When Heart Calls Love

Chapter 3

"Why are you late?"
I expected this. Dad with his narrowed brows. His voice was full of authority yet descent.
"Sabi ni Jose may kasama ka raw na lalake?"

"He's just a friend Dad" I kissed his cheeks.

"A friend? May uuwi pa bang ganitong oras kung kaibigan mo lang?" napataas ang boses ni Dad kaya natahimik ako at napaatras.

Lumapit si Mommy sakaniya at sinubukan siyang pakalmahin.

"But I'm telling the truth" I mumbled.

This is the worst feeling ever. Iyong sinasabi mo ang totoo pero hindi ka pinapaniwalaan kasi akala nila nagsisinungaling ka.

"Give me your cards"

Gulat akong napatingin kay Dad.

"I said give me your cards!"

I bit my lower lip. I made him mad again. This is not good.

"Paul maghunos dili ka" awat ni Mommy.

"No. Sa tingin ko masyado nang spoiled tong anak mo e"

Labag man sa loob ko ay inabot ko kay Dad ang mga ATM cards ko.

"Starting from today, you must now what's independence is all about. Wala nang Mang Jose na magsususndo sa'yo and limited ang allowance mo."

"But..-" I was about to complain when he cut me off.

"No buts" he said then turn his back from me.

"Kakausapin ko ang Daddy mo" Mom hugged me tsaka sinundan si Daddy.

Naibagsak ko ang balikat ko. When it comes to daddy wala akong nagagawa. Hindi ka pwedeng magdahilan at hindi pwedeng suwayin. Kasi isang pagkakamali, damay lahat.

Kinabukasan ay maaga ako gumising. I need to be early. Mag ko commute pa ako. I woke up with a one thousand pesos sa side table ko. It's for one week, surely. Ganito usually ang parusa sakin every time na may ginagawa akong hindi nila nagugustuhan. But this time, I'm totally doomed. This is a long time punishment. At hindi ko alam kung makakatiis ako.

Inayos ko ang sarili ko before going down.

"Ma'am kain na po ng breakfast"
Aya ni Ate Laura-our maid.

"Where's Mom and Dad?" I asked tsaka umupo.

"Nauna na ho sila. May aasikasuhain raw"

"As usual"
Walang gana kong sabi.

Siguro mga once in a month lang kaming nagkakasabay sabay every breakfast. Maaga kasi silang umaalis for their work.

After eating breakfast, dumiretso na ako sa terminal. Maglalakad pa ako from our house bago makarating doon. Mag aantay pa ng available na bus tsaka lang makakasay.

Mabuti na lang at napaaga ako dahil may available agad patungo sa way through our school.

Pawis na pawis akong umakyat at umupo sa unahan ng bus. I get some tissue para punasan ang mga namuomg pawis sa noo ko. Tinignan ko ang sarili ko sa salamin. Para akong nakakitang lantang gulay sa sobrang haggard.

This is one of the reasons why I hate this punishment.

Isinalpak ko ang earpods sa tenga ko habang hinihintay na umandar ang bus.

30 minutes ang byahe from here to school.

I felt someone sat beside me. Hindi ko tinignan kung sino iyon. Nasa labas lang ang tingin ko. I hate seeing crowd. Lalo akong naiinitan.

Nagsimula nang umandar ang bus. Nagsimula na ring umugong ang ingay mula sa loob. I'm wearing earpods and yet the noise still there.

Napalingon lang ako bigla nang may dumukot ng isa kong earpods.