Tears Of The Unwanted Wife [COMPLETED]

Unwanted Wife 8

This can't be.

Helius is drunk that time and he doesn't know what he's doing. He doesn't remember what happened on that day.

"Bakit natigilan ka?" Lucios asked me nang makitang nakatulala lang ako. I bet he got an idea of what I'm thinking pero hindi lang siya nagsalita.

"Can you bring me to an obgyne clinic?" I told him using my little voice. Gone the mad Kreisha who's been shouting a while ago. Now I'm guilty why I was been shouting at him.

What if I'm pregnant? Would Helius accept her? Would he be happy? Would he change for her? So many what ifs...

"Okay, but you need to eat first. Let's just drop by at the restaurant." Now I'm being suspicious on Lucios' acts towards me. He's getting caring and caring as minutes goes by. Wala naman ata siyang gusto sa akin, no?

I wonder, what if siya na lang ang apo ni Don Agustin. Would I atleast have a better married life than with Helius who's been making my life miserable in every way possible.

Pero kahit ganoon ang treatment sa akin ni Helius, hindi pa rin nababawasan ang pagmamahal ko sa kaniya. Simula high school hanggang ngayon, mahal na mahal ko pa rin siya. Ang pinagkaiba nga lang, noon hanggang tanaw lang ako sa malayo pero ngayon abot kamay ko na pero parang ang hirap niya pa ring abutin.

"I want a hamburger!" I said while pouting. I miss eating burger. Na remember ko noon kapag stress ako sa school, burger lang ang mag-papakalma sa akin.

Nag stop ako mag-kain ng burger noong nag-asawa na ako. Masyado kasing maraming problema ang inatupag ko at nakalimutan ko ng bumili. At ngayong pinaalala sa akin ni Lucios ang tungkol sa pagkain, natakam agad ako sa burger. Yummy!

"Kreisha, that's not healthy." he hissed. He looks like an older brother hissing at his younger sister. I look at him at napansin ko ang similarities ng facial expressions namin. I know that because I'm used to doing it everytime I disagree on someone's opinion or actions.

I shrugged my shoulders and readied my things para makalabas na kami ng hospital. My wounds are already healed pero may mga scars pa ring natira.

I've been here in the hospital for two days. Sapat na iyon para gumaling ang mga sugat ko.

"But I want to eat burger!" I said trying to be sad para payagan na niya ako.

"No!" he said with finality in his voice. Parang sinasabi niya sa akin na 'stop talking and follow what i said' pero dahil isa akong dakilang matigas ang ulo ay patuloy pa rin ako sa pangungulit sa kaniya.

Ngunit hanggang makalabas kami ng hospital ay hindi ko pa rin siya napapayag. Noooo, my burger. I need to do something!

Aha!

"Lucios, psst.. huy!"

"Ano? May nakalimutan ka?" he said at lumingon sa akin.

Napangiti naman ako at umarteng sumasakit ang tiyan. Sana di pumalpak!

"Yung tiyan ko... Ang sakit!" naiiyak kong sabi. Pero siyempre arte lang iyon.

Natataranta naman siyang lumapit sa akin at hinawakan ang tiyan ko. Napangiti naman ako sa pag-aalalang pinakita niya, hmmm. Ngiting tagumpay!

"Saan ang masakit?" tanong niya.

"Basta masakit, ar-ay!" nagulat ako ng bigla niya akong buhatin ng pina bridal style at pinasok sa kotse.

Akala ko aalis na kami pero hinarap niya ako at may sinabi.

"Stop it. Hindi mo ako maloloko, Kreisha." Eh? Paano niya nalaman? Huhu, ang burger koooo.

"Paano mo nalaman?" Gulat na tanong ko sa kaniya.

"Bingo!" Natatawang sigaw niya sa akin. Hayuep! Naisahan niya ako roon! Huhu, wala na talaga akong pag-asa.

Nanlulumo akong umayos ng upo at ibinaling ang paningin sa bintana.

Naramdaman kong umandar ang kotse at wala pang isang minuto ay umalis na kami.

Hindi ako nagsasalita hanggang huminto kami sa isang vegetarian restaurant.

Umirap ako sa kaniya at naunang bumaba sa kotse. Bahala siya sa buhay niya. Tse!

Ang burgeeeer ko!