"ဖယ္စမ္း မဖက္နဲ႕.......ဖယ္........."
အတင္းအက်ပ္ဖက္ထားသည္ကို အေၾကာက္အကန္႐ုန္းရင္းေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ညီ့ေၾကာင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက ကုတင္ေပၚတြင္ ႐ုန္းကန္ေနရသည္။
ကုတင္ေစာင္းသို႔ေနာက္မွီလ်က္ျဖစ္သြားသည့္ ညီ့ကိုအတင္းေပြ႕ဖက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးနဲ႕ပါခ်ဳပ္ထားလိုက္ရသည္။
ေဒါသတို႔ေၾကာင့္ အသက္ရႉျမန္ေနသည့္ ညီ့ဆီမွ အၾကည့္စူးစူးေတြနဲ႕ မ်က္ရည္ဝဲေနသည္ကိုျမင္ရသည္။
သို႔ေသာ္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာလႊဲလို႔ အသားေတြပါတုန္ကာ လက္သီးကိုလဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားေသးသည္။ လက္ေတြကိုပါခ်ဳပ္ထားသည္မို႔ ထိုလက္သီး ကြၽန္ေတာ့္ထံမေရာက္လာျခင္းေပ။
"ညီ......."
လုံးဝလွည့္မၾကည့္ခ်င္ပါ။ တကယ္စိတ္ဆိုးမိသည္။ ျပန္တည့္ၾကသည္က မေန႕ကမွပင္။ ကြၽန္ေတာ္ကလြဲ ဖြဲနဲ႕ဆန္ကြဲဟုဆိုကာ အသည္းပိုအကဲပိုၿပီး အလုပ္ကိုပင္ ေဂၚနဲ႕ေကာ္ထုတ္ရသည့္လူက ျပန္လာေတာ့ လင္ေဟာင္းရဲ႕အနံ႕က ကပ္ပါလာသည္ဆိုျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ေဒါသထြက္ၿပီး သတ္ပစ္ခ်င္မိသည္က အမွားလား။ လူကိုလဲတက္ခြထားေသးသည္။
လက္ေတြကိုလဲခ်ဳပ္ထားသည္။ သူ႕အႏၱရာယ္ေတာ့သူသိသည့္ လူလည္ႀကီး သားသမီးပင္။ လြတ္လို႔ကေတာ့ တကယ္ႏုတ္ႏုတ္ဆင္းမည္ဟုေတးထားသည္။
"ညီ........"
ေက်ာျပင္ထက္သို႔က်ေရာက္ေနသည့္ လက္ဝါးလ်က္မ်ား လက္သီးခ်က္မ်ား၏ နာက်င္မႈကို မမႈနိုင္။ညီေက်နပ္ဖို႔ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ ညီ သာ စိတ္ဆိုးေျပမည္ဆိုလွ်င္ ေသဆိုလွ်င္ေတာင္ေသရဲသည္။
တဘုန္းဘုန္းနဲထုရိုက္ရသည့္ ကိုယ္ပဲေမာသည္။ ရိုက္ေနရင္း
ေဒါသတို႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြကလည္းထြက္လို႔၊ ႏွာေခ်းေတြပါထြက္ၿပီး သုတ္လို႔ကလဲမရ။ လက္တစ္ဖက္နဲ႕သုတ္လိုက္ ဘာမွမေျပာပဲ ထုရိုက္ေနလိုက္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းအလုပ္ကိုရႈတ္ေနသည္ကအမွန္။ သူကေတာ့ေအးခ်မ္းသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးထက္ေခါင္းမွီလို႔ ငိုေနသည္ထင္ ပခုံးသားေပၚ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္က်လာသည့္အရည္တခ်ိဳ႕ စိုစြတ္မႈတခ်ိဳ႕ရေနသည္။ ငါးဖယ္လားလူလားလဲမသံကြဲ ထုရိုက္ေနသည္ကိုတုပ္တုပ္မလႈပ္ပဲ အတင္းဖက္ထားၿပီးၿငိမ္ေနသည္။
