"ဖိုးသားေလး....ပါပါးဆီလာပါဦး....."
ႏႈတ္ခမ္းဆူကာ ထိုႏႈတ္ခမ္းကိုပဲ မဲ့ျပၿပီးမ်က္ေစာင္းထိုးလာသည့္ ညီ့ေၾကာင့္ ကေလးအား မခ်ီမီ သူေလးကိုအရင္ အာဘြားေပးလိုက္ရသည္။ ထိုသို႔လုပ္လိုက္မွသာ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ႐ုပ္ႀကီးတည္သြားသည္မို႔ သြားၿဖီးျပလိုက္ပါရ၏။ ကေလးသာလက္ထဲမရွိရင္ အထုခံရမည့္ကိန္း။
"ဘာဖိုးသားလဲ....ဂိုဂိုး လို႔ေပးထားတယ္ေလ......"
"အာ....ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္...ကိုယ္ ေမ့သြားတာ....."
ဖိုးသားနာမည္ကို ဂိုဂိုးဟုေခၚေစကာ သားငယ္ေလးဟုေနရာေပးထားသည့္ ညီက ဂူဂူးေရာ၊ဂိုဂိုး ကိုပါ အခ်စ္မေပါ့ေပ။ DNA စစ္ထားသည့္ ညီ က ေကသီ့သားကိုကြၽန္ေတာ့္သားဟုထင္ေနသည္မို႔ ခက္ေတာ့ခက္သား။ ညီေပ်ာ္လွ်င္ ေက်နပ္ပါၿပီ။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပါေစ စိတ္ခ်မ္းသာသလို
ေနေစလိုက္သည္။ ညီ စိတ္မေပ်ာ္ပါပဲ ကြၽန္ေတာ့္နားက ထြက္သြားမည္ကို တကယ္မလိုလားပါ။ ညီ လိမ္မာေနလွ်င္လည္းမေနတတ္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုစိတ္ဆိုးေအာင္ စေနာက္ရမွ ေက်နပ္ေနမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားကာ ထုေထာင္းၿပီးေနာက္ ျပန္ေခ်ာ့တတ္သည့္ ညီ့ အက်င့္ဆိုးေလးကိုလဲ ျမတ္နိုးရပါသည္။
"ေနာက္တခါေမ့ရင္ ခင္ဗ်ားနား႐ြက္ျပတ္ၿပီမွတ္....."
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်......"
ကုတင္ေပၚထိုင္ေနသည့္ ဂူဂူးေလးအား ညီကခ်ီမၿပီးေနာက္ အိတ္ကိုသယ္ရန္ အိတ္တင္ထားရာသို႔သြားေနေလသည္။
ဖိုးသားေလးမွာ တစ္တုတ္လာသည္မို႔ ဖ်စ္ညွစ္ခ်င္စရာေကာင္းသည္။ အတင္းဖက္လိုက္မိေတာ့ ေအာ္ငိုသြားေလၿပီ။
"ကို ဉာဏ္ သု....... လုပ္ျပန္ပလား ကေလးကို......."
ဂူဂူးကိုကုတင္ေပၚသို႔တင္ကာ ကြၽန္ေတာ့္အနားေျပးလာသည့္ညီ မၾကာခင္ ေက်ာကိုတဘုန္းဘုန္းထုေတာ့မည္မို႔ ပတ္ကာေျပးရေလေတာ့သည္။ သားေလးမွာလဲ ငိုေန၏။ သူေလးအားခ်ီမၿပီး ေျပးလိုက္သည္ႏွင့္ အငိုရပ္သြားသည္။ ညီကလဲ လိုက္ထုေနသည္။ ဤသည္က မနက္တိုင္းျဖစ္ေနၾက ညေနတိုင္းျဖစ္ေနၾက ကိစၥတစ္ခုပင္။
