Lord of the Mysteries PL

Część 75 - Poważna bitwa

W świetle popołudniowego słońca Klein w swoim pokrytym kurzem ubraniu szybko przekręcił lufę rewolweru, aby usunąć narzucone sobie bezpieczeństwo. Przyjął pozycję strzelecką, pozwalając światłu odbijać się od brązowego korpusu rewolweru.

Jedną ręką trzymał rewolwer, a drugą poruszył ręką, ostrożnie zwracając uwagę na wszystko, co mogło się wokół niego wydarzyć.

W tym samym czasie trochę się martwił o kapitana Dunna i pana Aiura Harsona. W końcu obaj byli Nightmare Beyonders, którzy specjalizowali się we wpływie na wroga z cienia. Nie wiedział, czy są biegli w walce bezpośredniej.

Kiedy Klein rozważał te rozważania, Aiur Harson zwolnił, a jego twarz stała się pogodna i spokojna.

Otworzył usta i wyrecytował spokojny wiersz, który zdawał się przenosić człowieka w noc.

„Kiedy słońce zachodzi na zachodzie

", a krople rosy perlą się na piersiach wieczoru;

„Prawie tak blady jak promienie księżyca

" lub towarzysząca mu gwiazda

„Wiesiołek otwiera się na nowo

„Delikatnie kwitnie jak rosa;

" I, jak pustelnik, unikający światła  "

...

Recital rozbrzmiewał wokół nich. Klein prawie stracił swoje spięte uczucia i był całkowicie zrelaksowany.

Miał szczęście, że doświadczył czegoś podobnego wcześniej i nie stawiał czoła Aiurowi Harsonowi, więc szybko zebrał się w sobie i wszedł w stan półświadomości, aby zwalczyć wpływ wiersza.

Uff ... Wypuścił westchnienie ulgi. Nie miał już żadnych wątpliwości co do bezpośrednich zdolności bojowych Dunn i Aiur.

Ponieważ dopiero niedawno się rozwinął i nadal nie miał głębokiego zrozumienia eliksirów Sekwencji, Klein zapomniał, że Koszmar Sekwencji 7 był rozwinięciem Sekwencji 8 Północny Poeta. Mogli zachować wszystkie umiejętności, które posiadali wcześniej i w rzeczywistości cieszyć się niewielkim wzrostem swoich umiejętności.

Wrażenie Kleina o Midnight Poets pochodziło od Leonarda Mitchella. Wiedział, że ta „praca" odziedziczyła wyjątkowe cechy Bezsennego. Byli dobrzy w walce, strzelaniu, wspinaczce i wyczuwaniu. Byli także biegli w wywieraniu wpływu na otaczające je żyjące istoty, posługując się różnymi wierszami. Mówiąc prościej, byli poetami agresywnymi. Kiedy Aiur recytował swój wiersz, duże drewniane skrzynie, które zostały ułożone wokół nich, zdawały się nagle falować jak woda. Pojawił się mężczyzna w czarnym smokingu i przepołowionym cylindrze.




Ale twarz tego mężczyzny była pomalowana na trzy pastelowe kolory - czerwony, żółty i biały. Boki jego ust były wygięte w łuk jak klaun, tworząc śmieszny kontrast z jego formalnym strojem, który nadawał się na wieczorny bankiet.

Walić! Walić! Walić! Czarnowłosy Lorotta, który został przedstawiony jako strzelec wyborowy, szybko rzucił się do przodu. W jednej ręce trzymała pistolet, a drugą zacisnęła w pięść. Zrobiła to na odległość kilku cali od klauna w garniturze w kilku krokach.

Wydawało się, że na klauna w garniturze wpłynął wiersz Aiura Harsona. Jego ciało się kołysało, a jego oczy miały spokojny wyraz. Nie miał ochoty brać odwetu.

Lorotta przechyliła swoje ciało manewrem bokserskim, cofając pięść, a następnie uderzając w twarz klauna w garniturze.

Huk!

