'Benim Kararlarım' Bizim Hayatımız'( Gerçek Bir Hayat Hikayesi)

Çocukluğunu Yaşadın mı?

🍁Selamun Aleyküm Canımın İçleri

🍁Yeni Bölüme Hoş Geldiniz

🍁Başlama Tarihini Yazalım

🍁Başlama Saatini Yazalım

__________________________________________________________

Geçmişimi Sultan, Gülbahar, Beyaz, Mert ve Can dışında başka kimseye söylememiştim.
Bugün Yunus, Turan ve Kadir de öğrenmişti.  Ben nasıl böyle bir hata yapabilmiştim? Onların beni takip ettiğini nasıl anlıyamamıştım? Hayır, onlara öfkeli falan değildim.

Ben kendime öfkeliydim. Hiç mi anlıyamadım beni takip ettiklerini? Ablam'ın nasıl öldüğünü anlattığımda hepsi çok şaşırmıştı. Turan'nın gözyaşlarını gördüm. Yunus'un şaşkınlığını ve Kadir'in buz kesilmiş yüz ifadesini, ne düşündüğünü anlıyamamıştım. Bu çocuk her zaman bana gizemli biri olarak gelmişti. Çok soğuk biriydi.

Daha fazla koşamayıp dizlerimin üzerine çöktüm. Hayatım  boyunca acı çektim. Belki bir gün bu çektiğim acıların sonu olur diye bekledim. Bu bekleyişim 6 yıl boyunca sürdü. Artık umut etmek istemiyordum. 

Şeyta'nın bacağı kırılmadı ama benim beklediğim bütün umutlarım, hani saçlarımızı kesttiğimizde ayaklarımızın önüne düşer ya işte benim umutlarım da saçlarımız gibi ayaklarımın önüne düşmüştü.

Bu kadar zor olmamalıydı bu hayat!

Yunus bana,'Belki sana yardımcı olabiliriz' Demişti. Bana olmayacak olan bir umudu yaşatmak istiyordu. Eğer konuyu önceden bilseydi asla o sözü demezdi.  Olayı anlattığımda Yunus'un yapamayacağı sözü onun moralini düşürdüğünü biliyordum. Kendini üzgün hissetiğine emindim.

"Ufaklık?" Tanıdık olan sessini duyduğumda başımı yavaşça arkama doğru çevirdim. Üzerinde beyaz bir tişört ve siyah bir eşofman vardı. Spor yaptığı için çok kötü ter kokuyordu. Dayanılacak gibi değildi. Gerçekler  acıydı değil mi? Ayıp olmasın diye birşey demiyeceğim. "Ne oldu? " Diye sordu.

Bugün herkes bana aynı soruyu soruyordu. Bazılarına cevap vermiştim. Bunun için üzerime geldikleri için anlatmıştım. İbrahim meraklı bakışlarla bana bakıyordu.
Neden herşey üst üste geliyordu? Niye bir felaket bitmeden bir felaket daha  geliyordu?

Her şeyin aniden olması beni çok kötü etkiliyordu. Ne yapacağımı, nasıl davranacağımı bilmiyordum. Ona anlatmalı mıydım? Bilmiyorum!Allah kahretsin ki bilmiyordum!

"Neden burda böylece oturuyorsun Alya?" Bu kez ufaklık dememişti. Neden ona cevap veremiyordum?

Peki neden Yunuslara anlatmıştım? Yakalandığım için mi? Üzerime geldikleri için mi? Yada onlara güvendiğim için mi?
İbrahim de iyi bir çocuktu.

Evet, iki gündür tanıyorum ama temiz kalbiyle, iyi samimiyetiyle ve o güzel sohbetleri tabi bir de o sıcacık gülüşü... Bunlar hepsi iyi biri olduğunun kanıtı değil miydi?
Ama bunu ona anlatamazdım. Tabi sadece şimdilik!

'Kusura bakma İbrahim bunu şimdi sana anlatamazdım. Umarım beni anlarsın' diye iç geçirdim."Yok birşey!" dedim.  Benim hemen konuyu değiştirmem lazımdı. Eğer konuyu değiştirmesem, bu konuşmayı İbrahim devam ettirebilirdi. Düşün Alya! Normalde asla ayak üstü yalan söyleyemezdim.

Yalan söylemeyi zaten beceremiyordum. Ya gözlerimi misket gibi kaçırırdım yada Aşk Bir Rüya dizisindeki Thapki kız karakteri  gibi kekelerdim. Aklıma birşey gelince daha bende ne olduğunu bilmeden hemen çıktı dudaklarımdan.