Guide my Soul (COMPLETED)

Chapter 18

Chapter 18

Sorry

Bumalik sa table si Gino na parang wala kaming diskusyon kanina. Nawala na rin ang atensiyon ko sa kanya dahil kinukuwentuhan na rin ako ni Joyce. Narinig ko rin na nag uusap na sina Vince at Gino about business. Good thing thou, hindi namin kailangan ma awkward sa isa't isa.

Hinatid ako pauwi ni Vince using his car. Hindi rin naman ako makakagamit ng sasakyan dahil hindi na ako pinayagan ni mommy, lalo na noong nalaman niya na nagdrive ulit ako noon at gabi pa. She's just too paraniod, and I guess she's just really protecting me. I guess I cause her a trauma because of my accident.

"Thank you, Vince." sabi ko nang nasa harap na kami ng pintuan ng bahay.

Malawak siyang ngumiti sakin pagkatapos ay tumango.

"I hope you enjoy..."

"Yeah... I do..."

Tumango tango siya pagkatapos ay bahagyang yumuko. Napapitlag pa ako nang naramdaman kong hinawakan niya ang isang kamay ko.

"May problema ba?" mahinang tanong ko.

Bahagya siyang umiling at nag angat na ng ulo sakin ngayon. I saw regret in his eyes.

"I-I just want to say sorry and thank you to you. Sorry for being as*hole to you as your boyfriend. I know it's a sin that I had a relationship with Sheena while we were in a relationship too. Sorry for being unfaithful boyfriend to you, I know you don't deserve that, the pain I had you. You don't deserve that, I'm sorry. You are too good to be true, Krys. I'm just a dumb*ss as*hole for hurting you, I'm sorry... I'm sorry..."

Niyakap ko si Vince nang makitang umiiyak na siya. Pinayuko ko siya sa balikat ko para doon umiyak kahit na higit na mas matangkad siya sakin.

"Hey, its okay now Vince. Nakahinga nako ng maluwag ngayon because your sorry. I understand, lubog na lubog rin kasi ako sa work noon kaya I don't have time for the both of us. I know your sorry for what happen to us so its okay now. Its okay..." I sincerly said and tap his back.

"Thank you, Krys. Thank you."

Humiwalay siya sa yakap namin pagkatapos ay pinunsan niya ang sarili niyang luha. I slightly giggled. Ngayon ko lang nakita na ganito umiyak si Vince.

"C-Can I have a chance? F-For you?"

Tipid akong ngumiti pagkatapos ay hinawakan siya sa balikat.

"Sorry... I can't. Not now huh? I'm still in pain. Need to think, breath and think again. But we can still be friends." sabi ko at nagkibit balikat.

"Yeah... Sure... I understand. I'll be here, as your friend. You can count on me, its okay..."

I murmured 'thank you' to him and have a friendly hugged. Nakuha ko pa siyang ihatid sa kanyang kotse para maayos na makapag paalam.

Nag halfbath ako nang makarating sa banyo sa kuwarto ko para naman mahimbing himbing ang tulog ko at hindi nananginip ng kung ano ano.

Lalo yata akong nabuhayan ng loob nang matapos akong maligo. Nawala yata bigla ang antok ko kani kanina lang dahil sa lamig ng tubig.

I open my phone and saw a lot of messages popped in. May iilang mensahe doon na galing kay Vince at sinasabing nakauwi na raw siya. I immediately reply pagkatapos ay tinignan naman ang ibang text. Hindi ko na maback read ang lahat ng mensahe ni Gino sa sobrang dami noon, tho hindi ko talaga tinitignan kahit nuong mga nakataang araw pero ngayong araw ay marami pa rin.

"How are you?"

"Can we talk?"

"Why your not replying?"

"I saw you online on fb."

"Answer my calls please."

"Hindi mo na ako binisita sa ospital."

"I'm sorry... Can we still be friends?"

'Yon ang una at huli niyang mensahe para sakin sa araw na to. I sight and ignored his text. I open my messenger instead na dapat pala ay hindi ko na lang ginawa dahil video call niya agad ang unang unang bumungad sakin. I decline his call and type my reply instead.

To: Gino

Why?

Wala pang sigundong nagbilang ako nang makatanggap agad ako ng reply sa kanya.

From: Gino

Can we talk please? Just a minute please?

I sight and immediately call him. Nagpunta ako sa veranda ng kuwarto ko para doon siya kausapin.

"Krystal..."

"Hmm?"

Napayakap ako sa sarili ko nang maramdaman ang lamig ng hangin nang dumampi yon sa balat ko.

"Sorry..."

Napakunot noo ako. Sorry? For what? For forgetting and not remembering me? O para sa mga kinuwento ko sa kanya noon na hindi niya pinaniniwalaan? Hindi ko naintindihan ang sinabi niya pero sinagot ko pa rin naman.

"Its okay..."

"Mahirap lang talagang—"

"I know," putol ko sa kanya. Alam ko na ang kahahantungan ng usapang to. Ayoko na lang pag usapan. Nagmumukha na lang akong tanga dito. "Can we just forget that? Ayoko nang pag usapan." mahinang sabi ko.

Narinig ko ang mabigat niyang buntong hininga mula sa kabilang linya.

"S-Sure... But c-can I ask you a f-favor? Can we still be friends? Huwag mo naman akong iwasan. You did a lot for me..."

Mapait akong napangiti kasabay ng pagbagsak ng luha ko. Marahas ko yong pinalis nang bigla akong mapahikbi.

"O-Oo naman..."

"A-Are you crying?" mahinang tanong niya.

Umiling ako na parang nakikita ng kabilang linya.

"Nope... I'm okay..."

Pumasok na ako sa loob at isinara ang pinto sa veranda para hindi makapasok ang lamig doon. Nakadekuwatro akong umupo sa kama tsaka sumandal sa ulunan. Iniba ko na ang topic namin para hindi niya mahalata ang nararamdaman ko ngayon. I felt relief that we're talking like closest friends here. Gumaan gaan naman ang pakiramdam ko kahit papaano.

It was past midnight nang tuluyang hindi ako dinalaw ng antok dahil sa pakikipagkuwentuhan kay Gino. Kapapatay ko lang ng telepono nang maisipan kong bumaba at pumuntang kitchen para maghalungkat ng pagkain.

"Sandali!" sabi ko nang bigla akong makarinig nang sunod sunod na pag doorbell.

Pinatay ko agad ang stove at tumakbo papuntang sala. Naabutan ko pa doon si mommy na naka robe at pupungas pungas pa ng mata, siguro ay nagising siya dahil sa sunod sunod na doorbell.

"Sino ba 'yon anak?"

Nagkibit ako ng balikat. "Ewan ko po mom,"

Binuksan ko na ang double doors namin at lumapit sa gate. Binuksan ko yon pero wala na akong taong nadatnan doon. Isasara ko na lang sana ulit ang pintuan nang mapansin ko ang pumpon ng bulaklak na nakalapag sa tapat ng pintuan namin. Pinulot ko 'yon at tinignan. It was a bouquet of white roses. Kinuha ko ang maliit na card doon at tinignan.

"Aba! Anong oras na, may naligaw pang delivery dito? Sino ba nagbigay anak?"

Akmang titignan ni mommy ang card na hawak ko nang bigla akong lumayo sa kanya.

"Oh bakit? Sino ba yan? Si Vince ba?"

"O-Opo m-mom. Matulog ka na ma, ako nang bahala dito." sabi kong nauutal.

I recieve a suspicious look from mom pero sinunod pa rin naman ako at pumasok na sa loob.

"Thank you for being my friend..."

—Gino