VISIBLE [Jungkook-1 of 2]

Chapter 43

AN: Hala sorry...masyado na talagang mahaba...! T____T

Visible

Chapter 43

“We’re done…”

Kahit anong gawin ko ay patuloy na nagri-replay sa utak ko ang sinabing iyon ng sarang ko.

AAAAAAAIIIIISSSSHHH!! ANO BA KASI ‘TONG GINAWA KO?!

Ganun ko na ba sya…nasaktan kaya hindi na nya ako tinitignan kanina?

Kaya iniwan nya akong mag-isa?

At kaya hindi na sya makontak?!

TEKA…ANO BANG IBIG SABIHIN NG WE’RE DONE HA?!

Agad kong nilingon si Jin na noon ay nakaupo sa tabi ko sa loob ng classroom.

“JIN HYUNG!” ang tawag ko sa kanya. “Ano ba ang ibig sabihin ng We’re done ha?!”

Napalingon naman sya at walang emosyon na nagsalita.

“Tapos na” ang sagot nya.

0____0

*gulp*

“T-tapos na ang alin, hyung?!”

His eyes focused on me. “Tapos na kayo. The end. Wala na”

Yun lang saka sya bumalik sa pagbabasa ng aklat.

Samantalang napanganga ako.

T-tapos na?

Tapos na kami ng sarang ko?

The end na?

Wala na?

Kung ganun…

“We’re done…”

Ang ibig sabihin nun ay…

0____0

NAKIKIPAG-BREAK NA ANG SARANG KO SA AKIN?!

OH HINDDDDDDIIIII!!!

HINDI AKO PAPAYAG! WALANG BREAK UP NA MAGAGANAP!

Pero agad din akong natigilan.

Tama.

Kaya siguro nasabi yun ng sarang ko dahil masyado ko syang nasaktan sa photoshopped na picture na yun.

Parang nawalan ako ng lakas na napaupo sa upuan ko.

Pero ano ba ang gagawin ko para maibalik sya sa akin?

Agad akong napatayo at lumabas ng classroom na yun.

*****************

Violin Lesson ang next na class ko nung umagang iyon kaya mag-isa kong tinatahak ang hallway.

Pero…

“Sarang!”

Napalingon ako sa pinagmulan ng boses at ang hinihingal na si Jeon ang nakita ko.

Pero agad din akong tumalikod at nagpatuloy sa paglalakad.

“Sarang! Sandali!”

Then I felt he grab my arm kaya natigil ako sa paglalakad.

“Let me go” I hissed without looking at him.