'Benim Kararlarım' Bizim Hayatımız'( Gerçek Bir Hayat Hikayesi)

Sevdiğimiz İnsanı Kaybettmek Büyük Acıdır

Seda Korkmaz'dan

Her insan sevdiği insanı   kaybeder, ve o sevdiğimiz insanlar bize veda eder tıpkı annem gibi.
Annem beni dünyaya getirirken ölmüştü, ve eğer ben olmasaydım Annem ölmeyecekti. Ben kendimi suçlayınca babam bana çok kızıyordu. Ama tanıdıklarım babam gibi düşünmüyorlardı. Onlar da beni suçluyordu. Onlara göre ben onların lanetiydim.

Bir annenin eksikliğini yaşıyordum.Hayat bana kötü bir oyun oynuyordur diye düşünürdüm.
Ama kardeşim Annem'in ölümünden iki yıl sonra o da ölmüştü. Kanser hastasıydı. Ben ve kardeşim ikiz olarak dünyaya gelmiştik. Kardeşim ve annemin ölümünden sorumlu kişi olan diye olarak suçlanmıştım.

Hayatımda sadece babam vardı onun için güçlü durmam gerekiyordu.
Annem öldüğü zaman babam kimseyi sevip evlenmedi. Onun için tek aşkı annemdi. Kardeşimi de annemin kucağına koymuştuk. İkisi de aynı mezarın içindeydi. Benim ne bir kardeşim ne de bir annem vardı.

Benim için sadece bir babam vardı artık!   Annem'in mezarın önünde durup "Geldim" dedim.  Onu o kadar çok  özlemiştim ki hep rüyalarıma giriyordu. Annem öldüğü için babam annemin ismini bana koymuştu. Seda. Seda Korkmaz! Korkmazların nefret ettiği Seda Korkmazım.

Babamın dediğine göre ona çok benziyormuşum, huylarımız bile aynıymış. "Benim yüzümden Anne" Dedim .

Ve ağlamam artmıştı. Benim hayatımda eksik olan tek şey Annemdi. O artık yoktu sonsuza denk olmayacaktı. Hayatım boyunca arkadaşlarımın annelerini yanlarında görünce kıskandım. Her okuldan eve gittiğimde ise başımı yastığa koyup ağlıyordum. Mezarlığa her gelişimde sadece oturup ağlıyordum.

Konuşamıyordum. Ne konuşacağımı bilmiyordum. Bugün aynısı gibisi sadece susup oturmuşttum. Yarım saatten fazla oturduktan sonra gözlerim tekrar dolmuştu.

Hep böyle olmuşttu. Buraya gelip ağlayıp sonra da hiçbir şey demeden çekip giderdim. Çünkü ne konuşacağımı ne diyeceğimi bilmiyordum.

Aradan kaç yıl geçti ama ben sadece ağlayıp duruyordum. Bazen doğum günlerinde gelip buraya onlara şiir okuyup giderdim. Yada okuldayken iyi notlar aldığımda gelip anneme söylerdim.

Başka da birşey yapamazdım. Onların ölümünü kaldıramamışttım. Annem'in olmadığını daha doğrusu öldüğünü üç yıl önce öğrenmişttim.  

Babama ne zaman annemin nerde olduğunu sorduğumda yurt dışına çıktığını söylemiştti. Onunla konuşmak istediğimde ise telefon yurtdışında çekmiyor demiştti.

Üç yıl önce komşumuzun çocuğunu dövmüşttüm. O da ağlayarak annesini çağırmaya gitmiştti. Annesiyle beraber yanımıza geldiğinde annesi bana tokat vurmuşttu.

Ve ben o gün ağlamışttım. Hıçkırıklarımın arasında sadece bir kelime döküldü. "Anne"
Anne kelimesini sesli söylemişttim. Kadın bana, "Senin annen yurt dışında falan değil. Senin annen öldü" Dediğinde o gün, o saat, o dakika ve o saniye ben kalbimin durduğunu zannetim.

Babam bana yurt dışına çıktığını söyleyerek beni onca yıl boyunca kandırmışttı. Nenem, dedem, amcam, halam... Ailemdeki herkesin benden neden nefret ettiğini şimdi anlamışttım o gün.

O kadına doğru başımı salladım. " Yalan söyliyorsun, benim annem ölmedi. O yurt dışında"  Diye bağırdım büyük bir umutla. Kendimi kandırmışttım ben.