Aile neydi? Sevgi neydi? Güven neydi?
"Ailenin ne olduğunu 8 yaşında ufacık bir kızken unutmuştum. Annem o ilaç kokulu hastane odasında gözlerini sonsuzluğa kapattığında bir nevi bende onunla birlikte gitmiştim.
Bedenim hayattaydı, evet... Ama ruhu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı;
GÖKHAN TÜRKMEN - Çatı Katı
Yarın hatırımı sorsan ne olur? Bugün hevesimi kırdın bir kere!
Sedat abi evimizin bahçesinde arabayı durdurduğunda kapımı açıp arabadan indim. Kapıyı kapattıktan sonra 3 saniyeliğine gözüm karşımızdaki Erdemlerin evine çarptı. Gözlerimi direk evden çekip önüme baktım. Kapımızın önünde durduğumuzda babam zile bastı. Kapı açıldığında bizi Zeliha abla güler yüzle karşılamıştı. En azından onun gülen yüzünü görünce sanki her şeyin eskisi gibi olduğu geliyordu aklıma.
Annemin ölmediği. Zeliha ablayla mutfakta yemek yaptığı. Hatta bazı zamanlar kendimi o kadar kaptırıyordum ki mutfak kapısından çıkıp 'Hoş geldiniz canlarım.' Diyerek içeri girecekmiş gibime geliyor. Sanırım artık kabullenmiştim. O mutfak kapısından sadece Zeliha abla çıkacaktı.
Mutfak kapısından Ebru çıktığında onunla göz göze geldik. Babam yanımda olduğundan bana güler yüzle bakıyordu ama içinden 'Geberse de kurtulsak.' dediğini duyar gibiydim. Her ne kadar o kapıdan çıkmış olsa da benim için o kapıdan sadece Zeliha abla çıkacaktı. Çünkü Ebru ve Ece benim için sadece bir ruhtular. Görünmez iki ruh!
''Hoş geldiniz.'' Zeliha ablaya gülümseyerek karşılık verdim ve babamda aynı şekilde. İçeri girdiğimizde kapının kapanmasıyla Ebru babamın yanağına dudaklarını bastırdığında göz devirerek konuştum.
''Yemek yemeyeceğim odama çıkıp dinleneceğim yarın antrenmanlarım başlıyor iyi geceler.'' Tam merdivenlerden çıkmak için dönecekken arkamdan ses işittim.
''Aslında antrenmana ihtiyacın bile yok sen her zaman kazanırsın kar tanem.'' Son iki kelimeyi duymamla olduğum yerde kalakaldım. Nefes al Damla, nefes al. Ah hayır nasıl nefes alacağımı unuttum. Hadi ama ne diyorum ben zaten nefes alıyorum. Önce derin bir nefes aldıktan sonra arkama döndüm. Babam dolu gözlerle bana bakıyordu. Sanki dokunsanız ağlayacak gibiydi ama bunu hiç belli etmiyordu.
Neden mi bu durumdayız? Çünkü babam yıllar sonra bana annemin bana dediği iki kelimeyi söylemişti. Kar tanem! Babamın –Ebrunun öpmediği- diğer yanağını öptükten sonra merdivenleri hızlıca çıkıp odama girdim.
Kapımı kapatıp bir süre kapıma yaslandım. Yüzümde aptalca bir gülümsemenin olduğuna eminim. Annem ölmesine ve babamın yeniden evlenmesine rağmen hala babamın kalbinde annem Duru vardı. Bunun sevinciyle yüzümde ki sırıtma bir süre kaybolmadı.
En sonunda kendime gelmeye karar verdim. Boğazımı temizleyip dudaklarımı düz çizgi haline getirdim. Kapıdan ayrılıp asma tavanımın sönük sarı led ışıklarını açmak için duvardaki ikinci düğmeye bastım. Daha sonra boynumdaki çantayı çıkartıp bir kenara koydum ve doğrudan camıma ilerledim. Tülü sonuna kadar açtıktan sonra camı açıp kendime çektim ve böylece camı da açmış oldum. Ellerimi mermere koyup başımı camın dışına uzattım ve derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım.
