သခ်ိဳင္းဘက္ဝင္ေတာ့ ဇရပ္ေလးတစ္ခုကေဖြးေဖြးျဖဴျဖဴနဲ႕ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျမင္ေနရေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တဲအိမ္ေလးတစ္လုံးေတြ႕ရသည္မို႔
ထိုအိမ္ေလးထဲပဲေနလိမ့္မည္ဟုေတြးထားေသာ္လည္း ထိုအိမ္ေလးဘက္သြားေနရင္း လမ္းတစ္ခုတြင္ ေကြ႕သြားၾကသည္။ ရပ္ကာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုညီအမေတြအကုန္
ေျမပုံေလးတစ္ခုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ေလသည္။
သူတို႔ရပ္ရာေနရာ၍ငုံ႕ၾကည့္ရာေနရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
"မေကသီက ကေလးေမြးၿပီးေသသြားတာေလ.....
၆လ ေလာက္ပဲရွိေသးတာ......"
"ဟင္.....သုဘရာဇာတို႔ ဘာတို႔အိမ္ကမဟုတ္ဘူးလား...."
"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ကိုညီသုရယ္......"
"ကေလး......."
ေတြခနဲျဖစ္သြားရၿပီး ေျပးကာျမင္ေယာင္သည္ကေတာ့ အိမ္ကေယာက်ာ္းငေပြးဘဲဆိုးႀကီး ကိုပင္။ ဘယ္လိုေတာင္ ေပြရႈပ္နိုင္ရသည္လဲ။
"စိတ္မပူပါနဲ႕ တို့တွေရဲ့အက်ိုနဲ့ရတာမဟုတ်ပါဘူး...
သူမ႐ြာျပန္လာတယ္ေလ လင္ယူသြားတယ္....
ကေလးေမြးၿပီး ေသတာပဲ........"
"ဟဲ့ ဘိုမ....."
အမေတြက ထိုကေလးမေလးကို ဟန့္တားေနၾကသည္။ ညီမႏွစ္ေယာက္ ဘိုမ ေျပာတာ မွန္သည္ဆိုတဲ့အထာမ်ိဳးျဖင့္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနေလသည္။
႐ြာထဲျပန္လာသည့္ လမ္းတေလွ်ာက္စိတ္ထဲ ဇနိုးဇေနာင့္ျဖစ္ကာ စိတ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ေပ။ လြန္ခဲ့ေသာညကမွ ေျပာျပထားသည့္ စကားမ်ားကိုၾကားေယာင္လာၿပီးလည္း
သက္ျပင္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိလို႔ေနသည္။
အိမ္ထဲဝင္ေတာ့ ေျခလက္ေဆးကာ ဟိုညီအမေတြကေတာ့ ေရခ်ိဳးစိပ္ဆင္းၾကမည္ဟုဆို၍ ထြက္သြားသည္။
နာရီၾကည့္ေတာ့ ၅နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိေသးသည္မို႔ေရာ
သခ်ိဳင္းဘက္ကျပန္လာသည္မို႔ပါ ေရခ်ိဳးခ်လိဳက္ေတာ့သည္။ ထန္းေတာထဲလဲ မသြားခ်င္ေတာ့ေပ။
ခရီးမထြက္ခင္ညက အက်ီေတြထည့္ရင္း သားကိုေခ်ာ့ကာ သိပ္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုဉာဏ္ရင္ဖြင့္ခဲ့သည္။
"ညီ.....ကိုယ္႐ြာကိုမသြားခ်င္ဘူး......."
ဘာဆိုဘာမွမတုန့္ျပန္မိပါပဲ ခပ္ေငးေငးၾကည့္ကာ ကိုဉာဏ္ ဘာေျပာမည္လဲ နားေထာင္ေပးေနခဲ့မိသည္။
