AH'SEN

Bölüm 9

Duyduklarımızla yerimizde kaskatı kesilmiştik. Babam dedeme bakarken ben kaan'a bakıyordum. Kaan ise zafer kazanmış bir edayla bana bakıyordu. Ah Allahım şimdi ben ne yapacaktım istemediğim bir adamla evlenmekten kaçarken başka biriyle evlenmek zorunda kalıyordum. Ama işin ilginç bir tarafı varki evlenmek zorunda kaldığım adam beni platonik bir şekilde seven kişiydi. Ve şuan bana zafer kazanmış bir edayla bakması sinirlerimi bozuyordu ama yüzüne bakarken başka bir duygu daha gördüm : öfke.

Neden böyle baktığını ise biraz düşündükten sonra anlamıştım. Dedemin kara aşireti Ahsene sıcak bakıyormuş demesine çok sinirlenmişti. Biz birbirimizle bakışırken abimin öfkeli sesini duydum.

" Baba ne diyor bu adam Allah aşkına. Ne yani Ahseni töreye kurban gitmesin diye başka bir adama mı kurban vereceğiz. Siz ne dediğinizin farkındamısınız".

Abimin konuşmasıyla kaan'ın bakışları kararmıştı. Tam ağzını açıp bir şey söyleyecektiki ona yalvaran gözlerle baktım. Oda bakışlarıma dayanamamış olacakki sustu. Tabi abime cevabı babam verdi.

" oğlum ben daha son sözümü söylemedim".

Dedem sıkıntılı bir nefes verdi.

" siz anlamıyorsunuz herhalde beni, eğer Ahsen Karan ağayla evlenmezse kara aşiretinin şımarık oğluyla evlenecek. Kızının başına gelecekleri söylememe gerek var mı?".

" Gerek yok baba o adamın neler yapacağını çok iyi biliyorum ama benim de biraz düşünmem lazım. Ayrıca ahsenin de düşünceleri önemli bu konuda ".

Babam bana dönüp konuşmuştu. Sonrada dedem hepimizi eve davet etti. Kaan'ın babası artık gitmeleri gerektiğini söyledi ve gittiler. Kaan giderken bana gülümsemeyi de unutmamıştı tabi. Günün sitresi ve yorgunluğuyla herkes odasına çekilmişti. Babam başta otelde kalacağız diye diretsede dedem ve amcam buna müsaade etmemişti . O yüzden bende yengemlerin benim için hazırladıkları odaya girdim.

Odaya girmemle direkt kıyafet dolabına yöneldim. Kıyafetlerimi aldıktan sonrada banyoya girdim. Uzun bir duşun ardından kıyafetlerimi giyindim ve Yatağıma yattım.

Yarım saat sonra :

Ah Allahım neden uyuyamıyorum ben yarabbim. Tam tamına yarım saattir yatakta bir oyana bir buyana dönüp duruyordum ama nafile gözüme bir gram uyku girmiyordu. Sanırım bünyem artık yaşadıklarımı kaldıramıyordu . Hayatım bir anda nasıl bu kadar altüst olmuştu anlam veremiyordum. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Resmen aşağıya tükürsem sakal yukarıya tükürsem bıyık durumundayım. Ben düşüncelerimle boğuşurken kapım çaldı ve içeriye abim girdi. Yanlış görmüyorsam eğer gözleri kızarmıştı. Bu durum onun da canını çok sıkıyordu. Kimin canını sıkmıyorduki. Konuşmaya ilk ben başladım.

" abi bu halin ne. Gözlerin resmen kan çanağına dönmüş".

" yok bir şeyim kardeşim. Sen düşünüpte kendini yorma. Ben yanında uyumaya geldim. Yatakta bana da yer var mı?".

" olmaz olur mu hiç abiciğim. Benim yanımda sana her zaman yer var".

Dedim ve yatakta yana kaydım. Abimde sakin adımlarla yanıma geldi ve yatağa kıvrıldı. Sonrada beni kendine çekerek sıkıca sarıldı. Bende onun göğsünde huzurla gözlerimi yumdum.