VISIBLE [Jungkook-1 of 2]

Chapter 14

Visible

Chapter 14

 JUNGKOOK'S POV:

“Anong nangyayari kay Leader? Kanina pa nya tinititigan ang mineral water na nasa kamay nya” si Jimin.

“Oo nga” si V. “Okay pa sana yun pero kanina pa sya ngumingiti. Di ba dapat na tayong kabahan?”

“Sheesh. Nagmumukha na syang baliw.” Si Rapmonster.

I heard J-hope gasped. “Hindi kaya…nababaliw na ang leader natin? WAAAHHH!! ANONG GAGAWIN NATIN? SINO ANG MAGDADALA SA KANYA SA MENTAL HOSPITAL AT PAANO NATIN SASABIHIN ‘TO KAY MANAGER?!”

Binatukan sya ni Suga. “Gago! Yan ang first na ibinigay sa kanya ni Snow kaya hindi sya maka-move on sa saya!”

“Ahh…yun pala yun…” ang sabay pa nilang sabi.

Tama sila.

Para na akong nababaliw na nakangiti habang nakatingin sa ibinigay nyang bottled mineral water.

Ang saya ko.

Para siguro sa kanila ay mineral water lang ito.

Pero para sa akin…napakalaking bagay nito dahil si Snow ang nagbigay.

At ito ang kauna-unahang bagay na ibinigay nya sa akin.

Kaya hindi ko mapigilang mapangiti habang nakatingin sa bottled mineral water na yun.

Nasa practice room pala kami ngayon at nagpa-practice ng sayaw sa bagong MV na gagawin namin.

“Leader…nauuhaw na ako…painom naman…” ang lapit naman sa akin ni Rapmonster at akmang aagawin yun sa akin.

Pero agad kong iniwas yun. “Wag ‘to! Inumin mo na ang lahat wag lang ‘to!”

“Aiiissshh…ang damot naman o. Parang wala naman tayong pinagsamahan” saka nya aagawin uli.

Pero inilayo ko yun. “Sa kanila ka na humingi ng tubig!”

“Teka lang…ako parin ang hyung mo! Kaya dapat pagbigyan mo ang gusto ko!”

“Pero mas napapaboran ang maknae kaya dun ka na!”

“Tubig lang naman yan pero kaya mo ng kalimutan ang mga pinagsamahan natin?! Ng dahil lang sa MINERAL WATER?!” ang madrama pa nyang sabi. “Kung talagang ganun kaimportante sayo yan, IPA-LAMINATE MO NALANG!

Napataas naman ako ng mukha.

Tama.

Bakit ba hindi ko naisip yun?

Pero biglang nagsalita si Jimin. “Pero teka…saan nagpunta si Jin hyung?”

SNOW POV:

Nasa tabi ako ng lockers area ngayon at tahimik na kumakain ng lunch.

Itinatanong nyo siguro kung bakit dito ko kinakain ang lunch ko.

Simple lang. Ayokong makisabay kumain sa maraming tao.

Atsaka mas gusto ko dito dahil tahimik dito at walang makakakita sa akin.

Nakaupo ako sa sahig habang ngumunguya at sinadya ko talagang sa sulok maupo para walang makapansin sa akin.