SYTE E DETIT 🌸 vazhdimi nga pjesa 43.✅

MOS U LARGO 🥺😭

Ato rrahjet e shpeshta dhe ritmike te zemres se saj , tashme nuk jane tjeter vecse nje puls i topitur qe mund te ndali nga momenti ne moment... po ajo frymarje e ngrohte dhe e qete, qe deri dje ngrihte dhe ulte ngadal kraharorin e saj me qellim ta dinim se frymonte, tani nuk degjon asgje tjeter vec renkimeve te mekura,qe mezi dalin.
Kur e shoh, me kujtohet zeri i saj i larte, qe mund ti kthente kujdo gjallerine, por tani nuk degjohet asgje, vec disa zanoreve te vdekura, qe s'te tregojne asnje fjale te vetme...

Tani qe frika e gjithe asaj kohe u be realitet, tani qe trupi i saj dergjet ne krahet e tu i mbuluar nga gjaku, tani qe ata sy te bukur plote jete, mezi qendrojne te hapur...cfare do te besh ti???

Kur edhe njeher kupton se po perballesh me realitetin qe kurr se ke dashur, ti bie dhe qane, qe se mbrojte dot...por ti pyet veten vazhdimisht.. " Cfare mund ta marr nje engjell nga parajsa e saj dhe ta sjelli ty perseri? "
Ku i dihet....ndoshta vetem nje mrekulli !

Vazhdojme..🥺

Pas asaj te shtene arme, trupi im ra ne toke me i rend se kurr.
U perpoqa te levizja ,por forcat po me linin, sikurse gjaku qe po humbisja pak nga pak.
Nuk ndjeja dhimbje, por vetem isha e lodhur dhe po me mbylleshin syte.
Kur e kuptova se nuk mund ti mbaja me syte hapur, instiktivisht ngrita koken dhe u hasa me fytyren e perhumbur te Argitit.

Ai nuk nuk levizte dhe as fliste...por vetem me shtrengonte ne krahet e tij, sikur ta ndjente se po i ikja nga duart.

- Cfare bera keshtu? Pse pse engjelli im?- u degjua e berrtitura e Viktorit i cili hodhi pistoleten dhe ra duke qare disa hapa large meje.

Ktheva koken nga ai dhe e vetmja fytyre, i vetmi emer qe me dilte nga goja ishte vetem ai i Oliverit.
U perpoqa te levizja pak doren dhe e vendosa mbi te tijen.

- B..boll qave Oli...ver! Une...jam...kkk..ketu!- belbezova me veshtirsi te vetmet fjale qe munda.

- Pse dhe tani ... ti je e tij, pse s'je e imja, kur une do beja gjithcka per ty!- me tha Viktori duke u ngritur ne kembe dhe po qendronte perball meje me lotet varge ne fytyre.

Sforcova vetem nje buzeqeshje dhe ktheva koken nga dera, afer se ciles te gjithe po qanin dhe ulerisnin per mua.

- Idjota....pse..d..dreqin ....qani?- u perpoqa te thoja me veshtirsi drejte tyre, te cilet sapo me degjuan erdhen me vrap drejte meje.

- Amisa..ti ti je gjalle, fal zotit!- u hodhe Edesa dhe grisi nje rrobe nga fustani i saj per te me lidhur plagen, por sapo me largoje pak rrobat e mbuluara nga gjaku...shtangu ne vend.

- Plu..plumbi eshte shume pran zemres, a..ajo!- po belbezonte e trembur Edesa.

- Merrni ambulancen e mori djalli, Amisa...ajo nuk duhet te vdes dheArgit te lutem permendu!- uleriti Dajani dhe me shtrengoje plagen me nje rrobe.

- Une s'te mbrojta dot....une ...- po thoshte Argiti kur une e nderpreva.

- T...ti nuk ke asnje...faje...kjo i..ishte zgjedhja...ime!- i thash une teksa po me mbylleshin syte.

- Amisa, jo jo..ti nuk mund te ikesh, rri me mua..rri pran meje!- po qante Argiti, por tashme isha e lodhur, nuk qendroja dot me zgjuar. Po ndjeja sikur dikush po me merrte nga krahet e tij.

- Nese ti nuk do ishe ketu...ajo tani do ishte e imja,  si do jetoje une pa te, si ....- tha Viktori duke nxjerr dy pistoleta nga brezi.

- Nese ajo vdes...do vdes dhe une, nese une vdes, ti do me ndjekesh mua ne ferre!- pas ketyre fjaleve nje pistolet e drejtoje te zemra e tij, kurse tjetren Argitit, i cili ishte perhumbur nga mendimi se mund ta humbiste Amisen e tij.