SYTE E DETIT 🌸 vazhdimi nga pjesa 43.✅

MOS ME THUAJ LAMTUMIRE 😣😭

Tashme ka ardhur fundi i asaj buzeqeshje aq te bukur, e cila u tret sot me lotet..

Kur se mendove qe fati do ta sillte kaq shume dhimbje, sa dhe syte ke frike ti hapesh.
Cfare do te besh tani qe nuk e kthen dot kohen pas, qe nuk mund ti mbrosh ata qe do, qe gjithmon do te jesh ti arsyeja e kesaj historie???

Tashme duhet ta lesh te shkoje large teje dhe ta pranosh kur te te thote lamtumire.

Kujtimet dhe buzeqeshja e mbushin jeten, sado e vetmuar dhe e pervuajtur te jete, por kur te gjithe luten per to, dikush tjeter digjet te harroje dhe te qaje derisa edhe i fundit emocion,te zhduket si hije nga fytyra e nje engjelli qe u shkaterrua nga vet fati i jetuar prej saj....

Vazhdojme...😢

Zemra po me rrihte si kurr me pare..
Ne duar mbaja trupin e Argosit i cili behej gjithmon e me i ftohte.

Syte humbnin diku rastesisht ne nje cep te dhomes, kurse trupi po me dridhej nga nje frike, me te cilet u perballa perseri, pas kaq shume vitesh.

Nuk degjoja asgje tjeter vec te qarave te  hidhura qe vinin nga cdo cep i asaj vile dhe te nguleshin si thike ne gjithe trupin.

Perpiqesha te nxirrja sikurse nje fjale nga goja, nje lot nga syte,por ishte e kot, gjithcka kishte ngrire bashke me zemren dhe trupin.

- Argos... forca miku im, duro per ne, per veten, per te ardhmen qe ke dashur gjithmon pran Amises!- degjova zerin e cjerr te Argitit pas meje.

Ngrita syte te cilet nuk shprehnin asgje dhe u hasa me fytyren e tij te shqetesuar. Ne sy i ishte formuar nje perde lotesh, te cilet nuk donte ti binin.

Ula ngadal syte drejte Argosit, kur ndjeva shikimin e tij te zbehur mbi mua, por kur u hasa me ata sy te rralle qe po e humbnin ngjyren e tyre, lotet nuk me bindeshin me.

- Amisa...ime..nuk....duhet...te...qaj kurr!- tha Argosi me frymen qe po i merrej.

-Te premtoje qe nuk do qaj, vetem ktheu perseri, mos me lere vetem!- i thash une me lotet varge, kur ndjeva doren e tij te ftohte mbi doren time.

- Dita me e bukur e jetes sime...nuk ishte..kur linda..kur u bera i zoti i vetes... kur arrita gjithcka doja dhe as...kur mohova mbiemrin dhe identitetin tim ne bote, por...ishte kur te njoha ty..Amisa ime embel, kur u bera pjese e jetes tende...kur fitova dhe une nje familje...kur me zinte gjumi...duke e ditur se do te shihja perseri neser...perseri..Amisa ime...!

- Jo Argos...do te me shohesh gjithmon, madje dhe une ty...nuk do ti themi kurr lamtumire njeri tjetrit!-i thash une duke qare dhe e shtrengova forte pas vetes, sikur te kisha frike mos largohej.

- Mos qaj... te lutem...mos qaj, engjelli im i gjore, boll ke vuajtur...dua te buzeqeshesh si nga hera....te pakten per...mua..per te gjithe ne..

- Nuk mundem Argos....vetem ti me ta largosh nga ferri kete engjell te gjore...kthehu perseri te une, duro dhe pak...mos me fut ne erresire!

- Nga kjo erresire mund te te largojne vetem ata qe po qajne pas teje, vetem ai qe po ndjen tani dhimbjen tende, vetem Argiti...jeta ime, por...dhe une...do te te mbroje...perjete!

- Jo Argos, hapi syte te lutem....mos me thuaj lamtumire, mos me le vetem!- po berrtisja une e friksuar.

- Forca tani, ti je rivali im...si mund te me lesh te fitoje kaq lehte...si mund te dorzohesh kur Amisa te zgjodhi ty e mori dreqi...si!- po berrtiste Argiti me syte te mbuluar nga lotet.

- Une..se kam lene...vetem, engjellin tim...ta besova ty, ndaj mos guxo ta lesh te vuaj,...ose do kemi pune bashke....kur te takohemi perseri, nje dite...