Banada öğretsene hiçbirşey yokmuş gibi gidebilmeyi. Öğret ki kalmanın ne demek olduğunu öğrenesin. Gittiğin yolda başkalarıyla yürümek marifet değil. Kal biraz da. Sonra kalmanın ne acı birşey olduğunu öğren. Kal, birde sen öğren gidenin yol alışını izlerken tuttuğu elleri seyretmeyi. Birde sen öğren geriye bakacak mı diye gözlerini gidişine dikmeyi. Birde sen öğren gidenin dönmesini beklemeyi. Birde sen öğren kaldığın o yerde herzaman kalamayacağını. Ve birde sen öğren gidenin aciz, kalanın güçlü olduğunu.
Söylesene kaç defa kaldın sen bu aşkta?
Ahh aptal kafam! Nasılda unutmuşum. İnsan hiç gelmediği biryerden nasıl gidebilirdi ki? Ya da nasıl kalabilirdi?
Evet yoktun ama varsın dedim. Yokluğunda seni var saydım. Gidersin diye tek yolu kalbime çizdim. Yürünecek bir yol varsa o yol kalbim olsun ve sen de yürürken yüzüme bak istedim. Gidecek bütün yollar yok olsun da gel istedim. Gözün başka yollar aramasın diye hep gözlerine bakmak istedim. Ben sadece kal istedim. Zaten gelmiş değildin ama benim seni var saydığım gibi bende kal istedim. Ve sen sadece gittin. Sanki ben boşa çabaladım. Sanki kördü gözlerin. Ben öğretemedim ama birgün kalmayıda öğrenirsin. Eğer o zaman aklına gelirsem, beni düşünmeyi öğrenme. Çünkü ben o zaman senden vazgeçmeyi öğrenmiş olacağım.
"Bu gidişin son olsun. Döndüğünde geri gidecek bütün yollar yok olsun."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Eylül
Non-fictieGüzel olan Eylül değil Eylül'le gelenmiş meğer. Ben sadece mevsimine aldanmışım.
