I will always hate you {M.C.}

Hoofdstuk 2

Foto: Luke Hemmings as Luke

Zara's POV

"Hoe was jullie eerste schooldag?", vraagt mijn moeder. We zitten met het hele gezin aan tafel. "Wel goed.", bromt Jasper. Mijn moeder knikt en kijkt naar mij. "Ja, goed. Ik moest even wennen aan het Engels, maar het was wel leuk." "Hebben jullie al vrienden gemaakt?", vraagt mijn vader. Sinds wanneer is mijn vader zo betrokken? "Alsof dat jou wat kan schelen.", mompel ik. "Wat zeg je Zara Elise Jordans." "Niks." "Zara!" "Wat? Ik kan er ook niks aan doen dat jij nooit thuis bent en geen ruk om ons geeft!", schreeuw ik. "Zara Jordans! Naar je kamer nu!", schreeuwt mijn moeder. Fijn nu heb ik ook ruzie met mijn moeder. Ik gooi mijn vork op de tafel en loop naar boven. Kutouders! Ik plof op mijn bed en pak mijn telefoon uit mijn zak. Ik open Whatsapp en stuur Luke een berichtje.

'Hi Luke,
I'm sad, wanna come over?'

Na een minuut krijg ik een appje terug.

'Yeah sure,
be there in five minutes '

Yes! Na vijf minuten hoor ik een klopje op mijn balkondeur. WTF? Ik loop naar de deur toe en draai het slot eraf. Luke loopt naar binnen en ploft op mijn bed. "Okay, why are you sad?" "Fight with parents. I want a hug.", zeg ik met een pruillip. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. Hij slaat zijn armen om me heen. "Your hugs make me happy." "I know." Ik grinnik. "You are so full of yourself.", zeg ik lachend. "Me? What do you mean?" Ik lach. "There is your pretty smile." "Stop it.", lach ik. "No, you are prettier when you smile." Het is een tijdje stil. "Why are you having an argument with your parents?" "Because I called my dad a douchepants." "You didn't!" Hij schiet in de lach. "Yes, I did." "Wow! I understand why they're mad. And why did you call him a douchepants?" "He asked us about school. That's the first time in six years he seems interested in us. Seriously." "So that is why you called him a douchepants? Because he was interested in you?" "Well, kind off, but it is his fault we had to move." "You just needed to be angry with him. I understand." Ik kijk naar de klok. 12:00. "Uhm, Luke?" Yeah?" "It's twelve o'clock, I think you should go home. Your mum is probably a little angry now." "Don't worry about my mum.", zegt hij, "She can't be mad at me, 'cause I live alone." "Why?", vraag ik verbaasd. "I'll tell you tomorrow. You should go to sleep." Hij geeft me een kus op mijn wang en loopt door de balkondeur naar buiten. Ik doe mijn pyjama aan en ga in bed liggen. In slaap vallen lukt niet. Waarom woont Luke alleen? Waar zijn z'n ouders? Heeft hij nog wel ouders? Wat is er gebeurd? Met al die vragen val ik uiteindelijk in slaap.

Jaspers POV

Nadat Zaar boos naar boven is gelopen hangt er een awkward sfeer boven de tafel. Ik kijk naar mijn ouders. Mijn vader zit met een boos gezicht verwoed in zijn aardappels te prikken, terwijl mijn moeder ongelukkig vooruit staart. Ik schuif mijn stoel naar achteren en loop naar boven. Ik hoef niet bij mijn ouders te zitten als ze in zo'n bui zijn. Ik loop door naar mijn kamer, want ik heb nu ook geen behoefte om Zara te zien. Op zich snap ik wel dat Zaar boos is, want, nou ja, onze vader is nou niet de meest begripvolle of aardige man op de planeet. Maar dan hoeft ze niet meteen zo boos te worden als hij vraagt hoe onze dag was. Goed hij heeft ons hierheen gesleept zonder overleg en eigenlijk onze levens verwoest, maar dat betekent niet dat ze mams leven mag kapotmaken door zo boos te doen. Ik doe de boeken voor morgen alvast in mijn tas en trek mijn pyjama aan. Daarna ga ik in mijn bed liggen en probeer te slapen. Zonder succes. Ik hoor beneden allemaal geschreeuw. Ze hebben toch geen ruzie! Een halfuur lang lig ik stil in mijn bed te luisteren. Ik kan er niks van verstaan, maar ik hoor wel dat ze boos zijn. Zachtjes sta ik op uit mijn bed en loop naar Zara's kamer toe. Ik klop zachtjes op haar deur. "Kom maar." Ik open de deur en loop naar haar bed. "Zaar, ze hebben weer ruzie." "Dit komt waarschijnlijk door mij." "Ik denk het niet. Ze klinken zo boos." "Kom maar hier liggen." Ik ga naast haar liggen. "Zaar, ik ben bang dat ze gaan scheiden." "Nee joh! Dat gaat niet gebeuren.", zegt ze met een zwakke glimlach, "Blijf hier maar slapen." "Okay." Na ongeveer tien minuten val ik eindelijk in slaap.