Përballë teje ✅

16. Paguaje pak kafen time

- Alo, - u përpoq ajo të hapte sytë e vulosur nga gjumi, - kush është?

- Mirmëngjes luleshitëse, - u dëgjua një zë mjaftë i njohur nga ana tjetër e telefonit, - ke kohë të pim një kafe?

- Më fal me kë po flas? - u ngrit me sforcim nga krevati duke fërkuat sytë.

- Jamarbër Zeimi, - ia ktheu ai menjëherë, - e dashur kaq shpejtë më harrove?

- çfarë do? - ia preu në mes humorin ajo, - nga dreqin e gjete nr tim?

- Kaq keq jam unë sa të mos gjej një numër telefoni?

- Mbarove? - e pyeti ajo indiferente.

- Po të pres poshtë shtëpisë ku je vendosur, - ja ktheu ai prer, sikur të mos ishte ai që pak momente më parë po qeshte.

- Mos ia fut kot, - qeshi ajo dhe ia fiku duke e lënë me fjalë nëpër gojë.

Një mesazh i erdhi pak pasi e mbylli telefonin.

- Mos i hap punë vetes. Nëse nuk vjen, do të vi unë ta pi kafen me shoqet e tua.

Diellza fërkoi sytë. Ndoshta sytë po i bënin lojra të pakëndshme. A ishte Jamarbri vërtetë ai që e mori? Ky ishte dyshimi i parë. Nuk kishte sens që ta ftonte për kafe, mbi të gjitha duke e detyruar.

- Ku je?

- Tek bari në katin e dytë, përballë portit.

Ajo nxitoi për në banjo. Krehu flokët, lau fytyrën, dhëmbët dhe nxitoi të heq rrobat e gjumit e të vesh xhinset me bel të lartë dhe të shkurtra poshtë vitheve. Veshi kanatjeren e zezë, me rripa, të shkurtër mbi kërthizë dhe mbathi me shpejtësi atletet e bardha, me gomë të lartë, sipër të cilave dallohej nr 37.

- Aurora, - i foli pranë veshit, - unë po dal. Më merni në telefon kur të ngriheni.

Nuk iu desh as dy minuta rrugë në këmbë që Diellza të ndodhej brenda në bar e të kërkonte Jamarbrin.

Ai ishte ulur e po pinte kafen e tij gjithë kënaqësi. Ishte duke luajtur me telefonin e tij kur ajo u ul në karrige dhe porositi për veten.

- Një makiato dhe një briosh me nutella, të lutem!

Ai i ngriti sytë, i buzëqeshi dhe fiku ekranin e telefonit për të përqëndruar gjithë vëmendjen tek ajo.

- Mirmëngjesi, - i tha ai, - si e bëre gjumin?

- Mirë, nëse ti nuk do të më detyroje të vija deri këtu.

- Thash ta pinim një kafe si të njohur që jemi, ose gjysmë të njohur.

- Pse njihemi ne?! - ia ktheu me qesëndi ajo.

- Nëse jo, pse erdhe këtu? - e pyeti ai moskokëçarës.

- A je normal? - e pyeti ajo e çuditur, - këtë pyetje duhet ta bëjë unë. Çfarë i ke këto sjellje?

- Asgjë speciale, - buzëqeshi ai, - të thirra për të mos e pir kafen vetëm. Mendova se nuk do të vije, ndërsa ti erdhe pa mbyllur mirë telefonin. Kaq shumë të ka marr malli? - u ul ai në divanin ku ishte ulur Diellza.

- Tani ti po bën sikur erdha me dëshirën time për të pir këtë kafen tënde që në shtatë të mëngjesit?

- Kaq e çekuilibruar je gjithmonë? - e pyeti ai në mënyrë tinzare, - Unë të ftova për një kafe, meqenëse e dija që isha shumë pranë teje. Orari është korrekt. Çdo gjë në vendin e vetë.

- Çdo gjë në vendin e vetë ë, - i nguli sytë e inatosur ajo, - shiko si më ke nxir, - mënjanoi ajo flokët dhe i dha dritë qafës së hollë nga ku u dukën dy vula ngjyrë violë e errët që shkonte duke u nxir.