydi konuşurken. Yüreğindeki Eylül'ün yokluğunu hissettirmeyen o koca mevsimin o an farkında değilmiş gibiydi hesap sorarken. Bir gün kendimi Nisan'da bulduğumu gördüğünde benim yaptığımın, kendi yaptığı hataların aynısı olduğunu anlamamış gibi, bu yaptığımın Kasımlar'ın intikamı olduğunu bilmiyormuş gibiydi. Giderken Eylül'ü silmiş gibiydi ve bu gidişi her şeyin sonu gibiydi, her şeyin sonuydu.
Gidişinin ardından ben Eylül'e bir daha aşık olmuşken ve diğer aylara küsmüşken, onun hala hangi ayda olduğunu biliyor olmam üzüyor beni. Başka bir mevsim kokuyor gözleri. Kimin yanında çocuk olduğunu biliyorum, çok belli gülüşlerinden. Yanındakiyle mutlu olduğunu biliyorum, çok belli sevmelerinden. Canının yanmadığını biliyorum, çok belli gidişlerinden.
"Gülüşünde bulduklarımı gidişinde kaybettim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eylül
Non-FictionGüzel olan Eylül değil Eylül'le gelenmiş meğer. Ben sadece mevsimine aldanmışım.