Powietrze trzaskało, gdy klaun w kostiumie rozpadł się nagle jak lustro, a kawałki szybko wyparowały i zniknęły w powietrzu.

W tym momencie klaun w garniturze szybko pojawił się ponownie w cieniu drewnianych skrzyń kilka kroków dalej. Zarys postaci klauna w skafandrze szybko pojawił się ponownie.

Osoba pod wpływem wiersza była tylko złudzeniem! To był występ!

Klaun w garniturze znów się uśmiechnął. Wyglądało to komicznie, gdy jedną ręką przycisnął przepołowiony cylinder, a drugą wycelował pistolet na palec.

Huk!

Z pistoletu rozległ się dźwięk wystrzału. Lorotta upadł w lewo i przeturlał się po podłodze, unikając ataku.

Ale nic się nie wydarzyło, z wyjątkiem fałszywego strzału.

Huk! Huk! Huk!

Dunn i Aiur podnieśli broń i strzelali miarowo. Klaun w kostiumie wykonywał zręcznie uniki, czasem w prawo i w lewo, czasem tarzając się po ziemi. To było tak, jakby był akrobatą w cyrku.

Nagle Lorotta niespodziewanie znowu ruszył naprzód. Mimo że nazywano ją strzelcem wyborowym, nadal używała pięści.

Bam!

Klaun w garniturze nie mógł uniknąć ataku na czas i mógł jedynie podnieść lewą rękę, aby zablokować pięść.

Widząc, że klaun się zatrzymuje, Dunn i Aiur nie zawahali się, by wycelować i pociągnąć za spust.

W tym momencie ramię, którego klaun w skafandrze blokował pięść Lorotty, zapłonęło pomarańczowo-żółtym płomieniem.

W jednej chwili płomień otoczył klauna w kostiumie i rozprzestrzenił się w kierunku Lorotty.

Huk! Huk! Dunn i Aiur wystrzelili z rewolwerów, uderzając w kulę ognia.

Płomienie płonęły szybko i wkrótce, pozostały tylko czarne popioły unoszące się na niebie. Ale klaun w garniturze znów pojawił się za stosem drewnianych skrzyń w pobliżu.

Uniósł prawą rękę i ponownie wycelował pistoletem na palec.

Huk!

Wśród złudnego wystrzału Lorotta nagle zatrzymała się. Nie szarżowała do przodu. Błoto rozpryskiwało się przed nią, gdy pojawiła się kula.

Klaun w garniturze nie dawał już iluzji tym ciosem!

Trudno było odróżnić rzeczywistość od fałszu, rzeczywistość od złudzenia.

Huk! Huk! Huk!

Klaun w garniturze strzelał wielokrotnie do Dunn i Aiur, ukrywając się i pojawiając się w przypadkowych momentach.

Widząc to, Lorotta zmrużył oczy i podniósł matowy złoty rewolwer w lewej ręce.

Huk!

Klaun w garniturze nagle przykucnął, unikając śmiertelnego strzału. Jego przepołowiony cylinder poleciał do tyłu, spadając na ziemię. Kula pozostawiła widoczny ślad przypalenia na kapeluszu.

Po kilkukrotnym przeturleniu się po podłodze klaun w kostiumie wspinał się po stosach drewnianych skrzyń zręcznością małpy. Strzelał kulami powietrza z pistoletu palcowego z wysokości.

Aiur Hanson cofnął się kilka kroków i opuścił broń. Ponownie rozpoczął swój recital.

„Marnuje swój piękny rozkwit w nocy

", który, zawiązany na oczach jego czułym pieszczotom,

„nie zna piękna, jakie posiada".

...

Klaun w garniturze wielokrotnie skakał między skrzyniami. Nagle podniósł rękę, żeby podrapać się po uszach i spojrzał na Aiura z komicznym uśmiechem.

Czy mógł zatkać uszy? Eliksir Sekwencji, który posiada Tajny Zakon, z pewnością jest dziwny ... Klein obserwował walkę z daleka, gdy cicho domyślał się.

