I will always hate you {M.C.}

Hoofdstuk 13

Foto: Dylan O'brien as Dylan

Michael's POV

Na weer een saaie dag school, genaamd: dinsdag, loop ik naar huis. Elke ochtend en elke middag loop ik langs Zara's huis, omdat dat nou eenmaal aan mijn route ligt. Vandaag staat er een auto met Louis ertegenaan geleund voor de deur. Zara zegt misschien dat het haar vriendje niet is, maar ik geloof er geen zak van. Ik loop rustig door en probeer het kutgevoel, dat ik nu heb, te negeren. "Hi Michael!" Kut. Ik steek mijn hand naar Louis op en loop snel door.

Drie straten verder is mijn huis. Ik steek de sleutel in het slot en doe de deur open. Mijn moeder is raar genoeg al thuis. En ze is niet alleen. "Hi mum!", roep ik door het huis. Geen reactie, maar haar auto staat wel voor de deur en haar jas hangt aan de kapstok. #Stalker. Ik loop de kamer in en zie dat mijn moeder en die Simongast naast elkaar op de bank zitten. Nou ja, naast elkaar wil ik het niet noemen. Eerder aan elkaar geplakt.... Ieuw! Gadver! Oude mensenliefde. "Uh, mum?" Ze schrikken op. "Hi Michael." Ik zucht. Mijn moeder is weer eens dronken. "Mum, are you drunk?" "No! Why do you think that?", zegt ze giechelend. "Mum." "Yeah okay, I drank a little bit." Ik kijk haar veelbetekenend aan. Dan draai ik me hoofdschuddend om en loop naar mijn kamer. Gisteren hebben Zara en ik dat gesprek gehad over, nou ja, het opnieuw beginnen. Ik heb sinds dat nog niks van haar gehoord. Zal ik haar een whatsappje sturen of is dat te opdringerig? Ik doe het gewoon. Ik pak mijn telefoon en zoek Zara op in mijn contacten.

'Hey Zara,
I was wondering if you already thought about what I said yesterday. Michael'

Ik druk op 'send' en wacht. En wacht langer en nog langer. Na een halfuur heeft ze nog steeds niet gereageerd. Ik leg mijn telefoon weg en probeer mijn huiswerk voor geschiedenis te maken. Morgen krijgen we een nieuwe geschiedenis docent. Onze vorige sloeg ons. Best wel kut. Beetje een psychopaat. Huiswerk lukt niet. Mijn gedachten dwalen steeds af naar Zara. Hoe ze kijkt als ze zich concentreert, hoe ze lacht en een tik heeft om haar haar goed te doen, ookal zit het al goed. Al die kleine dingen die haar maken zoals ze is. Het voelt kut, maar ik denk dat ik verliefd begin te worden. Zij niet op mij, dat is duidelijk. Te duidelijk.

Muur's POV

Ik ben zo blij om weer terug te zijn in Australie. Ik heb het hier zo gemist. De ruimte, de taal, mijn vrienden en natuurlijk Thomas. Hem heb ik het meest gemist. Toch was het het allemaal waard om naar Belgie te gaan. Als we het niet hadden gedaan was mijn moeder nu dood geweest.

Thomas en ik lopen na school naar mij toe. Ik zie mijn broers fiets voor de deur staan. Thomas is net zo oud als mijn broer en voordat hij is blijven zitten waren ze beste vrienden. We lopen door de achterdeur naar binnen, mijn broer Dylan, zit aan de keukentafel. "Hi Dylan.", zeggen Thomas en ik tegelijk. "Hi Thomas! Long time ago. I missed you man." "Yeah, I missed you too bro. My world sucked without the O'briens." Ik grinnik. "My life sucked without the Sangsters.", ik geef Thomas een kus, "How is Ava doing?", vraag ik. Ik realiseer me dat ik nog niks over zijn tijd heb gevraagd. "She is okay. She changed a lot since you guys left. Not only from the outside, from the inside either." "I'd love to see her again. Can we go to you tomorrow after school?", vraag ik. Thomas knikt. "Yes!" Ik pak zijn hand en trek hem naar boven. "Can you teach me to play the guitare?" Ik kijk hem aan met puppy-ogen. "Do you have a guitare?" Ik knik. "Yes one. It's only right-handed." "Doesn't matter, I can play both." Ik pak de gitaar uit Dylans kamer. Thomas pakt hem aan en speelt een stukje. "Okay, I'll teach you amnesia'" "Is that the song you played at school?" Hij knikt. "Okay, you play the D." "I don't know what the D is." Ik heb de gitaar in mijn handen en Thomas komt achter me zitten. "This.", hij zet mijn vingers op de goede plek, "is the D. After that you strum like this." "Okay, I think I can do it." "You sure?" Ik knik. Wat Thomas niet weet is dat ik in Belgie heb leren gitaarspelen. "You want something to drink?", vraag ik en ik wil opstaan. "Sure, I'll get it, you keep practising." "Okay." Hij loopt weg. Ik pak de gitaar en speel 'Even my dad does sometimes' van Ed Sheeran.

'It's alright to cry
Even my dad does sometimes
So don't wipe your eyes
Tears remind you you're alive
It's alright to die
'Cause death's the only thing you haven't tried
But just for tonight hold on
So live life like you're giving up
'Cause you act like you are
Go ahead and just live it up
Go on and tear me apart
It's alright to shake
Even my hand does sometimes
So inside the rage
Against the dying of the light
It's alright to say that death's the only thing you haven't tried
But just for today hold on
So live life like you're giving up
'Cause you act like you are
Go ahead and just live it up
Go on and tear me apart hold on
Live life like you're giving up
'Cause you act like you are
Go ahead and just live it up
Go on and tear me apart hold on'

"Since when can you play the guitar?" "Since I lived in Belgium and I took lessons." "Why didn't you say you can." "Because it's cute, you really wanted to teach me how to play it." Thomas kijkt me nepboos aan. "Don't be mad at me.", zeg ik lachend "I'm not mad. I love you." "You're too sweet." "I know.", zegt hij en hij slaat zijn armen om me heen. "But you didn't respond." Ik zucht. "I love you too.", zeg ik en hij kust me.