Ben İyiyim

Ben Mutluyum

İm fine'nin kendi içinde bir hikaye yazıyorum. Kısa olacağı için bölümler, ayrı bir kitap açmayacağım.

Bu, tüm gördüğüm olaylardan birleştirdiğim İm Fine kısa hikayesi olacak. Sadece bir bölüm olacağını bilin.

~~••~~••~~~••~~••~~••

Yanıma para almadan kaybolmak istiyordum bu şehirden. Kaybolayım ki bir daha hiç bulamasınlar beni. Sormasınlar bir soru dahi.

Bazen öylesine sıkıyor ki tüm bunlar beni, bunalıyorum artık. Sancı gibi giriyor karnıma ağrılar, sorunlar dinecekmiş gibi bedeni mi de yoruyor sonra.

Gözyaşlarım bir daha ki sefere akmayacak kadar yüzsüz olmasın istiyorum ama hatalarım aklıma geldikçe, bir kez daha süzülüyor bir sıvı şeklinde tüm acılar.

Her şey bitsin istiyorum ama aklımda kurtuluşa giden tek çözüm ölüm gibi geliyor. Fakat bunu yapacak kadar güçlü değilim, ya da cesaretli.

Korkuyorum... Ölümden, olacaklardan, geride bırak- Pekala, geride bırakabilecek kimsem yoktı benim.

Ya da her gün suratsızca gezip kimseye yüz vermediğimdendir. Tamam, işte bu ben değildim.

Ne olmuştu da bu hale gelmiştim. Başlangıcı yoktu aslında, şimdi ve gelecek vardı. Bitişi merak ediyordum yalnızca.

"Umut tükendiyse bile bir şans hala vardır değil mi?" Böyle diyordu Sarah Jio... Ama var mıydı?

Bu cümlenin öznesi ben isem... O zaman cevap, kesinlikle hayır idi.

Şans yoktu. Olmayacaktı da...

Sadece, okuduğunuz an ne düşündüğünüzü merak ediyorum. Kızın düşüncelerinde ne hissettiniz, tam olarak sizin ne düşündüğünüzü yorum olarak görmek istiyorum.