KAMRA

Birinci Bölüm: Çıkış

Birinci Bölüm: Çıkış

Gözümü açıp bakışlarımı her zamanki gibi pencereye yönelttim. Gördüğüm manzara karşısında enerjim yerine gelmişti. Sonbahar etkisini göstermeye başlamış, yağmur yağıyordu.

Büyük bir çaba sonrası yatağımdan kalkmayı başarabilmiştim. Önce tuvalete gidip elimi yüzümü yıkayıp saçlarımı taradım. Beyaz salaş sweatshirt ile gri eşofmanımı da yanıma alıp giyinme odasına yöneldim.

Kıyafetlerimi giydikten sonra dün hazırladığım valizimi de alıp merdivenlere doğru ilerledim. Sonunda o gün gelmişti. Bugün 13 yılın ardından yurttan çıkıyordum ve bu yüzden çok mutluyum!

Merdivenlerde Ayşe teyze ile karşılaştım, dün uzun uzun konuştuğumuz için bugüne sadece vedalaşmak kalmıştı.

"Sonunda o gün geldi mi?" dedi titrek bir ses ile.

Ayşe teyze yurttaki herkes gibi benim de en sevdiğim ve en bağlandığım kişiydi. Masmavi gözlerindeki şefkat ve saflık her baktığınızda içinize bir miktar huzur ekiyordu.

"Geldi Ayşe teyze, büyüdük artık." deyip gülümsedim.

"Gel buraya kız." deyip bana sarıldı. Bu kadın beni ağlatacaktı.

"Bana bak buradan gidiyorum diye beni aramamazlık yapma bozuşuruz ona göre."

"Ben seni aramam mı hiç Ayşe Teyzem." dedim.

"Aferin!" deyip yanağımı sıktı. Vedalaşmamız bittikten sonra yurdun çıkışına doğru yöneldim.

Bu kapıdan ne çok girmiş ne çok çıkmıştım. Bunun son çıkışım olması garip hissettiriyordu. Kulaklığımı takıp Beethoven'ın bestelerinden birini açtım ve sahile doğru yürümeye başladım.

Kendimi tanıtmanın vakti geldi sanırım. Merhaba, ben Ayliz.
Ayliz Çetiner. Annem nedenini bilmediğim şeyler yüzünden beni terk edip gitmiş. Bana, evimize o kadın gelen kadar babam baktı. Babam ile çok güzel seneler geçirmiştim. Aradan çok uzun süre geçmesine ve o zamanlar küçük olmama rağmen bütün ayrıntıları ile hatırlıyordum. Bunca şeyin sonunda yolum yetiştirme yurduna düşmüştü.

İnsan olarak şoförü kader olan bir arabadaydık ve arabanın tekerlerinin bastığı yol hayattı. Benim şoförüm bir anda şerit değiştirmiş, güzel bir yere gidecekken yolunu yurda çevirmişti.
Kolumu uzatıp direksiyon hakimiyetini elime alamıyordum. Şoförü arabadan indirip arabayı kendim süremiyordum. Her şey onun hakimiyetindeydi.

Hayatımdaki her şey babamın hayatına yeni bir kadın alması ile başlamıştı.

Filiz Toker. Babam Filiz ile tanıştıktan sonra Filiz yüzünden benden vazgeçti.

Hayatımın en kötü olayı buydu. Annemi hiç görmediğim ve tanımadığım için çok büyük bir acı çekmiyordum ama babamın beni bırakmasının etkisini hiçbir zaman atamamıştım. Neyse bunları konuşmak içimi karartıyor...

Önce hiç bilmediğim evime gideceğim ardından Merih ile buluşacağım.

Yurttan çıkan normal insanların evi olmazdı ama benim vardı. Evi alan kişi henüz bir senedir varlığından haberdar olduğum dedem.

Varlığından yeni haberdardım çünkü babam ile küslermiş ve babam evlendiğini, bir çocuğu olduğunu dedeme söylememiş. Babam, bana da bir babası olduğunu hiç söylememişti. Beni bulan kişi dedemdi, nasıl öğrendiğini ise bilmiyordum.

Dedem Fikri Evran Çetiner işleri yüzünden yurt dışında yaşıyormuş. Bana bir çok telefon görüşmemizde yurt dışına gelip onun yanında kalmamı istediğinden bahsetmişti ama hiçbir zaman kabul etmedim çünkü Merih vardı. Merih'i burada bırakıp hiçbir yere gidemezdim.