Kiedy przemknęły przez niego myśli, nagle zobaczył postać pojawiającą się na szczycie magazynu obok niego. Co więcej, biegał prosto do środka, gdzie ukrywał się Ray Bieber.

Ta postać była ubrana w szaro-biały mundur, taki, jaki nosili pracownicy doków. Jego twarz również wydawała się pomalowana na czerwono, żółto i biało.

Klaun w garniturze jest odpowiedzialny za odwrócenie uwagi Kapitana i reszty, podczas gdy druga osoba odzyskuje dziennik? Klein instynktownie uniósł prawą rękę i strzelił do postaci na dachu.

Właśnie wycelował, gdy postać nagle przykucnęła, przechodząc od biegu do toczenia się po ziemi.

Huk!

Klein nie przestawał naciskać za spust. Zobaczył, jak postać nagle się zatrzymała, a krew tryskała gwałtownie.

Postać spojrzała na niego zszokowana. Znosząc ból, kontynuował szarżę do magazynu.

To był szczęśliwy strzał... Klein wykrzywił usta i ponownie pociągnął za spust. Tym razem kula trafiła w drewniany dach obok postaci.

Huk! Huk! Huk!

Leonard i Borgia również strzelili, ale nie trafili w postać.

Klein chciał skrytykować, jak straszne były ich umiejętności strzeleckie w porównaniu do jego, kiedy nagle przestał pociągać za spust.

Zgadza się! Dlaczego musimy go powstrzymać?

Czy nie przypuszczałem, że w magazynie jest teraz poważne niebezpieczeństwo? Czy nie byłoby wspaniale, gdybyśmy pozwolili temu facetowi być awangardą i wkroczyć na minę za nas?

Leonard i ten pan Borgia musieli mieć ten sam pomysł ...

Z tą myślą Klein podniósł lufę rewolweru i strzelił w niebo.

Huk! Huk! Huk!

Gdy rozległy się strzały, postaci udało się bez przeszkód dotrzeć do najgłębszej części magazynu.

Rzucił się w dół, uderzając w dach, spadając z zawalającego się dachu.

Natychmiast po zamieszaniu oczy czarnowłosego Lorotty stały się nagle czarne. Jej lewa ręka zaczęła dziwnie szarpać.

Skoki klauna w skafandrze nagle zatrzymały się, gdy niewidzialna ręka zdawała się mocno ścisnąć jego kostkę.

Dunn nie strzelił od razu i zamiast tego skierował swój rewolwer w dół.

Otworzył usta i po prostu używając swojej duchowości do rezonowania otaczającego go powietrza, wydał dziwny, słaby i eteryczny głos bez użycia gardła.

„W ten sposób kwitnie, gdy noc się kończy;

„ Gdy dzień wychodzi z otwartymi oczami

", roztrzęsiony spojrzeniem, którego nie może uniknąć,

"To mdleje i więdnie i nie ma."

...

Klaun w garniturze nagle zwiotczał, jakby stracił chęć do życia.

Aiur Harson podniósł pistolet i wycelował, jego palec natychmiast pociągnął za spust.

W tym ułamku sekundy z magazynu dobiegło nienormalne i tragiczne zawodzenie.

"Ach!"

W krzyku był ogromny strach, jakby napotkał niewyobrażalnie przerażającą sprawę.

Włosy na ciele Kleina stały na końcu. Tragiczne okrzyki ucichły nagle, gdy w najgłębszych częściach magazynu przywrócono ciszę. To była cisza pełzająca po skórze.

Huk!

Pod wpływem płaczu Aiurowi udało się tylko strzelić klaunowi w garnitur w brzuch.

Haaa ... Haaa ... Haaa! Po raz kolejny cisza została przerwana z najgłębszych głębin magazynu. Zabrzmiało coś, co powinno być ciche. Doszło do crescendo, które wszystkim zaostrzyło nerwy.

Bum!Bum!Bum!Bum!Bum!

W czarnej skrzyni 2-049 osiągnął stan szaleństwa.