SYTE E DETIT 🌸 vazhdimi nga pjesa 43.✅

SHKEMBIMI 🥺😥

E ardhmja kurr nuk do te ndaloje se lenduari ate zemer te gjore qe po qan perdite.
Ndoshta ishte koha qe ti sheronte plaget dikur, por tani nuk ka asnje perjetesi qe mund te ktheje ate vajzen e dikurshme, qe kishte gjithmon nje buzeqeshje rrezellitese per ty..

Kane kaluar shume vite, por perseri ato lot nuk tu ndan kurr nga ata sy te bukur.
Ti qave kur humbe gjysmen tende, qave kur te moren ate qe adhuroje, ke qare per shume engjej te pafajshem qe njohe ne kete jete, por qe nuk arrite dot ti mbroje.
Ke qare kur humbe dike qe doje, madje i derdhe ata lot edhe per dike qe nuk e meritonte, por qe te njohte me mire se veten....tani ti je ende duke qare, duke uleritur, per driten e vetme qe ta moren pa meshire....

Tani e vetmja gje qe i thua vetes eshte..." Te premtoje qe do te me ndricosh perseri , diten kur te vije te te marr, ti vetem prite per mua " .

Vazhdojme.....

Kane kaluar rreth dy dite qe nga vdekja e Xharsonit dhe e Hygos.
Te gjithe u plagosen shume qe nga ajo dite, por Argiti ishte ne gjendje me te keqe.
Edhe pse te gjithe jane duke kerkuar, ende nuk e kemi gjetur Henen.
Jam shume e shqetesuar per te, sa kur e mendoje se eshte ne duart e nje njeriu si Viktori, e humbas veten.

Prindrit e mi marrin gjithmon ne telefon, por per te mos i shqetesuar me shume nuk i kemi treguar asgje per vdekjen e Xharsonit apo per Henen.

Sapo Argiti te ngrihet do shkoje te vila e Xharsonit per te marr Danisin, nuk ndihem mire ta le vetem.

- Amisa...do shkojme?- me pyeti Dajani nga dera e dhomes.

- Po Argiti...nuk do vije?

- Jo, ai po pret te makina.- me tha Dajani dhe te tre u nisem te vila.

Ajo vile e madhe qe rrethohej nga rojet, sot me shume dukej si nje vend i braktisur.

- Mesa shoh vetem Xharsoni i jepte jete kesaj vile!- tha Argiti duke drejte saj.

- Por kjo vile tani nuk i perket askujt, Xharsoni nuk besoje se do kete lene ndonje trashgimtar. - u hodhe Dajani.

- Ejani tani djema...le te shkojme!- i thash une dhe te tre hyme brenda.

- Amisa...- degjova zerin e Danisit nga shkallet.

- Danis ,eja me ne!- e kapa une nga dora dhe sa do largohesha me te, ai u largua prej meje.

- Me vjen keq Amisa, por une nuk mund ta le kete vend, nuk mund ti
le kujtimet e tij, shkoni tani Amisa...kjo eshte shtepia ime, se le dot!- me tha Danis dhe u largua drejte dhomes.

- Amisa, ai ka te drejte, eshte e pamundur ta bindesh te leri kete vend!- me tha Argiti.

- Eja shkojme tani!

- Jo, ju te dy ikni perpara, une do rri dhe pak!- i thash une dhe shkova pas Danisit.

Me vinte keq per te. Ai nuk kishte askend pervec Xharsonit dhe tani ka mbetur i vetem.
Shkova pergjate koridorit dhe hyra ne nje dhome gjysem te hapur.
Ndeza driten dhe pash Danisin i cili po qante.

-Po une pse nuk kam nje familje, pse me duhet te jetoje keshtu, te lutem Amisa me thuaj?- tha Danis dhe u afrua pran meje.

Ato fjale te lendonin me shume se gjithcka. Une kam shume njerez te cilet mund ti quaj familje, kam nje nene ,nje baba, nje moter dhe nje vella te vogel, kam dhe shume miq te vyer, por ai cilin ka??

- Cilin kam une tani Amisa...tani qe dhe Xharsoni nuk eshte me?- tha ai me lotet varge ne fytyre.

- Me ke mua more budalla...ke Henen, Eliotin, mamin dhe babin tim dhe gjithe te tjeret do te mbeshtesin ty!- i thash une dhe e perqafova forte.