Taming my Ruthless Captain

Kabanata 4

KABANATA IV

My world stopped for a seconds. I can't understand, I cannot accept this. I'll rather choose to die than to stop playing volleyball. Why is this happening?

"W-what? You're kidding, r-right?" nauutal na sabi ko. Ang boses ko ay punong-puno ng pag-asa. My knees were trembling while waiting for Coach Rebecca's answer.

"I'm not joking Ulap, m-mahirap man sa akin ay kailangan kong sundin ang principal. Indeed, you're such a good player, you can't be replace by anyone and the team needs you but.... Ulap, tanggal ka na sa team. Hindi ako ang nagdesisiyon," she explained. Her eyes are saying an apology and sympathy.

My heart doubles the beat. Mixed emotion of mine.... the dissapointment, anger, and sadness. Akala ko pa naman na-appreciate nila ang mga ginagawa ko para sa kanila... tapos ta-traydor-in lang pala nila ako.

Nagpuyos ang mga palad ko habang ang mga mata ay matalim ang tingin sa sahig. I'm was forcing myself to not cry. 

"Ulap...."

Hindi pa rin ako lumingon kay Coach ngunit narinig ko ang yapak niya na papunta sa akin. Marahas akong tumingin sa kaniya. There's no tears in my eyes, but the anger was there.

"Sana isinumbong rin nila ang pagiging pasaway nila..." I said, sarcastically.

"Ulap wala akong magagawa----"

"Meron!" I shouted at her. "You have rights to decide, you have rights to tell the Principal the truth!" Hindi ko na napigilan at tumulo na ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. "T-their point of view was wrong.... you know that. Mula noong umpisa, alam mong ginagawa ko ang lahat para sa team, lahat ng ginagawa ko para sa kanila t-tapos..." I shooked my head before wiping my tears away. "Shit..." napamura na lang ako dahil sa halo-halong emosyon na nararamdaman.

"Ulap, I'm s-sorry, anak..." Coach said while crying.

I took a step away from her. "Soon, you'll regret about this... Coach," I said before running away from her office.

Tumakbo lang ako nang tumakbo habang ang mga luha ko ay patuloy ag pagtulo, parang ayaw magpa-awat. Wala akong paki-alam kahit ang mga tao sa paligid ko ay pinagtitinginan ako. Pinagpatuloy ko ang pagtakbo hanggang sa makarating na ako sa fourth floor. Hindi na ako nagulat nang makita kong nagtuturo na ang teacher namin sa Gen Math. Dire-diretso lang ako sa pagpasok at mabilis kong hinablot ang bag ko.

"Excuse me, La Victoria. Hindi ka ba tinuruan ng mga magulang mo ng manners?" my Teacher asked, that was pure sarcasm.

Lahat ng mga kaklase ko ay nagtawanan habang nakatingin sa akin.

I wiped my tears away before looking at my Teacher.  "Shut up, panot," walang emosyon kong sabi bago dire-diretsong lumabas ng room.

Narinig ko ang pigil na tawa ng mga ka-klase ko.

"W-what did you just said to me?! p-panot? BBumalik ka ritong bata ka!" he screamed.

Hindi ko siya pinansin at tuluyan kong nilisan ang class room. Bahala na kung saan ako pupunta. Kung saan ako dalin ng mga paa ko, roon na lang.

Habang naglalakad ay kakaibang sakit ang aking nararamdaman. 'Di bale nang mapilay, 'di bale nang masugatan, 'di bale nang mabali ang daliri kaka-set...huwag lang itong hindi makapag lalaro. I can't....

"Hoy hoy hoy! Saan ka pupunta? May klase pa ha!" The school guard was blocking my way.

"Alis," I said while looking at him sharply.

"Hay naku! Kayo talagang mga bata! ang hirap niyo ngayon pasunurin, ano nang nangyayari sa henerasyon? Nagpapakahirap ang magulang niyo sa kakatrabaho para lang makapag aral kayo tapos magcu-cutting lang—"