SYTE E DETIT 🌸 vazhdimi nga pjesa 43.✅

ARRATISJA😌😈

Tani qe ajo enderr e bukur, doli nga erresira dhe tregoje se ishte vetem nje makthe, ti hoqe dore se enderruar...

Tashme si trupi dhe shpirti yt, prehen ne nje burge te erret i cili nuk te lejon te dalesh prej tij.
Kur nuk te kane mbetur me lot per te derdhur, dhe as nje buzeqeshje e embel per te dhuruar, ti behesh hija ne ate erresire.

Kur mendon se nuk ke zgjidhje te shpetosh prej atij burgu ,do habitesh kur e shkuara e asaj shtepie te behet celsi yt...

Vazhdojme...

Ende nuk e besoja sa here e kisha gjuajtur ate dere te mallkuar qe te hapej, por perseri asgje.
Ktheja koken nga dritarja e mbyllur dhe e bllokuar aq shume, sa dhe drita nuk mund te hyje ne dhome..

Tashme isha ne nje vend pa asnje mundesi per tu larguar, madje dhe Xharsoni s'ka hyre qe dje ne dhome.
Nuk e kaloje dot faktin qe njeriu qe me shkaterroje jeten dhe luante me fatin tim sikurse nje marionete prej lodre eshte kaq pran, por perseri nuk mund ta vrase dot.

Kur buzeqeshja u kthye ne lot, tani lotet u thane duke i lene vendin nje deti te tere me urrejtje.
Vardisem si nje hije ne ate dhome te erret dhe ngado kishte foto dhe portrete  te ndryshme te nje djali.
Ne cdo cep shikoja rafte te gjata me libra, kryesisht shkencore dhe teorike.
Djali ne foto me jepte nje ndjesi te cuditshme me syte e embel blu dhe tiparet e bukura te errta. Kishte me te vertet nje buzeqeshje rrezellitese ,sa me kujtonte veten time para disa vitesh.

Isha aq e perhumbur nga ajo foto sa nuk e degjova deren kur u hap dhe as e ktheva koken per te pare personin qe hyri brenda.

- Mesa shoh qenke me mire sot vogelushe!- degjova zerin e Xharsonit pas meje.

- Mos me thuaj vogelushe mua...heh por tani qe ma solle vet koken...- i thash une dhe sa vrapova drejte tij per ta goditur ,nje fjali e vetme me ngriu ne vend.

- Familja jote ende se di kush jam. - tha ai me nje buzeqeshje te vetkenaqur ne fytyre.

- Mos guxo ti prekesh ...ata nuk kane lidhje me kete!- i thash une dhe u largova pak prej tij, pasi nuk doja ta rrezikoja familjen time...vetem ata me kishin mbetur tashme.

- Nese sillesh keshtu gjithmon, te premtoje qe familja jote do jete e sigurt!- tha ai dhe me perkedheli lehte fytyren, por une u largova direkt prej tij.

Doja aq shume ta beja te paguante per gjakun e derdhur, por duart me ishin lidhur nga dobsia me e madhe per mua dhe kedo tjeter besoje...familja.

- Ti ende me urren...por ke per ta pare qe do me duash, kur te me kesh vetem mua ne kete bote pran!- me tha ai duke buzeqeshur.

- Cfare dreqin po thua Xharson...pse.??

- Mos u shqeteso, pasi si premtova familjen tende do ta coje ne nje vend te sigurt...eshte nje fshate i vogel dhe i qete ,sapo te kem mbaruar pune me Adesonet dhe Hygo Igorin.

-Per cfare po flete, cfare pune e mori djalli!- i berrtita une e friksuar dhe e mbertheva nga kemisha.

- Une i kam thene Adesoneve se ty te ka marr Hygo dhe e kunderta. Kam caktuar nje prite per te dyja palet dhe neser ne kete ore, gjithcka do kete mbaruar per guret e mi te shahut!

- Jo jo...ti!- po me merrej goja dhe po dridhesha e gjitha.

- Epo ata e mbaruan punen e tyre, e mbrojten mbretereshen, tani vetem nje e dhene e fundit na ndan nga hakmarrja ime dhe nje jete jo me i vetem...sepse ti do jesh me mua deri ne fund te gjithckaje, Silena ime e bukur!- pas ketyre fjaleve fytyra e tij mori nje hije trishtimi qe te therte, por dhe nje shprehi urrejtje dhe inati qe mund te trembte kedo!