TENZIN

3

ISANG buwan akong namalagi sa ospital pagkatapos ng operasyon sa nabali kong buto at isang buwan namang nagpagaling sa aming tahanan sa Pilipinas.

Nang tuluyan akong gumaling ay bumalik na kami sa bansang Bhutan.

"Meron pang isang buwang natitira sa ensayo ng mga bata, ipapadala mo na na ba siya agad doon?" Narinig kong tanong ni Daddy kay Mommy. Napadaan ako sa kanilang kwarto nang marinig ko ang kanilang pag-uusap.

Ilang linggo narin na ako ay mag-isang natutulog sa kwarto. Istrikto ang Mommy hindi katulad ni Daddy na palagi akong bini-baby.

Pero siguro nga ay kailangan ko nang humiwalay sa pagtulog sa kanila dahil mag-wa-walong taong gulang na ako.

"Hindi muna, ilang buwan na ang nakalipas mula nang mag-sanay siya, malamang ay nakaligtaan na niya ang kanyang mga natutunan. Baka masayang lang iyon at hindi siya makapasa sa ensayo. Kaya hahayaan ko na lang na lumipas ang taon at maghintay ng susunod na ensayo."

Napabuntong hininga ako. Bumalik na ako sa aking kwarto at nagpahinga.

Hindi ko parin maintindihan kung bakit kailangan kong mag-ensayo? Kung bakit kailangan kong maging sundalo ng bansang ito? Sa murang edad ko ay naguguluhan talaga ako sa nangyayari sa bansang ito.

Dahil kumpara sa Pilipinas, ibang iba ang bansang ito. Malaya kaming nagagawa ang gusto namin doon. Pero dito sa Bhutan, ni isang bata ay hindi ko pa nakikita at nakakalaro. Kaya isa lang ang naiisip ko, na tulad ko ay nagsasanay din sila upang maging mandirigma.

Tulad nga ng narinig kong sinabi ni Daddy, nasa ensayo ang mga kabataan. At dahil sa nangyari sakin, malamang ay ako nalang ang natitirang bata sa tahanan.

Naisip kong may mga bata pa kayang nakakapaglaro sa sitwasyon naming ito? Pero mukhang malabo iyon. Dahil tulad ko, kailangan nilang magsanay nang magsanay upang maging malakas na sundalo.

"TAYO NA, LHAM." Tawag sakin ni Mommy.

Tulad ng inaasahan, hinayaan naming lumipas ang ensayo ng kabataan.

Ilang araw narin akong nagsasanay muli. Bumalik ang sakit ng aking katawan, ang mga sugat na natatamo ko sa paghawak ng pana at espada at ang nakakahapong pagod.

Pabuntong hininga akong tumango nalang at sumakay sa kanyang kabayo.

Sa araw na iyon ay kinailangan kong tamaan ng sunod sunod ang gitna ng tudlaan habang paatras ako ng paatras at palayo ng palayo mula roon.

Ngunit mahirap iyon. Ilang beses kong inulit ang pagtira at ilang beses muna iyong bigo kaya hindi ako nakakaalis sa pwesto ko.

"Wag kang basta basta magbibitaw ng palaso kung hindi ka naman siguradong matatamaan ang gitna ng tigpo." Seryosong ani Mommy.

Pinilit kong sundin ang kanyang sinabi. Kinalma ko ang aking sarili at tinalasan ang mga mata.

Huminga muna ako ng malalim bago hinigit ang palaso. Nang sigurado na ako ay saka ko lamang iyon binitawan. Sapol.

Napangiti ako habang umatras ng dalawang hakbang. Mas nakakabilib sa sarili kapag napapagtagumpayan mo ang pagsasanay.

Paulit ulit ko iyong ginagawa hanggang sa tuluyan ko iyong makuha.

"Nice one, anak!" Tuwang sigaw sakin ni Dad na nanunuod lang sa silong ng puno. "Galing mo!"

Si Mom naman ay seryoso man ang mukha ay halata parin ang pagkamangha sakin.

Di ko maitago ang saya ko kaya hindi ko napigilan ang ngumiti.

NANG magtagumpay ako roon ay sunod namang pinagawa ni Mommy ang pag-asinta sa tigpo nang naka-piring.